Το ερώτημα είναι, γιατί όταν κάποιος επώνυμος δηλώσει πως δεν θα ήθελε ο γιος του να γίνει ομοφυλόφιλος, ξεφυτρώνουν από παντού άσχετοι, επίσης επώνυμοι, κραυγάζοντας πως είναι προστάτες των gay και πολέμιοι των υπολοίπων;
Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Τον βλάκα μπορείς να τον καταλάβεις από δυο ενδείξεις: μιλάει για πράματα που είναι γι’ αυτόν άχρηστα και εκφράζει γνώμη για κάτι που κανένας δεν τον ρωτάει.
Πλάτων
Ξορκίζοντας το ‘κακό’ να μείνει έξω από το σπίτι μας, ξαποστέλνοντάς το στο σπίτι του γείτονα, δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση πως ‘καθαρίσαμε’ μαζί του. Γιατί το κακό, που δεν διαθέτει καμία ανθρώπινη ευαισθησία, που δεν γνωρίζει από διακρίσεις, μπορεί εν τέλει να εγκατασταθεί στη δική μας οικογένεια. Γι’ αυτό, οφείλουμε να είμαστε προετοιμασμένοι να το αντιμετωπίσουμε, αν ποτέ χτυπήσει τη δική μας πόρτα. Σε μία κοινωνία άλλωστε που το διαδίκτυο μας προσφέρει δωρεάν ‘μόρφωση’, είναι τουλάχιστον αδικαιολόγητο να μην έχουμε στο τσεπάκι ένα plan b, για την περίπτωση που συμβεί κάτι στην δική μας… κατσίκα. Για του γείτονα, ουδόλως μας απασχολεί, μακάρι αυτό να ήταν αντιληπτό.
Στην προκειμένη, αυτό το ξορκισμένο όπως πολλοί το αντιλαμβάνονται – ανάμεσά τους και δημοφιλής τραγουδοποιός που τελευταία προκάλεσε σάλο, όπως συνηθίζουν να γράφουν οι διαδικτυακοί ιστότοποι και τα blogs- είναι η διαφορετικότητα στον έρωτα. Η λεγόμενη ομοφυλοφιλία, που ακούει και σε τόσα άλλα ξενόφερτα ονόματα, άνευ ουσίας, όμως ταυτόχρονα και όσο ηχηρά πρέπει για να τραβούν την προσοχή μας. Ίσως τελικά, νιώθουν πως την έχουν ανάγκη.
Βέβαια, οι ερωτικές προτιμήσεις των ανθρώπων ως προς το ίδιο τους το φύλο, έχουν πάψει να επηρεάζουν την κοινωνική και επαγγελματική τους πορεία. Δημιουργούν σχέσεις, εργάζονται, κάνουν όνειρα, πολλές φορές δε αποκτούν και μια αόρατη εξουσία, που πηγάζει από τον φόβο των υπολοίπων να τους αντιμετωπίσει ισότιμα, μιας και αυτό, γυρίζει τελικά πολλές φορές μπούμερανγκ. Ποιος θα μπορούσε εύκολα να κάνει μία παρατήρηση, να ανοίξει μία συζήτηση για τα φλέγοντα θέματα ή να σηκώσει το βλέμμα του σε έναν ομοφυλόφιλο, όπως θα έκανε και σε κάποιον ετεροφυλόφιλο;
Η ετικέτα του ρατσιστή, είναι μονίμως σαν το Χάρο πάνω από τα κεφάλια μας, στερώντας μας τη δυνατότητα να ξορκίσουμε τυχόν στερεότυπα ή ξεπερασμένες ιδέες που κληρονομήσαμε, μέσα από τη συζήτηση, την έκφραση του προβληματισμού μας, ακόμη και της δυσκολίας να αποδεχθούμε μια εικόνα που διαφέρει από τους πολλούς.
“Κανένας δεν θέλει το παιδί του να γίνει γκέι αλλά πρέπει να μάθουμε στα παιδιά να αποδέχονται την διαφορετικότητα”, είχε πει πριν έξι χρόνια παρουσιαστής, πλάι στην όμορφη σύζυγο και μητέρα των παιδιών του, αλλά κανείς δεν ασχολήθηκε, η φράση του δεν έγινε viral. Αναρωτιέμαι όμως, δεν είναι και αυτό ρατσιστικό; Πώς το παιδί μας θα αποδεχθεί κάτι, όταν οι γονείς εκφράζουν ταυτόχρονα τον φόβο τους αυτό το “κάτι” να μην πέσει πάνω στο δικό τους; Τελικά, είναι όλα… ρατσισμός!
