Πολύ αργά για έναν πρωθυπουργό που δεν αξιοποίησε τέσσερα χρόνια για να δημιουργήσει το προσωπικό του προφίλ.
Γράφει η Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Τίποτε δεν μπορεί να είναι πολιτικά ορθό, αν είναι ηθικά λάθος.
Daniel O’ Connell, Ιρλανδός πολιτικός
Δύο νέοι μεγαλώνουν σε διαφορετικές οικογένειες, πηγαίνουν σε διαφορετικά σχολεία. Ωστόσο οι βασικές ηθικές αξίες και αρχές που διδάσκονται σε αυτά τα παιδιά, είναι εκείνες μιας αστικής οικογένειας οποιασδήποτε κοινωνικής βαθμίδας. Δεν διαφέρουν από τόπο σε τόπο, από οικογένεια σε οικογένεια, από σχολείο σε σχολείο. Οι ευγενικοί τρόποι, ο σεβασμός έστω και τυπικός του συνανθρώπου, του συνεργάτη, του συναδέλφου, είναι κάποιες από αυτές που διδάσκουν στα παιδιά τους γονείς και δάσκαλοι. Τόσο στα Σφακιά, όσο και σε κάθε γωνιά της χώρας αλλά και των άλλων πολιτισμένων χωρών του Δυτικού κόσμου.
Αν λοιπόν όλοι αυτοί οι παράγοντες όπως οικογένεια, καταγωγή, μόρφωση, σπουδές, περιβάλλον, συνεργάστηκαν για να προκύψει αυτό το αποκρουστικό αποτέλεσμα, τότε παιδεία, οικογένεια, κοινωνία απέτυχαν στο σύνολό τους. Έχουν χρεοκοπήσει, γιατί δεν κατάφεραν να διδάξουν τουλάχιστον το ήθος. Ο “Παυλάρας”, είναι απλά ο εαυτός του και σε όποιον αρέσει.
Και αυτό προφανώς μόνο στα γονίδια πρέπει να χρεωθεί. Και τα γονίδια αυτά δεν κληρονομούνται αναγκαστικά από γενιά σε γενιά, ας μην ενοχοποιούμε τους γονείς ή τους παππούδες. Τα γονίδια του ψευτοπαλικαρά μπορεί να βρίσκονται ενεργά πολλές γενιές πίσω, σε άλλες εποχές… Και μετά από πολλές δεκαετίες αδράνειας βρήκαν στο πρόσωπο του “Παυλάρα” τον ιδανικό εκφραστή τους.
Ο “Παυλάρας”, είναι ο εαυτός του! Η μόρφωση και η παιδεία δεν τον άγγιξαν. Είναι αυτός που θα ήταν, αν μεγάλωνε σε μια κοινωνία ξεχασμένης φυλής στην Κεντρική Αφρική. Δεν είναι δυνατόν οι δάσκαλοί του να είναι υπερήφανοι για τον “παλικαρά” που μόνος του τα βάζει με όλους και απειλεί δημόσια πως θα χώσει τρία μέτρα κάτω από τη γη τον “εχθρό”.
Όμως ήταν αυτός, ο ιδανικός άνθρωπος του Αλέξη. Ο ίδιος ο Αλέξης τον ενθάρρυνε και τον παρότρυνε σε αυτή την αντικοινωνική και αντικοινοβουλευτική συμπεριφορά. “Ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν” ήταν το σύνθημα ενός νέου ανθρώπου, του “Αλεκάρα“, που φιλοδοξούσε να ανατρέψει ένα κατεστημένο, να τελειώσει με την ελίτ της πλουτοκρατίας στην αγκαλιά και τα κότερα της οποίας αργότερα, “κουρασμένος” από την προσπάθεια να σβήσει τις φωτιές στο Μάτι και στην Κινέττα, θα ζητούσε λίγη θαλπωρή, λίγη ξεκούραση, όπως ειρωνικά φαντάζομαι να αναφέρθηκε η κ. Παναγοπούλου για την… ήττα που υπέστη η ελίτ από τον εκλεκτό της καρδιάς της.
Δεν είναι αυτό που εκφράζει ο “Παυλάρας” το ήθος της Αριστεράς, ψελλίζει ο Φίλης. Θα συμφωνήσουμε. Είναι ακόμη χειρότερο.
