Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Πολλοί λένε την αλήθεια, όταν ισχυρίζονται ότι απεχθάνονται τα πλούτη. Εννοούν τα πλούτη των άλλων.
Charles Caleb Colton, Άγγλος γνωμικογράφος
Ένας 39χρονος σκοτώνεται στην άσφαλτο, ανήμερα των γενεθλίων του, στην επαρχία. «Πάει ένας ακόμη», θα πουν οι ελάχιστοι που θα σταθούν στην είδηση, με την οργή και την θλίψη για όσους χάνονται, να ξεχειλίζει. Πώς θα το αντέξει άραγε η μάνα, η οικογένειά του; Κάπου, μακριά από την πόλη, ένα σπίτι κατεβάζει παντζούρια. Το θέμα περνά στα ψιλά, δεν γίνεται trend. Λίγες ημέρες πριν, ένα παλικάρι με όλη τη ζωή μπροστά του, αφήνει την τελευταία του πνοή σε κάποιο δρόμο του Αγίου Στεφάνου.
Η είδηση μεταδόθηκε με την πρόσθετη πληροφόρηση πως ο νέος, ήταν γόνος γνωστής οικογένειας, ιδιοκτήτριας αλυσίδας παιδικών παιχνιδιών.
Αυτόματα τότε ήρθε στη μνήμη μου, αλλά υποθέτω και πολλών από εμάς, ένα άλλο τροχαίο πριν λίγα χρόνια στην εθνική Αθηνών-Λαμίας, με πρωταγωνιστή πάλι γόνο γνωστής οικογένειας, ιδιοκτήτριας αλυσίδας παιδικών παιχνιδιών. Είχαν ακουστεί τότε πικρόχολα σχόλια εις βάρος των «γόνων της ολιγαρχίας του πλούτου» που με τα λεφτά του μπαμπά τους αγοράζουν πανάκριβα αυτοκίνητα, προκαλώντας όχι μόνο τα αισθήματα των χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων αλλά στην κυριολεξία και δυστυχήματα σαν εκείνο της εθνικής οδού, που πράγματι αιτία ήταν, ας μη κρυβόμαστε, η συμπεριφορά του οδηγού.
Γιατί πώς μπορεί ένας νέος να συγκρατηθεί στο πειρασμό να τρέξει, όταν οι δυνατότητες του αυτοκινήτου αλλά και του πλούτου το επιτρέπουν, κυρίως όμως όταν η εσωτερική του ανάγκη για αυτοεκτίμηση είναι αυτά που καθορίζουν την κοινωνική του συμπεριφορά;
Ωστόσο, τραγικά δυστυχήματα προκαλούνται και από ανώνυμους στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα. Εκείνα όμως δεν προβάλλονται στον ίδιο βαθμό, δεν ερεθίζουν, δεν πουλάνε.
Ο ξορκισμός του πλούτου ως δήθεν αποτέλεσμα εκμετάλλευσης των εργαζομένων εξακολουθεί ακόμα να παραμένει το ισχυρό επιχείρημα που δίνει τη δυνατότητα στην Αριστερά να παραπλανά σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας με μοναδικό στόχο την πολιτική της επιβίωση. Για ταξικό ατύχημα είχε μιλήσει βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, για “πλούσιο” παιδί η υφυπουργός Παιδείας. Κι όλοι εμείς, κάναμε λόγο για “κακές μεν, ανθρώπινες δε σκέψεις”.
Ένα άλλο σημαντικό κομμάτι της συντηρητικής κοινωνίας κατά τεκμήριο θρησκευόμενο όπου η Αριστερά δεν έχει πρόσβαση, φρόντισε να το διαβρώσει δυστυχώς και η θρησκεία μας, απαξιώνοντας την προσφορά των πλουσίων στο φιλανθρωπικό έργο της ίδιας της Εκκλησίας ακόμα όμως και κλείνοντάς τους το δρόμο προς την … αιώνια βασιλεία.
«Αμήν λέγω υμίν ότι δυσκόλως πλούσιος εισελεύσεται εις την βασιλείαν των ουρανών. Ευκολότερον εστί κάμηλον δια τρυπήματος ραφίδος διελθείν ή πλούσιον εις την βασιλείαν του Θεού εισελθείν». (Ματθ. Ιθ 23-25).
Σαν επιστέγασμα, τέλος, αυτής της στάσης απέναντι στον πλούτο από ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας που πιστεύει πως κάποια κυβέρνηση θα κάνει… δικαιότερη ανακατανομή, θα αρπάξει δηλαδή από τον πλούσιο και θα μοιράσει στους φτωχούς, έρχεται και η αδιαφορία και απροθυμία των εκπροσώπων της «ελίτ του πλούτου» να αντιδράσουν, έστω, στη φανερή ή κρυφή επιθετικότητα και να αναδείξουν την κοινωνική προσφορά του πλούτου, μην αφήνοντας την Αριστερά να μονοπωλεί το ενδιαφέρον για τον εργαζόμενο.
Έτσι, έχει καταχωρηθεί στο υποσυνείδητο μεγάλης κοινωνικής μάζας η έννοια του πλούτου ως κατ΄ανάγκη προϊόν εκμετάλλευσης ανθρώπων ή καταστάσεων και το κάθε πλήγμα εναντίον του επέρχεται ως Νέμεση, ως δικαίωση, λειτουργεί ως καταλύτης στα αντανακλαστικά όσων δε θέλησαν να δουν πως ο πλούτος είναι αποτέλεσμα σκληρής και επίπονης δουλειάς, ισχυρής θέλησης και ικανοτήτων που δεν τα διαθέτουν όλοι. Είναι και ο πλούτος ένα είδος επαγγελματικής αριστείας. Οι “γόνοι” ιδιοκτητών μεγάλων επιχειρήσεων που χάνονται θα εξακολουθούσαν να είναι οι αυριανοί εργοδότες για εκατοντάδες εργαζόμενους.
Η χλιδάτη ζωή τους, που ερεθίζει τη ζηλοφθονία μας, είναι ακριβώς ο τρόπος με τον οποίο οι ίδιοι οι πλούσιοι ανακατανέμουν τον πλούτο τους στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα. Στον σερβιτόρο, στον παρκαδόρο, στην καθαρίστρια, στον ταξιτζή, στο κορίτσι με τα λουλούδια…
