Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου φαίνεται απ’ αυτό που θεωρεί αστείο.
Βόλφγκανγκ Γκαίτε
Δεν πέρασαν παρά ελάχιστες ώρες από την εμπνευσμένη ομιλία του νέου Προέδρου της Βουλής πριν λίγες ημέρες και το φάντασμα του πολακισμού ξετρύπωσε κι άρχισε να αιωρείται αποκρουστικά απειλητικό πάνω από τα έδρανα του Κοινοβουλίου.
Ελπίζουμε ο πρώην πρωθυπουργός, αναζητώντας την ταυτότητα του κόμματός του αλλά και τα αίτια της εκλογικής ήττας της 7ης Ιουλίου να χρεώσει και στον κολλητό του, τον εμπνευστή του νέου ήθους που εισήγαγε ως υπουργός στην πολιτική ζωή και να πράξει το ελάχιστο.
Να του τραβήξει το αυτί ως μια επίδειξη προσωπικής δύναμης και αποφασιστικότητας και να του απαγορεύσει να ανταγωνίζεται σε πικρόχολα σχόλια και αστεϊσμούς πολιτικά ανώριμα παιδιά που κάνουν πλάκα μεταξύ τους.
Βέβαια, το φαινόμενο που πολακισμού έχει τη γενεσιουργό αιτία στον πυρήνα της αριστερής ιδεολογίας, εδραιώθηκε όμως και με την ανοχή της φιλελεύθερης παράταξης και κοινωνίας.
Η οποία θεωρεί, πως η περιφρόνηση σε άτομα με τέτοια αντικοινοβουλευτική και αντικοινωνική συμπεριφορά είναι αρκετή να τους αποθαρρύνει… Και πως κάθε άλλη δυναμική αντίδραση τους εκθέτει στον κίνδυνο να εκπέσουν στο ίδιο ηθικό επίπεδο με αυτούς.
Ας ξεκαθαρίσουμε όμως δύο βασικά στοιχεία που αφορούν στον πυρήνα του αριστερού ήθους από τα οποία απορρέει και η συμπεριφορά τους.
Το ένα είναι ότι η Αριστερά, για λόγους που δε χρειάζεται να αναλύσουμε, στερείται παντελώς της αίσθησης του αστείου, του χιούμορ όπως λέμε. Η αριστερά, δεν έχει χιούμορ.
Γι’ αυτό και καταφεύγει στον σαρκασμό, στη γελοιοποίηση του αντιπάλου, ακόμη και ατόμων με ειδικές ανάγκες, για να θυμηθούμε την περίπτωση του Κυμπουρόπουλου, στη σαχλαμάρα, στη χυδαιολογία, στα υπονοούμενα με κύριο εκφραστή αυτού του είδους χιούμορ τον Λαζόπουλο, όπως το αντιλαμβάνεται η Αριστερά.
Και αυτή η ποιότητα του χιούμορ υπάρχει και με την ανοχή της φιλελεύθερης παράταξης η οποία δεν αντιδρά. Και ελπίζω ο Πρωθυπουργός να εγκαλέσει τον ανεκδιήγητο αυτόν αψύ Σφακιανό, που προσβάλλει τη μνήμη του πατέρα του αποκαλώντας τον ίδιο «γκαντέμη Μητσοτάκη». Όρος, φυσικά, που είχε αποδοθεί στον αείμνηστο Κωνσταντίνο Μητσοτάκη όταν εκείνος ήταν ενεργός πολιτικός.
Το δεύτερο στοιχείο του αριστερού ήθους, σε αντιδιαστολή με την έλλειψη χιούμορ, είναι η έλλειψη επιχειρημάτων να υπερασπιστεί την ιδεολογία της. Καταφεύγει σε χαρακτηρισμούς, σε ετικέτες, που κολλάει στον εαυτό της αλλά και στους αντιπάλους της.
Η ίδια αυτοπροσδιορίζεται ως προοδευτική, ως δημοκρατική, ως ανθρωπιστική, στιγματίζοντας τους αντιπάλους της ως οπισθοδρομικούς, συντηρητικούς, προστάτες της ολιγαρχίας του πλούτου, ιμπεριαλιστές, κεφαλαιοκράτες.
Και σε αυτήν την περίπτωση, η φιλελεύθερη παράταξη και κοινωνία δεν αντιδρά επιθετικά ώστε να αφοπλίσει την Αριστερά από τον αυτοχαρακτηρισμό της ως δήθεν προοδευτική και δημοκρατική αλλά και να υπερασπιστεί ακόμη πιο έντονα το γεγονός ότι εκείνη, η φιλελεύθερη παράταξη, είναι πιο δημοκρατική από τους δημοκρατικούς, πιο προοδευτική από τους προοδευτικούς.
Η παντελής έλλειψη χιούμορ, η έλλειψη επιχειρημάτων της Αριστεράς να υπερασπιστεί την ανύπαρκτη άλλωστε ιδεολογία της είναι τα στοιχεία που ευνοούν την αναπαραγωγή του πολακισμού.
Κι αν ο Τσίπρας δεν κόψει έστω και τώρα τα κεφάλια αυτής της Λερναίας Ύδρας αμέσως, αν ο ίδιος αφήνει με την ανοχή του ή την ενθάρρυνση τέτοιου είδους φαινόμενα αντικοινωνικής και αντικοινοβουλευτικής συμπεριφοράς να εξελίσσονται στο κόμμα τους τότε ο επόμενος πολιτικός σεισμός θα ολοκληρώσει τη ζημιά που προκάλεσε στο Σύριζα ο «σεισμός της 7ης Ιουλίου»… Και τότε, δεν θα κάνουν καθόλου… χιουμοράκι.
