Πόσα άλλοθι έχουν τελικά, οι οχυρωμένοι στις μεγαλόστομες ρητορείες τους "αλληλέγγυοι", που καταφεύγουν μονάχα στην επιδεικτική ελεημοσύνη;
Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν όσο δεν έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν.
Βωβενάργκ, Γάλλος γνωμικογράφος
Ένα από τα πολλά χαρίσματα της ελληνικής φυλής είναι ότι είμαστε φιλόξενος λαός. Είναι μία ιδιότητα που διαιωνίστηκε υπό την υψηλή προστασία του Δία, και κληροδοτήθηκε σε εμάς του νεότερους, με την εντολή να τη μεταλαμπαδεύσουμε στις επόμενες γενιές, αλλά, και να διατυμπανίσουμε σε όλο τον πλανήτη πως είμαστε ένας λαός με ανοιχτές πόρτες, ανοιχτές αγκαλιές, ανοιχτά σύνορα σε όλους, δίκαιους και άδικους, νόμιμους και παράνομους. Με δυο λόγια είμαστε ένα ξέφραγο αμπέλι!
Ποια ήταν η γενικότερη κοινωνική συμπεριφορά των προγόνων μας απέναντι στους φιλοξενούμενους και σε ποιες θυσίες υποβάλλονταν οι ίδιοι οι φιλόξενοι αρχαίοι Έλληνες για να κατέχουν επάξια αυτόν τον τίτλο; Αυτό είναι κάτι που δεν το γνωρίζουμε. Γιατί όταν αυτοπροσδιορίζεσαι ως εκφραστής μίας τέτοιας αξίας, όπως της φιλοξενίας, χρειάζονται κάποιες παραχωρήσεις. Χρειάζεται πολλές φορές να μοιραστείς, αν όχι να προσφέρεις ολόκληρο στον φιλοξενούμενο, αυτό που είναι απαραίτητο για τις δικές σου ανάγκες.
Εμείς πάντως, αυτό το μεγαλείο της ελληνικής φιλοξενίας το διαπιστώσαμε πριν λίγα χρόνια. Συντελέσθηκε μπροστά στις κάμερες, στη Λέσβο, όπου δύο τρεις γυναίκες, με έκδηλη αυταρέσκεια και υπερηφάνεια, πρόσφεραν ένα μπουκάλι γάλα σε ένα μωρό προσφύγων! Μπορεί η φιλοξενία της φυλής μας να ήταν ένας μύθος, μία ακόμη προσθήκη στο ναρκισσισμό μας, όμως η υποκρισία των αριστερών ανθρωπιστικών οργανώσεων, των απανταχού αλληλέγγυων, όσων καπηλεύονται την ανθρώπινη δυστυχία, είναι μία θλιβερή διαπίστωση! Μία τραγική πραγματικότητα!
Γιατί όταν επικαλείσαι ανθρωπιά, που για να την υπηρετήσεις χρειάζονται χρήματα που δεν έχεις, τότε αυτή η ανθρωπιά για την οποία επαίρεσαι θα γίνει θηλιά στο λαιμό σου. Απειλεί ο Ερντογάν την Ευρώπη, λέει, στην ουσία όμως την Ελλάδα, με στρατιές προσφύγων, γιατί οι Ευρωπαίοι δεν είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους. Αν έχει δίκιο ή άδικο δεν το γνωρίζουμε εμείς.
Εκείνο που γνωρίζουμε είναι ότι ως απειλή το εισπράξαμε. Κυρίως όμως, ως απειλή το προβάλλουν και οι αριστερές ανθρωπιστικές οργανώσεις και οι δημοσιογράφοι που υπηρετούν και υπερασπίζονται τις ιδέες τους. Γιατί απειλή; Δεν είμαστε… αλληλέγγυοι;
Μπορεί όλοι αυτοί οι “μπροστάρηδες” που βγήκαν στον Καραβόμυλο αλλά και σε άλλες περιοχές της χώρας να διατρανώσουν την αντίθεσή τους στη φιλοξενία προσφύγων, στον τόπο τους, επισημαίνοντας και τα προβλήματα που θα δημιουργηθούν, να είναι μία μειοψηφία “φασιστών”, “ξενοφοβικών”, “ρατσιστών, “ακροδεξιών”. Όλοι όμως οι υπόλοιποι, η σιωπηρή συντριπτική πλειοψηφία, γιατί δεν βγαίνουν στους δρόμους να ανοίξουν την πόρτα του σπιτιού τους, την αγκαλιά τους, έστω σε έναν πρόσφυγα, μετανάστη ή ό, τι άλλο είναι αυτός; Κάτι που όπως δήλωσε πρώτος, θα το κάνει ο Χρυσοχοΐδης αν χρειαστεί.
