Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Αν σας πει κάποιος ότι ανήκει εις την Αριστερά, ρωτήστε τον: Αριστερά μπαίνοντας ή Αριστερά βγαίνοντας;
Τζίμης Πανούσης
Πόσοι από εμάς, ιδιαίτερα οι νέοι που διανύουν την τρίτη δεκαετία της ζωής μας, έχουν καταλήξει τι θα ψηφίσουν με βάση τα πρωτογενή πλεονάσματα, την Έκθεση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, τον δείκτη ανεργίας, τα σκαμπανεβάσματα του χρηματιστηρίου κι όλα αυτά τα ακατανόητα που κάποιοι πολιτικοί προβάλλουν ως ενδείξεις για την επιτυχημένη πολιτική τους;
Τι μένει σε έναν νέο, που δεν γνωρίζει οικονομικά μεγέθη, δεν τον ενδιαφέρουν οι δείκτες, δεν γνωρίζει κι ούτε τον ενδιαφέρει το διεθνές δίκαιο;
Τι μένει σε αυτόν τον νέο να τον καθοδηγήσει με βεβαιότητα στη σωστή επιλογή μπροστά στην κάλπη;
Ένα στοιχείο, που συνήθως είναι αρωγός και σε άλλες αποφάσεις της ζωής μας, είναι το ένστικτο. Κι αυτό αφορά στη δική μας προσωπικότητα. Το άλλο στοιχείο είναι αυτό που ο άλλος, στην περίπτωσή μας το κόμμα και ο ηγέτης του, εκπέμπει ασυναίσθητα προβάλλοντας τον πραγματικό του εαυτό. Όπου κάθε προσπάθεια εξωραϊσμού του πολιτικού του προφίλ με συνθήματα και παροχές, δεν μπορεί να αποκρύψει αυτό που η γλώσσα του σώματος προδίδει και που εμείς διαισθανόμαστε.
Είναι αυτό που μας καθοδηγεί και στις προσωπικές μας σχέσεις, όταν δεν έχουμε εμφανείς λόγους να εξηγήσουμε γιατί συμπαθούμε ή δεν συμπαθούμε κάποιον. Είναι η αύρα που εκπέμπει αυτός ο κάποιος.
Ο Τσίπρας, σύμφωνα με κάποια έρευνα, ήταν ανάμεσα στους πιο γοητευτικούς αρχηγούς κρατών.
Γιατί όμως αποχωρώντας με βάση τις προβλέψεις, αφήνει πίσω του μια μαύρη τρύπα στα οικονομικά αλλά κυρίως στις ψυχές όλων, ακόμη και των Συριζαίων; Γιατί ο χαρισματικός, όπως λένε, αυτός ηγέτης βρέθηκε στη θλιβερή ανάγκη να ανασύρει από τα λείψανα της πρόσφατης ιστορίας και να προβάλει ως σύμβολο για τη νέα γενιά τον Βελουχιώτη; Γιατί ο νέος αυτός άνθρωπος καλλιέργησε στο μυαλό του το όραμα μιας διχασμένης Ευρώπης σε χώρες του πλούσιου Βορρά και του φτωχού Νότου; Γιατί διχοτόμησε την ελληνική κοινωνία στην ελίτ των προνομιούχων, που εκπροσωπείται κατά την γνώμη του από τη φιλελεύθερη παράταξη και στους μη προνομιούχους, τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα, που εκπροσωπούνται από την Αριστερά;
Το μίσος και ο διχασμός εξαπλώθηκαν σταδιακά σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής και δημιούργησαν κραδασμούς σε φιλικές και προσωπικές σχέσεις πολλών ετών ανάμεσα σε νέους της δικής μου γενιάς. Πολλοί από αυτούς τους νέους υιοθέτησαν άκριτα τον πολλακισμό και στις παρέες τους, μη μπορώντας να αντιτάξουν επιχειρήματα σε μια αντίθετη άποψη. Αρκούνται μόνο στην απαξίωση που ισχύει σε όλες τις διαφωνίες μαζί τους.
Δεν μπορείς να υπερασπιστείς τη θρησκεία, την πίστη στο Θεό, τους ηθικούς δεσμούς που πρέπει να συγκροτούν μία οικογένεια, τον θρησκευτικό γάμο, την εθνική μας ταυτότητα, το δικαίωμα κάποιου να θέλει να πλουτίσει, να εργάζεται περισσότερο, την υποχρέωση των πολιτών για μια αξιοπρεπή εξωτερική εμφάνιση, την αριστεία, την ανάγκη κάποιου να θέλει να ξεχωρίσει και να επιβραβεύεται γι’ αυτό και πως εν τέλει οι αντιθέσεις είναι εκείνες που δημιουργούν την πρόοδο. Οι κοινωνικές ανισότητες δεν πρέπει να εξομαλύνονται με βίαιο τρόπο αρπάζοντας από τον «πλούσιο» και δίνοντας στον «φτωχό».
Δεν μπορείς λοιπόν σε μια συντροφιά νέων να υπερασπιστείς κάποιες από τις θέσεις αυτές, που είναι αντίθετες με την αριστερή κουλτούρα, χωρίς να χαρακτηριστείς ως συντηρητικός, φασίστας, ρατσιστής, έννοιες που με εκπληκτική αλαζονεία επικαλούνται αντί επιχειρημάτων άνθρωποι της Αριστεράς μην γνωρίζοντας ακόμη και το περιεχόμενό τους.
Αυτή είναι η «αύρα», αυτό είναι το συναίσθημα που αφήνει πίσω του ο Σύριζα: Πως μία «προοδευτική» κυβέρνηση πολεμάει με πείσμα αυτό που επαγγέλλεται, την ίδια την πρόοδο που βασίζεται στις αντιθέσεις και στις ανισότητες.
Η περιφρόνηση με την οποία αντέδρασαν τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα απέναντι στο φιλοδώρημα της «13ης σύνταξης», δείχνει πλέον πως ούτε με χρήματα μπορείς να υποκαταστήσεις την απουσία ηθικής στον πολιτικό στίβο. Και είναι ακριβώς αυτό που έχει ανάγκη μία κοινωνία. Η οποία εύκολα συμβιβάζεται με τη φτώχεια όχι όμως με τον πολλακισμό, το ψέμα, την προσβολή του πατριωτισμού της, της πίστης της.
Αυτή είναι η αύρα της Αριστεράς, που δεν έχει πλέον με τη σημερινή της μορφή θέση ούτε στην ελληνική κοινωνία ούτε στην ευρωπαϊκή κοινότητα.
Σε αυτή λοιπόν τη συγκυρία και προκειμένου η Αριστερά να αναζητήσει την ταυτότητά της και να διαμορφώσει ήθος κόμματος με ευρωπαϊκό προσανατολισμό, η αποφασιστικότητα των κουστουμάτων – όπως τείνουν προσβλητικά να λένε οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ, κατέληξε να είναι αναγκαία για την πατρίδα.
