Η άρνηση του πρωθυπουργού να αναφερθεί σε προσωπικές του ευθύνες, δείχνουν έναν άνθρωπο αποξενωμένο απ΄την ελληνική πραγματικότητα και από το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.
Γράφει η Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Για να νικήσουμε, θέλουμε θράσος, περισσότερο θράσος, πάντα θράσος.
Δαντόν, Γάλλος επαναστάτης
Λίγο μετά τις Ευρωεκλογές και ενώ ετοιμαζόμαστε για την πιο κρίσιμη προσφυγή στις κάλπες, φαίνεται πως ο πρωθυπουργός δεν έλαβε το μήνυμα. Παραδέχτηκε με τρεμάμενα χείλη την πολιτική ήττα αλλά… δεν μας είπε λέξη παραπάνω.
Βέβαια, σε εκείνη τη σύντομη απολογία του το βράδυ της 26ης Μαΐου, δεν ανέφερε σε κανένα σημείο τη λέξη «μήνυμα». Γιατί «μήνυμα», είναι μία πληροφορία που μεταβιβάζεται από κάποιον αποστολέα σε κάποιον παραλήπτη ή ομάδα παραληπτών. Στην περίπτωσή μας, αποστολέας είναι οι ψηφοφόροι του Σύριζα, οι «πολλοί» για τους οποίους επιλεκτικά ενδιαφέρθηκε ο Τσίπρας εξωθώντας στο περιθώριο τους κατά τον Βίτσα «κανονικούς» και παραλήπτης ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Τι του είπαν οι ψηφοφόροι; Γιατί ξαφνικά οι πολλοί έγιναν… λίγοι; Αυτό δεν μας το είπε.
Το ψιθυρίζουν όμως κάποια σοβαροφανή στελέχη του Σύριζα, στα πάνελ των εκπομπών. Δεν το λένε όμως και στον ίδιο τον Τσίπρα. Στον ίδιο θα το πουν μετά τις εκλογές, με πιο δυνατή φωνή. Και ίσως, κατορθώσει αυτό το συνεχώς μεταλλασσόμενο πολιτικό φάσμα της Κεντροαριστεράς από Αριστερά σε ΠΑΣΟΚ, από ΠΑΣΟΚ σε Σύριζα με τα υπολείμματα ΚΙΝΑΛ να εξαλειφθεί και καταφέρει η χώρα να αποκτήσει μία σοβαρή εναλλακτική πρόταση. Να απαλλαγεί οριστικά από τους πολιτικούς τυχοδιώκτες, τους γυρολόγους και την κατάρα του πολυκομματισμού.
Όχι! Δεν ήταν το Σκοπιανό, δεν ήταν η απάτη της 13ης σύνταξης, ούτε εκείνα τα δωράκια περί αύξησης όλων των συντάξεων εφ΄όσον (!) η οικονομία πάει καλά. Ο Τσίπρας έχει χάσει ήδη την αξιοπιστία του απ΄τους πρώτους μήνες της πρώτης του θητείας. Ποιος θα τον κατηγορούσε για αθέτηση υποσχέσεων;
Τελικά όμως, για να μη μείνουμε και χωρίς μήνυμα, εκείνο που έφταιξε ήταν η… αλαζονεία ορισμένων στελεχών της κυβέρνησης. Όμως ο Τσίπρας, δεν θα αποδεχτεί πως η αλαζονεία είναι μία ιδιότητα που χαρακτηρίζει στελέχη του κόμματός του μιας και το κόμμα του μπήκε στην πολιτική αρένα και θα αποχωρήσει απ΄ αυτή με αλώβητο το ηθικό πλεονέκτημα. Εκείνο που έφταιξε ήταν… το αποτέλεσμα. «Το αποτέλεσμα», είπε σε μια συναισθηματικά φορτισμένη ομιλία του το βράδυ εκείνης της Κυριακής, «δεν είναι αντάξιο των προσδοκιών μας».
Κάποιος βέβαια θα πρέπει να πει στον Αλέξη, πως το κάθε αποτέλεσμα, θετικό ή αρνητικό, είναι συνάρτηση των ικανοτήτων, των προσπαθειών και κάποιων άλλων αρετών. Η προσδοκία από μόνη της δεν υποχρεούται να αποφέρει αποτέλεσμα. Έτσι, θα καλλιεργούσαμε όλοι μας προσδοκίες ξαπλωμένοι στον καναπέ μας. Αυτά σαν ελάχιστη προσφορά στην εξυγίανση των τραυμάτων που προκαλεί ο Τσίπρας στην ελληνική γλώσσα.
Η άρνηση του πρωθυπουργού να αναφερθεί σε προσωπικές του ευθύνες για το αποτέλεσμα κι όχι στο αποτέλεσμα που δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες του, η επίκληση του Βελουχιώτη ως ένα πρόσωπο που μπορεί να εμπνεύσει τους νέους στην εποχή του διαδικτύου, οι γραμματικές γνώσεις που προσβάλλουν την αισθητική του λόγου, οι εμμονές του στον διχασμό της κοινωνίας σε πολλούς και λίγους, σε προοδευτικούς και οπισθοδρομικούς δείχνουν έναν άνθρωπο αποξενωμένο απ΄την ελληνική πραγματικότητα και από το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Έναν άνθρωπο τελειωμένο πολιτικά όπως τελειωμένος πολιτικά είναι και ο Σύριζα με αρχηγό τον Τσίπρα. Και θα συμφωνούσαμε, πως είναι ανάγκη ο Σύριζα να ηττηθεί οριστικά και αμετάκλητα.
Πώς θα αντιδρούσατε, τι θα λέγατε σε ένα πολιτικό που διεκδικεί την ψήφο σας με το δίλημμα: «Επιθυμείτε να συνεχίσουμε με σχέδιο υπέρ των πολλών ή επιθυμείτε την επιστροφή στα σκοτάδια της λιτότητας»; Θα τον παίρνατε στα σοβαρά ή θα το βάζατε στα πόδια;
Κι όμως αυτός ο πολιτικός είναι ο άνθρωπος που κυβέρνησε για τεσσεράμισι χρόνια και τα σκοτάδια της λιτότητας αφορούν (και) στη δική του θητεία. Εμείς οι Έλληνες πάντως, το λάβαμε το μήνυμα. Εκτός από το σύμπαν και τη βλακεία, όρια δεν έχει ούτε το θράσος.
Από την έντυπη έκδοση
