Οι εκ των υστέρων εξομολογήσεις των «θυμάτων» στις μεσημεριανές εκπομπές, το μόνο που προσφέρουν είναι αύξηση της τηλεθέασης.
Γράφει η Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Η ανοχή γίνεται έγκλημα όταν εφαρμόζεται στο κακό
Τόμας Μαν
Ο μεγάλος έρωτας, που συμβαίνει ίσως μόνο μια φορά στη ζωή μας, προϋποθέτει την απόλυτη άρνηση του εγώ μας και την άνευ όρων παράδοση σε μία δίνη ανεξέλεγκτων συναισθημάτων.
Τέτοια, που όπως και στα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας ακόμη και στη δική μας ηλεκτρονική εποχή, οδηγούν και κάποιους από τους πρωταγωνιστές στον φυσικό τους θάνατο.
Κι όταν αυτό συμβαίνει, κανείς δε βγαίνει αλώβητος απ΄ αυτή την εμπλοκή, σε μία μάχη με προδιαγεγραμμένη την έκβασή της: την ήττα.
Σε μία σχέση, η γοητεία της περιδίνησης στις αλληλοσυγκρουόμενες εντάσεις του ερωτικού πάθους μπορεί να παρατείνεται όσο τα αντανακλαστικά του αυτοσεβασμού μας και της προσωπικής μας αξιοπρέπειας σκόπιμα αδρανούν.
Όταν όμως θεωρούμε τον έρωτα ως προϋπόθεση για να προχωρήσουμε σε μία συμβατική σχέση, όπως ο γάμος, τότε φυσικά όλα εκείνα τα στοιχεία που προστατεύουν την αξιοπρέπειά μας και που είχαμε απωθήσει στο περιθώριο της ψυχής μας για να μη διασαλευτεί η μαγεία του έρωτα αρχίζουν να διεκδικούν τη θέση τους, να παίξουν το ρόλο τους στην καινούρια συνθήκη με τον σύντροφό μας.
Όλα αυτά δηλαδή, που καλύπταμε κάτω από το χαλί της ανεκτικότητας, της υπομονής ακόμη και της υποταγής της γυναίκας απέναντι στον άνδρα, γιατί με αυτές τις αρχές κάποιοι συντηρητικοί μεγαλώνουν τα παιδιά τους για να μη διασαλευτεί δήθεν η επίπλαστη οικογενειακή γαλήνη και να αποφευχθούν τα χειρότερα.
Και ποια είναι τα χειρότερα; Όχι! Δεν είναι ο φόβος μήπως ο γαμπρός τους σκοτώσει ένα αγγελούδι για να εκδικηθεί την κόρη τους. Η σκέψη τους δεν πάει τόσο μακριά.
Οι συντηρητικοί αυτοί γονείς περνούν στις κόρες τους ως αναγκαία την υπομονή και την ανεκτικότητα απέναντι στη βία του συντρόφου τους γιατί φοβούνται για τις ευθύνες που μπορεί να έχουν για μια υπόδειξη στα παιδιά τους πώς να χειριστούν την κατάσταση.
Όταν μία γυναίκα αναφέρει στους γονείς της συμπεριφορές ακόμη και λεκτικής βίας από το σύντροφό της, έμμεσα ζητά την άποψή τους. Η υπομονή, η ανεκτικότητα και η καλλιέργεια ελπίδας πως από μόνη της η κατάσταση θα βελτιωθεί είναι η χειρότερη συμβουλή. Οι γονείς αυτοί προσφέρουν κακή υπηρεσία στα παιδιά τους.
Όμως τις χειρότερες υπηρεσίες – κυρίως στα νεαρά κορίτσια που αναζητούν κάποιες σταθερές πάνω στις οποίες θα διαμορφώσουν μία σχέση- προσφέρουν οι τηλεπερσόνες μεσημεριανών εκπομπών.
Χωρίς την κατάλληλη επιστημονική ιδιότητα περνούν το μελοδραματικό μήνυμα πως για χάρη του έρωτα, για χάρη της «καψούρας» όπως είπε και η 32χρονη των Νοτίων Προαστίων ή η πρώην παίκτρια ριάλιτι επιβίωσης, είναι «οκ» μία γυναίκα να εξακολουθεί να συγκατοικεί με έναν εν δυνάμει δολοφόνο της ίδιας ή του παιδιού της.
Αλήθεια με ποια επιστημονική ιδιότητα αυτές οι τηλεπαρουσιάστριες ανακρίνουν «θύματα» κακοποίησης και περνούν λάθος μηνύματα στα νεαρά κορίτσια;
Και το λάθος μήνυμα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι αυτές είναι τα θύματα ενώ στην πραγματικότητα είναι και οι ίδιες συνένοχες στο αδίκημα της άσκησης βίας, που διαπράττει ο σύντροφός τους, γιατί δε βρίσκουν το θάρρος να τον καταγγείλουν σε δημόσια αρχή.
Αναλαμβάνοντας φυσικά και το ρίσκο και τις επιπτώσεις μιας τέτοιας ενέργειας. Οι εκ των υστέρων εξομολογήσεις των «θυμάτων» στις μεσημεριανές εκπομπές, το μόνο που προσφέρουν είναι αύξηση της τηλεθέασης.
Παρ΄ όλο που το κράτος απαξιώνεται από τους δημοσιογράφους για αντιπολιτευτικούς λόγους, επιμένω, ας μην περνάμε στα νέα παιδιά το μήνυμα πως τίποτε δεν λειτουργεί σε αυτή τη χώρα.
Κράτος υπάρχει, υπηρεσίες υπάρχουν γι’ αυτόν που είναι αποφασισμένος να “ξεβολευτεί”.
Καμία γυναίκα δεν έχει άλλοθι να ανέχεται τη βία από το σύντροφό της. Κανένα. Διαφορετικά, όταν σκάσει το αυγό του φιδιού, θα είναι συνένοχη και η ίδια που το εξέθρεψε.
Καμία ανοχή απέναντι ακόμη και στη λεκτική βία, καμία δεύτερη ευκαιρία, καμία δικαιολογία για εκείνες που αφήνουν εν δυνάμει δολοφόνους να κυκλοφορούν ανενόχλητοι στην κοινωνία, να συνάπτουν αστιγμάτιστοι δεσμούς με κοπέλες που δεν γνωρίζουν ποιον έχουν απέναντί τους, να φέρνουν στον κόσμο παιδιά.
Τουλάχιστον, ας μην τις αντιμετωπίζουμε ως θύματα ακούγοντας συγκινημένοι μια ιστορία “αγάπης”, ικανής να καλύψει την σωματική κακοποίηση.
Γιατί κάποιες φορές, τείνουν αυτά τα “θύματα”, κρυμμένα πίσω από φθηνές δικαιολογίες που όλοι καταπίνουμε αμασητί, να γίνονται χειρότερα κι από τους θύτες.
