Παύλος Πολάκης: Με το γνωστό του ύφος απάντησε ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας, Παύλος Πολάκης στα όσα είπε η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ. «Όταν στέλνουμε στο Ευρωκοινοβούλιο ανθρώπους που δεν ξέρουν όχι μόνο τι είναι η Ευρώπη και πώς δουλεύει αλλά ούτε μία ξένη γλώσσα, η αναξιοπιστία της πολιτικής μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο. Όταν στέλνουμε στο εθνικό Κοινοβούλιο Πολάκηδες, συμβαίνει το ίδιο πράγμα. Όταν διοικούν οι ανίκανοι, φταίνε οι ικανοί», δήλωσε η σπουδαία ακαδημαϊκός στην Καθημερινή.
Η ανάρτηση Πολάκη (σ.σ. η σύνταξη και η ορθογραφία διατηρούνται ως έχουν)
«Είπε η κυρία Πρύτανης που έχει δηλώσει “υποταγή” στον Κυριάκο Μητσοτάκη από το Νοέμβρη του 15 και με ποίημα μάλιστα… αφού είχε στηρίξει και το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα για να μας σώσει… ΟΛΕΣ οι εφεδρείες του συστήματος στη μάχη για να βγει ο Κυριάκος… ΥΓ: Με ξέρατε και χθες κυρία Πρύτανης όσον αφορά τη μόρφωση, τις σπουδές μου, τους βαθμούς μου, τη δουλειά μου ως γιατρός; Διαβάσατε τι έχουμε καταφέρει 4 χρόνια στο χώρο της δημόσιας υγείας που παραλάβαμε σε αποσύνθεση ή ενημερώνεστε μόνο από τα ρεπορτάζ των σταθμών Σκαι και Σταρ; Ή μήπως έχετε τυφλωθεί από τα πτυχία και την αισθητική των κυρίων Γεωργιάδη, Μπογδάνου, Αϊβαλιώτη κλπ κλπ; ΚΑΘΕΙΣ ΕΦ Ω ΕΤΑΧΘΗ. Ο λαός θα αποφασίσει ποιος θέλει να τον κυβερνήσει. Αυτά και ΤΕΛΟΣ._»Πολάκης κατά Αρβελέρ: Με ξέρατε και από χθες κυρία Πρύτανη που έχετε δηλώσει υποταγή στον Μητσοτάκη;
Η κ. Αρβελέρ, δεν είναι τυχαία Ελληνίδα. Διαπρεπής βυζαντινολόγος, πρώτη γυναίκα πρύτανης στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης, πρύτανης του Πανεπιστημίου της Ευρώπης, Ακαδημαϊκός, πρόεδρος του Δ.Σ. του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου Δελφών, μεταξύ άλλων διακρίσεων, και πάντα παθιασμένη με την Ιστορία.
Όταν μιλάει για τους Έλληνες και την Ελλάδα, που τόσο αγαπά, η κ. Γλύκατζη-Αρβελέρ θέτει ζήτημα αυτογνωσίας. «Είμαστε ταλαντούχος λαός αλλά με ελαττώματα, τα οποία όχι μόνο δεν αναγνωρίζουμε στον εαυτό μας αλλά θυμώνουμε μόλις κάποιος μας τα υποδείξει. Υποφέρουμε από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα», λέει. «Ανάμεσα στα επτά θανάσιμα αμαρτήματα είναι και η αλαζονεία. Αυτό πλήρωσε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 26ης Μαΐου;» τη ρωτά η δημοσιογράφος της “Κ”. Γελάει. «Θέλετε να με παρασύρετε στα πολιτικά; Προτιμώ να μιλήσουμε για τον πολιτισμό», απαντά. «Μα, όλα πολιτική δεν είναι; Να μη μιλήσουμε για τον πολιτικό πολιτισμό;». «Έχετε δίκιο. Θα σας απαντήσω με μια παραβολή. Ξέρετε τι λέμε στη Γαλλία; Ότι όλοι οι φοιτητές έρχονται στη Σορβόννη για να μάθουν, εκτός από τους Έλληνες που νομίζουν ότι ξέρουν τα πάντα και έρχονται για να τα μάθουν στους άλλους».