Ή μήπως είναι και αυτοί “κρυπτοφασίστες” και το λένε μεταξύ τους χαμηλόφωνα μόνο στα καφενεία; Πού είναι όλοι αυτοί οι αλληλέγγυοι, αυτές οι ΜΚΟ να μας προστατεύσουν από την απειλή των προσφύγων, όπως και οι ίδιοι πλέον ως τέτοια την αντιλαμβάνονται;
Μία απειλή, που θα ήταν για αυτούς μία σπουδαία ευκαιρία έμπρακτης απόδειξης πως οι ανθρωπιστικές αξίες που πρεσβεύουν μπορούν και να υλοποιούνται. Διαφορετικά όλα αυτά τα ανθρωπιστικά κινήματα δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να εμπορεύονται αέρα κοπανιστό. Και με.. αέρα δεν βάφονται αυγά…
Πόσα άλλοθι θα έχουν τελικά, οι οχυρωμένοι στις μεγαλόστομες ρητορείες τους “αλληλέγγυοι”, που καταφεύγουν μονάχα στην επιδεικτική ελεημοσύνη, εξαπολύοντας μύδρους και ύβρεις σε βάρος όσων αντιλαμβάνονται πράγματι ως “απειλή” το ζήτημα του προσφυγικού;
Οι αντιφάσεις που αιωρούνται, φάνηκαν καθαρά από την αποκαλυπτική έρευνα «Αντιλήψεις περί εθνικής ταυτότητας, μετανάστευσης και προσφύγων στην Ελλάδα», που πραγματοποίησε η πρωτοβουλία «More in Common» τον περασμένο Μάη. Όπως φάνηκε, τα συναισθήματα των Ελλήνων είναι θερμότερα απ’ ό,τι άλλων κατοίκων ευρωπαϊκών χωρών. Μπορεί όμως οι Έλληνες να συμπονούν τους πρόσφυγες, αποτιμούν ωστόσο το φαινόμενο της μετανάστευσης αρνητικά. «Επιβαρύνουν το κράτος πρόνοιας, αποστραγγίζουν τους εθνικούς πόρους», υποστηρίζει το 51%, ενώ μεγαλύτερο ποσοστό δηλώνει φοβισμένο για την ελληνική του ταυτότητα. Από την άλλη, μόλις το 7% θεωρεί φλέγον θέμα το μεταναστευτικό. Όλα αυτά, εκφράζονται φυσικά υπό το καθεστώς ανωνυμίας.
Αντιφάσεις εντοπίζονται ωστόσο και σε άλλα σημεία. Το 51% θεωρεί ότι οι «αλλοδαποί» διεκδικούν καθεστώς πρόσφυγα, ενώ έχουν μεταναστεύσει για οικονομικούς λόγους. Ιδιαίτερα επικριτικοί εμφανίζονται και ως προς τους εταίρους. Σύμφωνα με το 77% οι Ευρωπαίοι εταίροι «χρησιμοποίησαν» την Ελλάδα, μια έννοια σίγουρα με πολύ αρνητική χροιά… Παρόλα αυτά, το βασικό – αλλά ρητορικό μονάχα ερώτημα – παραμένει το εξής: Μήπως απλώς, νιώθουμε απειλούμενοι από νόμους που ποινικοποιούν ακόμη και τις λέξεις, κρύβοντας τα πραγματικά συναισθήματά μας κάτω από το χαλάκι;
Από την Έντυπη Έκδοση