Οι δήθεν όμως μετριοπαθείς της Αριστεράς έχουν τη δυνατότητα να το καλύπτουν με κουκούλες, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Όμως ο αψύς (τίτλος τιμής κι αυτός!) Σφακιανός δεν αντιλαμβάνεται πως τελικά ο ίδιος θα χρεωθεί ολόκληρη την έκπτωση του ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς και σε κάποια στιγμή, είτε κάτω από την πίεση στο εσωτερικό του κόμματος είτε σε μια προσπάθεια να κάνει επίδειξη πυγμής και αποφασιστικότητας, ο “Αλεκάρας” θα τον στείλει να συναντήσει τον Παναγιώτη και τη Ζωή, να πλεύσουν όλη μαζί στη λήθη της ιστορίας.
Ο εαυτός του όμως είναι και ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος, ένα όνομα που πρέπει να γράφουμε ολόκληρο. Και η διαφορά με τον “Παυλάρα” είναι συντριπτική. Ο “Παυλάρας” νικήθηκε από τη φύση του, ο Κυμπουρόπουλος τη νίκησε. Διέθετε το αντριλίκι, όχι όπως το αντιλαμβάνεται ο Σφακιανός και ο Σταμάτης. Αυτού του είδους το αντριλίκι η φύση πολλές φορές το στερεί. Οι ηθικολόγοι και οι θυμόσοφοι λένε άλλωστε, πως η φύση κατανέμει την εύνοια και τη στέρηση σε ιδανικές αναλογίες για την ισορροπία της ψυχής.
Για τον εαυτό του “Παυλάρα” αναρωτιόμαστε τι έφταιξε και για τον εαυτό του Κυμπουρόπουλου αναρωτιόμαστε πώς τα κατάφερε, όταν οι πιο πολλοί σηκώνουμε τα χέρια μπροστά σε μια “αναποδιά” της μοίρας μας. Μπράβο του! Βλέποντάς τον στο αναπηρικό καροτσάκι, δίπλα στον Κυριάκο, νιώθει κανείς πως το μεγαλείο και η δύναμη ψυχής που κρύβει μέσα του αυτό το παιδί είναι ανάλογα με εκείνα του Χόκινγκ.
Γιατί, όσο γενναιόδωρη κι αν είναι η προσφορά της κοινωνίας, όσο φιλικό κι αν είναι το οικογενειακό περιβάλλον σε έναν ανάπηρο, ο ίδιος γνωρίζει πως αυτή η φιλική συμπεριφορά υπαγορεύεται από το ταπεινωτικό συναίσθημα του οίκτου που νιώθουν οι άλλοι για εκείνον, συμπεριφορά που θα ήταν διαφορετική χωρίς την αναπηρία του. Είναι το αδύνατο σημείο που προσπάθησε να “χτυπήσει” ο αψύς Σφακιανός. Ήταν όμως εκείνο το σημείο που έκανε πιο δυνατό τον Κυμπουρόπουλο και πιο απελπισμένο τον Αλέξη, που βλέπει τα συντρόφια να τον κοιτάζουν στραβά για αυτή την ανοχή.
Πολύ αργά όμως για έναν πρωθυπουργό που δεν αξιοποίησε τέσσερα χρόνια για να δημιουργήσει το προσωπικό του προφίλ. Αυτό το αριστερό, που τάχα μάχεται την ελίτ αλλά ανταποκρίνεται στο κάλεσμά της χωρίς αντιστάσεις.
Είναι θα μου πείτε ευάλωτος, “κουρασμένος”. Ένας χαρακτηρισμός, που ύστερα από μία τόσο προσωπική συνάντηση, συνιστά δημόσιο άλλοθι από μία οικοδέσποινα «εις βάρος» προσκεκλημένου της. Σοβαρό παράπτωμα θα έλεγε κανείς, για μία κυρία της υψηλής κοινωνίας. Πιο σωστά, ένα ακόμη σοβαρό παράπτωμα των ψευτοαριστερών, που κούρασαν πολύ.
Γιατί κύριοι, αν κάποιοι είναι κουρασμένοι, είμαστε εμείς, οι Έλληνες.
Από την έντυπη έκδοση
