Hαισιοδοξία, το θάρρος, η θετική σκέψη είναι δυνάμεις που πρέπει να κουβαλάμε μέσα μας στην καθημερινότητά μας σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας.
Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Στη ζωή υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων: οι αισιόδοξοι και οι απαισιόδοξοι. Οι απαισιόδοξοι έχουν συνήθως δίκιο. Αν όμως η ανθρωπότητα έφτασε ως εδώ, το χρωστάει στους αισιόδοξους.
Karl Popper
Κάποιος είπε πως μπροστά σε μία ισχυρή θέληση ακόμη και ο θάνατος υποχωρεί. Αρκετές φορές μάλιστα «αποχωρεί» εντελώς όταν το «θύμα» του διαμηνύει ότι είναι διατεθειμένο να παλέψει σκληρά μαζί του άρα και να τον νικήσει, να τον ρεζιλέψει… Αυτά περίπου είπε σε μία εκ βαθέων εξομολόγησή του ο Θάνος Μικρούτσικος για το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει, εκπέμποντας παράλληλα και ένα αισιόδοξο μήνυμα σε όσους βλέπουν ξαφνικά να απειλείται η υγεία τους και η ζωή τους από μία σοβαρή αρρώστια.
Μα εύλογα κάποιος θα πει, πόσο αισιόδοξος μπορεί να είναι κανείς, όταν στο άκουσμα και μόνο μιας σοβαρής διάγνωσης, παραλύουμε και νιώθουμε τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια μας; Όμως αυτό δεν θα κρατήσει πολύ. Θα σηκωθούμε, θα σταθούμε στα πόδια μας, γιατί πρέπει! Δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά να παλέψουμε. Όσες δυνατότητες κι αν έχει η ιατρική, οφείλουμε να επιστρατεύσουμε τις δικές μας, κατανικώντας και απομονώνοντας τον φόβο. Ο φόβος είναι σύμμαχος της αρρώστιας εναντίον μας.
Όσοι από εμάς έχουν ασχοληθεί και έχουν αποδεχθεί τη δύναμη της ισχυρής θέλησης και της θετικής σκέψης ως μία πραγματικότητα που ενεργοποιεί ολόκληρο το ανοσοποιητικό και αμυντικό σύστημα του οργανισμού – και αυτό δεν έρχεται σε αντίθεση με την αμιγώς ιατρική επιστήμη- θα γνωρίζουμε πως στην παγκόσμια βιβλιογραφία έχουν καταγραφεί χιλιάδες περιπτώσεις που η θετική σκέψη, η θετική στάση απέναντι στη ζωή, η λαχτάρα ανθρώπων να ρουφήξουν και την τελευταία σταγόνα αυτού του θείου δώρου που λέγεται ζωή, είχε καταλυτική επίδραση στην εξέλιξη σοβαρών παθήσεων.
Είτε μετατρέποντάς τες σε χρόνιες είτε εξαλείφοντάς τες τελείως αφήνοντας άφωνους και κάποιους γιατρούς που είχαν δώσει ελάχιστα περιθώρια ζωής σε ασθενείς τους.
Δικαίως άλλωστε πολλοί επιστήμονες έχουν χαρακτηρίσει επιπόλαιη, ίσως και εγκληματική, την ευκολία με την οποία ορισμένοι γιατροί εκτείνονται πέρα από τα όρια της επιστήμης, με αναφορές ως προς το εναπομείναν προσδόκιμο ζωής, αναφορές με τις οποίες σκοτώνουν κάθε διάθεση να πολεμήσει κάποιος με θάρρος την όποια απειλή κατά της ζωής του.
Βέβαια η αισιοδοξία, το θάρρος, η θετική σκέψη είναι δυνάμεις που πρέπει να κουβαλάμε μέσα μας στην καθημερινότητά μας σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας, να τις συντηρούμε, να τις ενισχύουμε και όχι να τις επικαλούμαστε σε δύσκολες στιγμές μόνο. Γιατί τότε θα τις ψάχνουμε και μάλλον δεν… θα τις βρίσκουμε.
Στη ζωή, υπάρχουν δύο γενικές κατηγορίες ανθρώπων με κριτήριο την στάση τους απέναντι σε αυτό το ευλογημένο δώρο.
Είναι αυτοί που την αγαπούν, διατηρούν μία ερωτική σχέση μαζί της, που ανασύρουν και βλέπουν μόνο την ομορφιά, προνόμιο κυρίως των καλλιτεχνών και φυσικά όσων «καταναλώνουν» τα έργα τους. Είναι αυτοί που για να την εκτιμήσουν και να την αγαπήσουν πρέπει πρώτα να αγαπήσουν τον εαυτό τους, το σώμα τους και την ψυχή τους. Δεν μπορούμε να απολαύσουμε τη ζωή με άρρωστα σώματα και άρρωστη ψυχή από αδιαφορία και περιφρόνηση σε αυτά τα βασικά στοιχεία που συνθέτουν την ύπαρξή μας.
Η άλλη κατηγορία ανθρώπων είναι εκείνοι όσων δεν αγαπούν τη ζωή, τη μέμφονται, την ξορκίζουν, την απαξιώνουν και εν τέλει τη σκοτώνουν. Κάποιες συγκυρίες, κάποιες συμπτώσεις, κάποιες «στραβές», τους εξανάγκασαν σε έναν εθισμό με την γκρίζα ή και τη μαύρη πλευρά της. Και εκείνες τις ώρες δεν βρέθηκε κάποιος να τους κρατήσει το χέρι και να τους μάθει να εστιάζουν στη φωτεινή πλευρά.
Αντίθετα, είναι πολλοί εκείνοι που επένδυσαν στον ανθρώπινο πόνο και την αναπόφευκτη ώρες-ώρες απαισιοδοξία, τη συντήρησαν με αναλγητικά πνευματικά παυσίπονα όπως μελοδραματικά αφηγήματα, που απηχούν τους καημούς των ανθρώπων χωρίς να ενδιαφέρονται αν έτσι εδραιώνεται ακόμη περισσότερο η πεποίθηση πως η γκρίζα πλευρά της ζωής είναι εκείνη με την οποία πρέπει να συμβιβαστούμε.
Ωστόσο, όσοι αποφασίζουν να βάλουν τέλος στη ζωή τους δεν μπορούν να αποζητούν την κατανόηση ακόμη και των δικών τους ανθρώπων. Η πράξη αυτή είναι ένα στίγμα. Το στίγμα του «δραπέτη», του λιγόψυχου, του άτολμου, που θα βαραίνει αυτούς που μένουν πίσω.
Είναι και το ακόμη χειρότερο ανομολόγητο κατηγορώ εναντίον μιας κοινωνίας, που δεν είναι κατασκευασμένη στα μέτρα του…