Οι ομοφυλόφιλοι, για τους οποίους έχει χυθεί άπλετο μελάνι, δεν είναι ζήτημα που απασχολεί την κοινωνία. Πολλοί μεγαλουργούν στον καλλιτεχνικό και πνευματικό κόσμο, με τον κόσμο να τους υποδέχεται με λατρεία, “ξεχνώντας” εντελώς τις προτιμήσεις τους στο κρεβάτι. Στην πραγματικότητα, κανείς ασχολείται με τους ομοφυλόφιλους, ίσως μάλιστα να συμβαίνει το αντίστροφο. Πολλές φορές, δίνουν την αίσθηση πως επιβάλουν την παρουσία τους, πως δεν επιθυμούν να έχουν τα ίσα δικαιώματα, αλλά περισσότερα. Μια μικρή δε μερίδα, εκφράζεται με μένος εναντίον των υπολοίπων αποκαλώντας τους ρατσιστές επειδή απλώς εκφράζονται ανοιχτά. Μα το ίδιο δεν διεκδικούσαν χρόνια και οι ίδιοι; Και αυτό ρατσιστικό.
Το ερώτημα είναι λοιπόν, γιατί όταν κάποιος επώνυμος δηλώσει πως δεν θα ήθελε ο γιος του να γίνει ομοφυλόφιλος, ξεφυτρώνουν από παντού άσχετοι, επίσης επώνυμοι, κραυγάζοντας πως είναι προστάτες των gay και πολέμιοι των υπολοίπων; Αφού παραβλέψουμε την ποιότητα αυτών των ανθρώπων που με ύφος Τσε Γκεβάρα, όσο δεν ξεγυμνώνονται, κάνουν κηρύγματα – με τα προϊόντα προς πώληση να αχνοφαίνονται πίσω τους – θα σταθούμε στην ανάγκη αυτών των ανθρώπων να έχουν υποστήριξη.
Είναι υπαρκτή, ή τελικά οι ομοφυλόφιλοι γίνονται προϊόν εκμετάλλευσης από τους δήθεν προστάτες, που τους παραπέμπουν σε γραμμές τηλεφωνικής υποστήριξης, υπονοώντας πως ανήκουν σε προβληματική κατηγορία; Αυτό κι αν είναι ρατσισμός.
Φυσικά, κανείς δεν νοιάζεται για τους ομοφυλόφιλους, όχι όμως εξαιτίας ρατσιστικών διαθέσεων. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για τους άλλους, γιατί αφενός τα δικά μας προβλήματα είναι ήδη αρκετά, αφετέρου γιατί η φίμωση, έχει κάνει καλά τη δουλειά της. Οι άνευ ουσίας τηλεπερσόνες και τραγουδοποιοί, εκμεταλλεύονται το οτιδήποτε από τρόμο μη μείνουν στα αζήτητα, γνωρίζουν την ανεπάρκειά τους. Οι “δημοσιογράφοι” που κάνουν τις ίδιες ερωτήσεις ξεροσταλιάζοντας για απαντήσεις κατά των gay ή των προσφύγων, λειτουργούν επίσης υπό τον φόβο της αφάνειας. Το επικοινωνιακό παιχνίδι, έχει πολύ σκληρούς όρους και σε μια ψόφια αγορά χωρίς φαντασία, οι ομοφυλόφιλοι δυστυχώς, είναι για κάποιους πιο αναγκαίοι από ποτέ. Το βαθύτερο πρόβλημα είναι, πως εκείνοι δέχονται να γίνονται βορά της χυδαιότητας και οι υπόλοιποι δηλώνουν μετανιωμένοι που εξέφρασαν μια προσωπική τους ανησυχία για το σπίτι τους, ώστε να κατευνάσουν τα πνεύματα.
Μάλλον, σε έναν κόσμο που αφήσαμε… influencers να κάνουν κουμάντο πουλώντας κρέμες κι έναν ολόκληρο πρωθυπουργό να απολογείται για το σκούρο make up σε πάρτι 20 χρόνια πριν (!!), το τελευταίο πρόβλημα είναι ο ρατσισμός που κυλάει στο αίμα όλων μας. Η βλακεία, τον κερδίζει πανηγυρικά.
Από την Έντυπη Έκδοση
