Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
«Οι γυναίκες είναι πιο έξυπνες από τους άνδρες δεν έχουν την τάση να παρελαύνουν σε παρατάξεις.
Δεν εκτελούν ανόητες διαταγές και δε σκοτώνουν η μία την άλλη»
Ν.Βέκσιν
Το αξιοθρήνητο θέαμα που πρόσφεραν τα δέκα κορίτσια στη Νέα Φιλαδέλφεια με την «παρέμβασή τους» στις εκδηλώσεις της 28ης Οκτωβρίου μας υποχρεώνει να υπενθυμίσουμε στις νέες γυναίκες πως ανήκουν στο ωραίο φύλο. Και πως έχουν την υποχρέωση να τιμούν αυτόν τον τίτλο. Υπάρχουν κάποια όρια πέρα από τα οποία η υιοθέτηση ανδρικής συμπεριφοράς όχι μόνο δεν ταιριάζει σε αυτές αλλά τις γελοιοποιεί, τις εκθέτει.
Η σοβαρότητα στις γυναίκες είναι κάτι που προσδίδει υπεραξία στην ομορφιά τους, είπε ο Λα Ροσφουκώ. Συμπεριφορές, καταστάσεις ή ακόμη και ρόλοι ανδρών, με τους οποίους αυτοσατιρίζονται οι ίδιοι, στις περισσότερες περιπτώσεις, τους καθιστούν απλά γραφικούς και συμπαθείς που διασκεδάζουν τους υπόλοιπους με ή χωρίς τη θέλησή τους. Οι ίδιες όμως αυτές συμπεριφορές κάνουν μία γυναίκα αποκρουστική.
Ένας ή δύο μεθυσμένοι π.χ. άνδρες σε μία παρέα, για να αναφερθώ σε μία ακραία περίπτωση που μπορεί πολλές φορές να συμπεριφέρονται ως πρωταγωνιστές μίας κωμικής παράστασης όχι μόνο δε χάνουν την αξιοπρέπειά τους αλλά βγάζουν και τους υπόλοιπους από το αδιέξοδο μιας μονότονης ατμόσφαιρας. Τον ρόλο του «μεθύστακα», δεν θα δεχτεί εύκολα μία σοβαρή ηθοποιός ενώ αντίθετα πάνω σε αυτό τον ρόλο χτίστηκαν καριέρες από άνδρες. Το κωμικό στοιχείο είναι για άνδρες. Δεν υπάρχουν γυναίκες κωμικοί. Γκριμάτσες, μορφασμοί που παραμορφώνουν το πρόσωπο για να προκαλέσουν γέλιο δεν αρμόζουν στη γυναίκα.
Η ιδέα των δέκα κοριτσιών της Νέας Φιλαδέλφειας να μιμηθούν τις κινήσεις ενός ανδρικού θιάσου προκειμένου με αυτόν τον τρόπο να διακωμωδήσουν την εκδήλωση και να περάσουν τα αντιιμπεριαλιστικά τους μηνύματα, ήταν επιεικώς ατυχής και σε λάθος τόπο.
Η Ελλάδα ουδέποτε υπήρξε ιμπεριαλιστική χώρα. Αντίθετα οι εκδηλώσεις αυτές είναι για να υπενθυμίσουν και σε αυτά τα κορίτσια ότι ακριβώς αντιστάθηκε και πολέμησε τον ιμπεριαλισμό. Τόσο στον Ευρωπαϊκό όσο και στον εξ Ανατολών που θα γιορτάσουμε στην επόμενη εθνική μας επέτειο.
Ας πάνε λοιπόν αυτά τα ηρωικά κορίτσια σε αυτές τις χώρες να εκδηλώσουν σε κάποια αντίστοιχη δική τους επέτειο τις αντιιμπεριαλιστικές τους απόψεις, με τον ίδιο τρόπο, κι αν τη «βγάλουν καθαρή», να μας έρθουν να τα θαυμάσουμε και να τα τιμήσει και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Έστω όμως κι έτσι…! Σε μια χώρα σαν τη δική μας που ανέχεται κάθε προσβολή στα σύμβολά της ούτε κι αυτό το μήνυμα κατάφεραν να περάσουν. Ήταν μία κακή σκηνοθεσία μιας κακής ιδέας. Το θέαμα ήταν τόσο αποκρουστικό που δεν άφηνε διάθεση για την αποκρυπτογράφηση κάποιου μηνύματος. Όπως συμβαίνει με κάθε μήνυμα που οι ακτιβιστές για να το περάσουν στην κοινωνία μεταχειρίζονται τη βία σε όλες της τις μορφές.
Όμως στο βαθμό που η βία, έστω και η αισθητική βία, προέρχεται από νέες γυναίκες που αλλοιώνει την ομορφιά τους μας ενδιαφέρει να αναζητήσουμε την αιτία. Και η απάντηση βρίσκεται στον πυρήνα της αριστερής διανόησης.
Που ήθελε πάντα να διεκδικεί, να αμφισβητεί, να καταγγέλλει, κατεβαίνοντας στους δρόμους, εκεί όπου η συμπεριφορά των νέων γυναικών ταυτίζεται με τη βίαιη επιθετική των ανδρών. Έτσι που οι γυναίκες της αριστεράς στο πέρασμα του χρόνου αλλοτριώθηκαν, έχασαν τη θηλυκότητά τους, απαξίωσαν κάθε φροντίδα για την εμφάνισή τους, ως δήθεν εκφυλιστικό σύμπτωμα του καπιταλισμού.
Σίγουρα η κοινωνία χρειάζεται να αναθεωρήσει απόψεις, να καταργήσει θεσμούς και συμπεριφορές που είναι ασύμβατες με την εποχή της διαδικτυακής επικοινωνίας. Η κάθοδος στους δρόμους και τα πεζοδρόμια της γυναίκας, ως τρόπο διαμαρτυρίας, την υποβαθμίζει, διαβρώνει την ψυχολογία της, κάνει βίαιη τη συμπεριφορά της, αφοπλίζοντάς την έτσι από το πιο ισχυρό όπλο που είναι η γοητεία της. Ένα ακαταμάχητο στοιχείο που σε συνδυασμό με τη σοβαρότητα, που η έλλειψή της είναι εμφανής στο ανδρικό φύλο, με αποκορύφωμα τον πλανητάρχη μας, μπορεί να διεκδικήσει εξουσία και να κάνει τον κόσμο καλύτερο. Γιατί καμία γυναίκα δεν σκοτώνει η μία την άλλη και καμία γυναίκα δεν θα στείλει τα παιδιά της να σκοτώσουν τα παιδιά της άλλης…
Από την Ευτυχία Παπούλια, για την έντυπη έκδοση
