Τόσο η αποχή, όσο και η ψήφος διαμαρτυρίας ενισχύουν τους τυχοδιώκτες των μικρών κομμάτων που η μόνη τους φιλοδοξία είναι να λειτουργούν ως «τσόντες».
Γράφει η Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Αυτοί που είναι εναντίον της πολιτικής είναι υπέρ της πολιτικής που τους επιβάλλεται.
Μπέρτολτ Μπρεχτ
Μπορεί ένας συνταξιούχος αλλά κι ένας νέος εργαζόμενος που έχει συνηθίσει να ζει με εξακόσια ευρώ το μήνα, να προσαρμόσει το βιοτικό του επίπεδο στα τετρακόσια πενήντα περίπου ευρώ ας πούμε; Μπορεί, απλά θα μεταφέρει την ποιότητα ζωής του μία κλίμακα παρακάτω. Όμως θα επιβιώσει.
Η λιτή ζωή, ως επιλογή αλλά και η δυνατότητα να προσαρμόζεται κανείς σε δύσκολες συνθήκες, είναι μία κατάκτηση. Όμως το σημερινό επίπεδο ζωής των νέων δεν είναι επιλογή αλλά αποτέλεσμα εξαπάτησης των πολιτών για την υφαρπαγή της εξουσίας. Οι οποίοι πολίτες αφού κατάφεραν να προσαρμοστούν στο χαμηλότερο επίπεδο φτώχειας είναι σε θέση να ξεχάσουν πόσο βαθιά εξευτελίστηκαν από την αμετροέπεια προεκλογικών υποσχέσεων. Μιας κυβέρνησης που έχει το θράσος να διεκδικεί μία τρίτη ευκαιρία εξαπάτησης, γιατί η εξαπάτηση των πολιτών είναι η μόνη ικανότητάς της και την έχει αναγάγει σε ρητορική τέχνη.
Γιατί όταν η κυβέρνηση έχει κατορθώσει όλα τα έντυπα αλλά και καταξιωμένοι δημοσιογράφοι να αναφέρουν το προεκλογικό επίδομα, ελάχιστο μέρος όσων υπεξαίρεσε, ως 13η σύνταξη δεν είναι ένα επικοινωνιακό κατόρθωμα;
Μα δεν είναι θετικό το μέτρο αυτό; Δεν είναι μία μικρή έστω προσφορά;
Να δουν δηλαδή οι συνταξιούχοι στο λογαριασμό τους δύο τρία κατοστάρικα παραπάνω; Όχι, δεν είναι. Γιατί αν κάποιος σου υφαρπάξει ένα ποσό κι ύστερα από καιρό σου επιστρέψει ένα μικρό μέρος του, αποδεχόμενος αυτό το ποσό, όχι μόνο τον απενοχοποιείς απ’ τον στιγματισμό του κλέφτη αλλά τον αναγνωρίζεις και ως καλοπροαίρετο ευεργέτη.
Σε μια τέτοια περίπτωση ή απαιτείς να σου επιστρέψουν ολόκληρο το ποσό με μία ειλικρινή συγνώμη ή τους ξαποστέλνεις αποποιούμενος τα χρήματα ως ελάχιστη υποχρέωση να υπερασπιστείς την αξιοπρέπειά σου. Η άνεση και η ευχέρεια με την οποία η κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει τους πολίτες πως η 13η σύνταξη είναι πλέον γεγονός και το έχει κατορθώσει, δείχνει την ευκολία με την οποία οι άνθρωποι ξεχνούν πόσο εξαπατήθηκαν αλλά και την ενδοτικότητα που μπορεί να διαθέτουν για μία νέα εξαπάτηση. Έτσι οι πολιτικοί απατεώνες αποθρασύνονται, «απειλούν» και διεκδικούν μία ακόμη ευκαιρία να μας εξαπατήσουν.
Η ψήφος στις επερχόμενες εκλογές δεν είναι απλά δικαίωμα, είναι υποχρέωση.
Το δόγμα πως όλοι ίδιοι είναι δεν πρέπει να διαιωνίζεται και να διαβρώνει την πολιτική συνείδηση των νέων. Τους κάνει μαλθακούς και αδιάφορους πολίτες. Δεν είναι όλοι ίδιοι οι πολιτικοί! Και φυσικά και οι πολίτες που τους αναδεικνύουν στα αξιώματα. Μπαλαούρηδες, Πολάκηδες, κουκουλοφόροι, αντιεξουσιαστές, δεν συνυπάρχουν στον ίδιο ιδεολογικό χώρο με αυτούς που εκφέρουν ένα πολιτισμένο πολιτικό λόγο και τους άλλους που ξυπνάνε χαράματα και εργάζονται δωδεκάωρα για να εξασφαλίσουν μία αξιοπρεπή … φτώχεια. Μπορεί κανείς να καταλογίσει στους νέους άγνοια ή λάθος στάση ζωής και η πολιτεία να επιδείξει κατανόηση αλλά και αποφασιστικότητα να επιβάλλει την τάξη.
Την τάξη όμως και το ήθος στη Βουλή δε μπορούν να την επιβάλλουν πρόεδροι – μαριονέτες αλλά οι ίδιοι οι πολίτες με την ψήφο τους. Η προσέλευση στην κάλπη είναι μία υποχρέωση απέναντι στον εαυτό μας. Να έχουμε το δικαίωμα όχι μόνο να διαμαρτυρόμαστε αλλά και να προτείνουμε λύσεις.
Τόσο η αποχή όσο και η ψήφος διαμαρτυρίας ενισχύουν τους τυχοδιώκτες των μικρών κομμάτων που η μόνη τους φιλοδοξία είναι να λειτουργούν ως «τσόντες», παρέχουν άλλοθι σε μία κυβέρνηση να μη θέλει ή να μη μπορεί να εφαρμόσει έστω και το λάθος πρόγραμμά της και αποθρασύνουν τους λαϊκιστές και πολιτικούς απατεώνες.
Η ανάγκη να προστατευθεί η κοινωνία απ΄ τους κακούς και επικίνδυνους πολιτικούς, απομονώνοντάς τους είναι πιο επιτακτική από την ανάγκη να αναδείξουμε τους ικανότερους. Η ικανότητα είναι μία πολυσύνθετη ιδιότητα και βρίσκεται πάντα σε συνάρτηση με την ενδοτικότητα των πολιτών στον πειρασμό του λαϊκισμού. Η ψήφος, είναι δικαίωμα που κατακτήθηκε με πολύ αγώνα και δεν έχουμε το δικαίωμα να γυρίζουμε την πλάτη στις κάλπες. Δεν έχουμε το δικαίωμα να επιζητούμε τη δημοκρατία, όταν οι ίδιοι τη «χτυπάμε» με την αποχή. Και στην τελική, δεν έχουμε να λογοδοτήσουμε σε κανέναν, αν μια ευκαιρία ακόμα πήγε χαμένη. Η 26η Μαΐου, πλησιάζει. Και η Ελλάδα, μας χρειάζεται πιο πολύ από ποτέ.
Από την έντυπη έκδοση