Απόσπασμα από τη συνέντευξή της στην “Κ”
– Στο ότι δεν υπάρχουν ενάρετοι πολιτικοί οφείλεται, λοιπόν, η αναξιοπιστία της πολιτικής;
– Όταν στέλνουμε στο Ευρωκοινοβούλιο ανθρώπους που δεν ξέρουν όχι μόνο τι είναι η Ευρώπη και πώς δουλεύει αλλά ούτε μία ξένη γλώσσα, η αναξιοπιστία της πολιτικής μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο. Όταν στέλνουμε στο εθνικό Κοινοβούλιο Πολάκηδες συμβαίνει το ίδιο πράγμα. Όταν διοικούν οι ανίκανοι, φταίνε οι ικανοί.
Από παιδί άκουγα τους γονείς μου να λένε ότι δύο είναι τα θηλυκά κακά που μας κατέστρεψαν: η Ιστορία και η πολιτική. Την Ιστορία προσπάθησα να τη δαμάσω. Με την πολιτική ουδέποτε ασχολήθηκα. Είχα πει κάποτε στον Κωνσταντίνο Καραμανλή ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε πολιτική παρακμή. Με κοίταξε αγριεμένος και με ρώτησε γιατί. Του απάντησα: Επειδή τα εθνικά θέματα γίνονται πολιτικά, τα πολιτικά κομματικά και τα κομματικά προσωπικά. Με αυτόν τον τρόπο όμως χάνεται το εθνικό όραμα. Και μέχρι σήμερα αυτό δεν έχει αλλάξει. Το λάθος δεν είναι μόνο τα μνημόνια, μας λείπει η ομαδικότητα.
– Είναι θέμα προσώπων; Λείπουν οι ικανοί ηγέτες;
– Ας μην μπλέκουμε τα μακροπρόθεσμα με τα βραχυπρόθεσμα και τα γεγονότα με τα φαινόμενα. Ένας ηγέτης είναι ένα γεγονός. Αυτό που η Ελλάδα έχει ανάγκη είναι να δαμάσει τις κακές νοοτροπίες και τα φαινόμενα, να βρει μια άλλη παιδεία. Από την έλλειψη αυτή υποφέρει. Δυστυχώς, σήμερα η παιδεία δεν ξεκινά από το σπίτι και το σχολείο δεν είναι σε θέση να καλύψει τα κενά. Ρωτήθηκε κάποτε ένας Αμερικανός νομπελίστας των θετικών επιστημών ποιο από τα διάσημα πανεπιστήμια στα οποία φοίτησε ήταν το σημαντικότερο. Κι εκείνος απάντησε: Κανένα. Εξηγώντας ότι τα πιο σημαντικά πράγματα δεν τα διδάχθηκε στο πανεπιστήμιο, αλλά στο νηπιαγωγείο. Εκεί του έμαθαν να πλένει τα χέρια του πριν από το φαγητό, να μην παίρνει τα παιχνίδια των συμμαθητών του, ποιοι είναι οι κανόνες του παιχνιδιού και, το κυριότερο, να δίνει το χέρι του στα άλλα παιδιά, για να περνούν μαζί στο απέναντι πεζοδρόμιο. Αυτό λείπει σήμερα από την πατρίδα μας.
– Πριν από 2-3 χρόνια είπατε ότι η κρίση μπορεί να μας ξυπνήσει, αν δούμε τα μνημόνια ως αποτέλεσμα, όχι αιτίες του προβλήματος. Συνέβη αυτό;
– Όχι. Επιπλέον, τα μνημόνια –όσα προηγήθηκαν και όσα έπονται, γιατί θα μετρήσουμε πολλά ακόμα– διαρκούν στην Ελλάδα πολύ περισσότερο από ό,τι σε άλλες χώρες. Ακόμα και η Κύπρος προχώρησε. Τι σημαίνει αυτό; Ότι το λάθος δεν είναι μόνο τα μνημόνια. Μας λείπει η ομαδικότητα, μέχρι και στην τάξη των διανοούμενων: καθένας δουλεύει για την πάρτη του – και δεν εξαιρώ τον εαυτό μου. Δεν φταίνε πάντοτε οι άλλοι, λοιπόν, αλλά κάτι δεν κάνουμε εμείς καλά. Πόσοι είναι οι άλλοι; Αμέτρητοι. Πάντα κάποιον θα βρίσκουμε, λοιπόν, για να του ρίξουμε την ευθύνη. Ένας μόνο δεν είναι αμέτρητος: ο εαυτός μας. Αλλά μένει στο απυρόβλητο. Ξεχάσαμε ότι το «παιδεύω» σήμαινε «εκπαιδεύω»· για εμάς έγινε συνώνυμο του τυραννάω. Ας συνειδητοποιήσουμε τουλάχιστον ότι το πάθημα είναι μάθημα.