Ανάργυρος Μαριόλης: «Δεν ξέρω τι είναι η άδεια, τι είναι να πάρεις ρεπό»

Ανάργυρος Μαριόλης: Ως ο καλύτερος γενικός οικογενειακός γιατρός της Ευρώπης για το 2019 αναδείχτηκε ο Δρ Ανάργυρος Μαριόλης, διευθυντής του Κέντρου Υγείας Αρεόπολης της Μάνης, στον οποίο απονέμεται τον Ιούνιο μια κορυφαία διάκριση, το WONCA Europe Excellence in Health Care, επιβραβεύοντας τις προσπάθειες του ιδίου και του προσωπικού του Κέντρου.

«Ουσιαστικά δεν έχω βραβευτεί εγώ, έχει βραβευτεί μια προσπάθεια μέσα από αυτό που ζητούσαν οι ασθενείς, είναι ο ασθενής που βραβεύεται και κατά δεύτερο λόγο εγώ» τόνισε μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό του Αθηναϊκού Πρακτορείου, o κ. Μαριόλης, που ανακηρύχθηκε καλύτερος Οικογενειακός Γιατρός για το 2019 (The 5-Star Doctor 2019) από τον έγκριτο οργανισμό.

Ταυτόχρονα αναφέρθηκε στη σημασία της προληπτικής ιατρικής τόσο στον αστικό ιστό, όσο και σε σημεία της Ελλάδας όπου οι ανάγκες είναι σημαντικές και οι αποστάσεις μεγαλύτερες.

«Βραβεύεται ουσιαστικά το ότι δεν κοροϊδέψαμε ποτέ τον άνθρωπο. Όλα όσα έχουμε κάνει είναι αυτά που ήθελαν οι πολίτες, δεν είναι αυτό που θέλαμε εμείς» τόνισε ο Έλληνας ιατρός και μίλησε για μια προσπάθεια που γίνεται «εδώ και είκοσι χρόνια».

«Ιδρύσαμε, όταν δεν υπήρχε τίποτε σε αστικό ιστό, στον τομέα που λέγεται “εξωνοσοκομειακή φροντίδα”, το Κέντρο Υγείας Αστικού τύπου στον Βύρωνα Αττικής, ουσιαστικά κάναμε αυτή την πορεία στο συγκεκριμένο Κέντρο Υγείας σε όλο το φάσμα, βλέποντας και παρακολουθώντας τους ασθενείς στο σπίτι» εξιστορεί στο ΑΠΕ ο κ. Μαριόλης.

Όταν αναφέρεται στο βραβείο του Γενικού Οικογενειακού Ιατρού της Χρονιάς για την Ευρώπη που θα παραλάβει στο συνέδριο WONCA Europe στην Μπρατισλάβα της Σλοβακίας, στις 26-29 Ιουνίου 2019 και στην προσωπική του διάκριση προτιμά να περιγράφει τις δράσεις του προσωπικού συνολικότερα στη γωνιά αυτή της Μάνης τα τελευταία χρόνια.

«Εδώ δεν μπορούμε να πάρουμε απόφαση για τη ζωή τη δική μας. Καταλαβαίνετε πόσο δύσκολο είναι (να δημιουργηθεί κάτι τέτοιο) και μάλιστα σε μια απομονωμένη και απομακρυσμένη περιοχή. Νομίζω όμως ότι δεν έχουμε κάνει τίποτε ακόμη. Μπορεί να φαίνονται όλα αυτά σαν ένα μικρό παραμύθι, αλλά αυτή είναι η προσωπική αντιμετώπιση» εξηγεί.

Περιγράφει πως ο συγκεκριμένος απομονωμένος οικισμός, «με δύσκολο συγκοινωνιακό δίκτυο, διάσπαρτους οικισμούς, ηλικιωμένους, αλλά και τα λιγοστά παιδιά, που ακούγεται ο αντίλαλός τους καθημερινά» ήταν και μια ευκαιρία να περάσει η έννοια της «κατ’ οίκον νοσηλείας» σε ένα άλλο επίπεδο, έστω και αν κατά τον ίδιο υπάρχει περιθώριο βελτίωσης.

