Η κυβέρνηση σύρεται τώρα αυτή σε εκλογές που δεν ήθελε, χωρίς κανένα αφήγημα, καμία προγραμματική πρόταση για το μέλλον, καμία πειστική απάντηση για το αν έχει κάτι παραπάνω να προσφέρει.
*Της Ιωάννας Καλαντζάκου-Τσατσαρώνη
Θα μπορούσε να είναι εικόνα από το δημοψήφισμα του 2015, τέτοια εποχή πριν από 4 χρόνια, όταν οι Έλληνες συρθήκαμε σε ένα διχαστικό εκλογικό δίλημμα από τον κ. Τσίπρα με τις Τράπεζες κλειστές και χωρίς βενζίνη στο ρεζερβουάρ των αυτοκινήτων μας. Από τότε κύλησε μια τετραετία διαρκούς διάψευσης και πολιτικής εξαπάτησης, και έτσι πλέον ο τίτλος αναφέρεται στο πολιτικό καύσιμο του ΣΥΡΙΖΑ.
Εξαντλήθηκε. Η Κυβέρνηση σύρεται τώρα αυτή σε εκλογές που δεν ήθελε, χωρίς κανένα αφήγημα, καμία προγραμματική πρόταση για το μέλλον, καμία πειστική απάντηση για το αν έχει κάτι παραπάνω να προσφέρει. Έχετε άραγε αντιληφθεί ότι δεν μπορούν καν να διαμορφώσουν την ατζέντα της προεκλογικής περιόδου; Ο άλλοτε «χαρισματικός κ. Τσίπρας» έπαυσε πια να γοητεύει, γιατί δεν του έμεινε και τίποτε άλλο να υποσχεθεί και, στη συνέχεια, να διαψεύσει. Η πολυθρύλητη ελπίδα μετατράπηκε στο Μνημόνιο της «πρώτη φορά Αριστεράς». Στις ευρωεκλογές είδαν την πραγματικότητα και τώρα διαχειρίζονται απλώς την έκταση της ήττας.
Αυτή η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι όμως επικοινωνιακή. Έχει τις ρίζες της στη βαθιά στρατηγική και αξιακή επικράτηση της ΝΔ. Η νίκη στις 7 Ιουλίου δεν είναι η απλή αλλαγή της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Πρωτίστως είναι ο πολιτικός ενταφιασμός του τυχοδιωκτισμού και του λαϊκισμού, η κατάρρευση των ιδεολογημάτων της ταξικής διαίρεσης, του κρατισμού, της υποκρισίας και της αλαζονείας, το οριστικό διαζύγιο με τις ψευδαισθήσεις που ταλάνισαν τη μεταπολιτευτική Ελλάδα. Σε μερικές μέρες η χώρα θα έχει Πρωθυπουργό έναν πολιτικό που δεν έταξε τίποτα για να κερδίσει εκλογές, παρά μόνο δεσμεύτηκε για τα αυτονόητα χωρίς παροχολογία. Που δεν διολίσθησε στη ρητορική έξαρση και στον διχασμό. Που έπεισε με σαφή και δομημένο προγραμματικό λόγο.
Που δεν άλλαξε για να κυβερνήσει, αλλά θα κυβερνήσει για να τα αλλάξει όλα.
Και αυτή η μεταστροφή πολιτικής κουλτούρας είναι ίσως ακόμη μεγαλύτερο κέρδος και από την ίδια την πολιτική (απ)αλλαγή που όλοι προσδοκούμε.
*Υποψήφια Βουλευτής (Β1’) Βορείου Τομέα Αθηνών (Ν.Δ.)