«Έχουμε ακόμη κάνει λίγα (…). Σε αυτήν την προσπάθεια πρέπει να είσαι λίγο αιρετικός και “παράνομος”. Αλλιώς δεν μπορείς να βοηθήσεις τον άνθρωπο…» καταλήγει ο βραβευμένος Έλληνας Ιατρός.

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της συνέντευξης που παραχώρησε ο Δρ Ανάργυρος Μαριόλης στο «Πρακτορείο 104,9FM» του Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων:

Ερ. Τι σημαίνει μια βράβευση όπως η συγκεκριμένη για εσάς προσωπικά;

Απ. Ουσιαστικά δεν έχω βραβευτεί εγώ, έχει βραβευτεί μια προσπάθεια, μέσα από αυτό που ζητούσαν οι ασθενείς, είναι ο ασθενής που βραβεύεται και κατά δεύτερο λόγο εγώ. Είναι μια προσπάθεια που γίνεται εδώ και είκοσι χρόνια, ιδρύσαμε, όταν δεν υπήρχε τίποτε στον αστικό ιστό, στον τομέα που λέγεται “εξωνοσοκομειακή φροντίδα”, το Κέντρο Υγείας Αστικού τύπου στο Βύρωνα Αττικής. Το μήνυμα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, ξέρετε, λέει ότι χωρίς ισχυρή πρωτοβάθμια φροντίδα και χωρίς καθολική κάλυψη του πληθυσμού, τα αποτελέσματα υγείας που θέλουμε δε θα υπάρχουν. Ουσιαστικά κάναμε αυτή την πορεία στο συγκεκριμένο Κέντρο Υγείας σε όλο το φάσμα, βλέποντας και παρακολουθώντας τους ασθενείς στο σπίτι. Αν δε, κάνει κανείς μια αναδρομή πίσω, είχαμε παρεξηγηθεί… Ναι μεν έχω πάρει μια βράβευση από την Ακαδημία Αθηνών για αυτήν την προσφορά, αλλά ήταν σε επίπεδο ελληνικό. Η ευρωπαϊκή κοινότητα αποφασίζει να μου δώσει αυτόν τον τίτλο για αυτήν την προσφορά, πέρα από το καθιερωμένο που μπορείς να κάνεις.

Ερ. Κάποια στιγμή λοιπόν βρεθήκατε σε μια γωνιά της χώρας, που απέχει από αυτό που ονομάζουμε αστικό ιστό. Πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα έτσι;

Απ: Βρέθηκα για λίγους μήνες -έτσι πίστευα- εδώ στην εσχατιά, θα έλεγε κανείς, της ηπειρωτικής Ευρώπης, στη Μάνη, με δύσκολο συγκοινωνιακό δίκτυο, με διάσπαρτους οικισμούς, ηλικιωμένους, αλλά και τα λιγοστά παιδιά που ακούγεται ο αντίλαλός τους καθημερινά, που υπάρχουν σε κάθε απομονωμένο οικισμό. Εδώ υπήρχε ένας υγειονομικός σχηματισμός που ήταν σχεδόν έτοιμος να κλείσει και διαμορφώσαμε κάποιες άλλες συνθήκες. Ανεβάσαμε λίγο και το προσδόκιμο επιβίωσης, αλλά και την κατ’ οίκον νοσηλεία στο σπίτι.

Όλα αυτά δεν θεσμοθετήθηκαν ούτε από μένα, ούτε από την πολιτεία. Η πολιτεία και το Εθνικό Σύστημα Υγείας λέει να κάνεις άλλα πράγματα. Αυτό που έχουμε συνηθίσει. Εγώ και οι συνεργάτες μου δεν θέσαμε κανένα στόχο και κανένα σκοπό. Δεν έχω στόχους, ούτε σκοπούς. Έτσι προχωράω καθημερινά. Στόχος μου θα μπορούσε κάποιος να πει ότι είναι μια οραματική διάσταση για αυτό που λέγεται ανθρώπινη επιβίωση.

Προσπαθώ να κοιτάζω τον άνθρωπο και θα προσπαθήσω να μείνει σε αυτήν την πλευρά για όσο αντέξω. Και μέχρι σήμερα, νομίζω ότι αυτό που έθεσαν οι πολίτες, οι ασθενείς και οι άνθρωποι, αγκάλιασαν όλη αυτήν την προσπάθεια. Αυτή η προσπάθεια εκτιμήθηκε. Εγώ δεν μπορώ να το διαχειριστώ.

Ερ. Τι σημαίνει “επαφή με τον κόσμο” όταν μιλάμε για φροντίδα και νοσηλευτικές υπηρεσίες;

Απ: Είναι ένας τρόπος ζωής. Όπου πήγα, βρίσκομαι μέσα εκεί που δουλεύω. Δεν έχω πάρει άδεια, δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό το πλάνο, μπορεί να είναι και λάθος αυτή η στάση ζωής, αλλά αυτό έκανα μέχρι και σήμερα. Δεν ξέρω τι είναι η άδεια, τι είναι να πάρεις ρεπό, τι είναι όλα αυτά τα οποία τα έχω κατακρίνει. Είναι διαφορετικά και είναι δύσκολο (…)να πάρεις αποφάσεις για τις ζωές των άλλων. Πολύ δύσκολο. Εδώ δεν μπορούμε να πάρουμε απόφαση για τη ζωή τη δική μας. Καταλαβαίνετε πόσο δύσκολο είναι και σε μια απομονωμένη και απομακρυσμένη περιοχή. Νομίζω όμως ότι δεν έχουμε κάνει τίποτε ακόμη. Μπορεί να φαίνονται όλα αυτά σαν ένα μικρό παραμύθι, αλλά αυτή είναι η προσωπική αντιμετώπιση. Βραβεύεται ουσιαστικά ότι δεν κοροϊδέψαμε ποτέ τον άνθρωπο. Όλα όσα έχουμε κάνει είναι αυτά που ήθελαν οι πολίτες, δεν είναι αυτό που θέλαμε εμείς.

Ερ. Μπορείτε να μας περιγράψετε την καθημερινότητά σας;

Απ: Κάθε μέρα είναι και διαφορετική. Όταν έρχονται 20-30 γιατροί διαφόρων ειδικοτήτων, και τους ευχαριστώ πολύ, και μεταμορφώνουμε το κέντρο υγείας για λίγες μέρες σε δευτεροβάθμιο και τριτοβάθμιο νοσοκομείο, καταλαβαίνετε… Πρέπει να μειώσουμε το κόστος στα νοικοκυριά. Το κόστος στα νοικοκυριά, όταν πρέπει να πάει κάποιος να δει μια ειδικότητα ή να κάνει μια εξειδικευμένη εξέταση.

Πριν δύο μήνες κάναμε 200 μαστογραφίες. Ξέρετε το κόστος πόσο είναι στα νοικοκυριά για να γίνει αυτή η πολύ σημαντική εξέταση; Αυτό το κάνουμε κάθε 2-5 μήνες. Κι αναλόγως, όλο το φάσμα, είτε αφορά παιδί είτε γυναίκα είτε τον ηλικιωμένο είτε τη διαχείριση των νοσημάτων. Το κάνουμε γιατί αυτό πραγματικά χρειάζεται. Έχουμε κάνει λίγα. Σε αυτήν την προσπάθεια πρέπει να είσαι λίγο αιρετικός και “παράνομος”. Αλλιώς δεν μπορείς να βοηθήσεις τον άνθρωπο…