Κατέβηκαν στους δρόμους, έφαγαν λίγο ξύλο, και ... έχασαν την περηφάνια τους.
Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Όταν ήμουν νέος, νόμιζα ότι το χρήμα είναι το πιο σπουδαίο πράγμα στη ζωή. Τώρα που είμαι γέρος, το ξέρω.
Όσκαρ Ουάιλντ
Αν κάποιος, με τον οποίο έχετε μία διαφορά να επιλύσετε, οι πρώτες κουβέντες που σας απευθύνει είναι φιλοφρονήσεις ως προς τη σοβαρότητά σας, τη λογική σας ή άλλα παρόμοια, μην αποδεχτείτε τους χαρακτηρισμούς όσο κι αν σας κολακεύουν. Θα παγιδευτείτε και δεν θα μπορέσετε να αντιδράσετε έντονα μόλις διαπιστώσετε πως προσπαθεί να σας… εξαπατήσει. Ο όρος «περήφανα γηρατειά», καθιερώθηκε πριν κάποιες δεκαετίες από κυβερνήσεις που επένδυσαν στο λαϊκισμό για να αποτρέψουν, λόγω της περηφάνιας, τα γηρατειά να κατεβαίνουν στους δρόμους για διεκδικήσεις.
Όταν όμως άρχισαν να πετσοκόβονται οι συντάξεις τους τότε δεν άντεξαν. Κατέβηκαν στους δρόμους, έφαγαν λίγο ξύλο, και … έχασαν την περηφάνια τους. Τους έμειναν όμως τα γηρατειά. Που δεν τους επιτρέπουν δυναμικές κινητοποιήσεις ώστε να αντισταθούν στην αλαζονεία κάποιων νεόκοπων πολιτικών, που η έπαρσή τους είναι δυσανάλογη με το πολιτικό και το ηλικιακό τους μέγεθος.
Με ένα τέτοιο «περήφανο γηρατειό», τον Μύρωνα, συζητούσα πριν λίγες ημέρες και μου εκμυστηρεύτηκε πως νιώθει σχεδόν να απειλείται και με… φυσική εξόντωση. Η φυσική αυτή εξόντωση διατυπώθηκε από τον πρώην πρωθυπουργό ως μία συμβολή της φύσης για κάποια λύση στο συνταξιοδοτικό, για να μην ξεχνιόμαστε. Να πεθάνουν δηλαδή οι μισοί συνταξιούχοι…
Πριν ενάμισι χρόνο, συνέχισε ο Μύρωνας, κάποιος υπουργός Μεταφορών σκέφθηκε πως τα δυστυχήματα τα προκαλούν οι άνω των 74 ετών και όχι οι μεθυσμένοι από την ταχύτητα και το αλκοόλ νεαροί της παραλιακής και αποφάσισε να τους ξαναβάλει στη γραμμή για να κρίνουν υπάλληλοι του υπουργείου με τη μισή από αυτούς εμπειρία, αν είναι ικανοί ακόμη να οδηγούν.
Κάποιοι κακόπιστοι συνωμοσιολόγοι λένε ότι τέτοιες πρωτοβουλίες γίνονται με τη «συνεργασία» και των Σχολών Οδήγησης, έτσι που και οι εκπαιδευτές αλλά και το Κράτος να παίρνουν το κάτι τις τους.
Προσωπικά, δεν θέλω να πιστέψω ότι κάποια σωματεία εξακολουθούν να επιβάλλουν τη θέλησή τους αδιαφορώντας για τα προβλήματα που προκαλούν στα άτομα της τρίτης ηλικίας χωρίς να λύνουν κάποιο άλλο. Δεν γνωρίζω πώς έχει τελειώσει εκείνη η ταλαιπωρία χιλιάδων υπερηλίκων που ήθελαν να αναθεωρήσουν την άδεια οδήγησης. Γνωρίζω όμως ότι ο νέος και σε ηλικία υπουργός Μεταφορών, υποσχέθηκε πως θα απαλλάξει τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας από αυτή την άχρηστη και ταπεινωτική δοκιμασία. Βρήκε όμως και αυτός ένα τρόπο να τους ταλαιπωρήσει, προκειμένου να αναπληρωθούν κάποια εκατομμύρια που λείπουν επειδή κάποιοι «έξυπνοι» δεν προσέρχονται κανονικά κάθε δύο χρόνια στα ΚΤΕΟ για έλεγχο.
Ποια είναι η λύση στο πρόβλημα; Δεν χρειάζεται φαντασία. Μόνο παιδική, παιδαριώδη λογική! Αντί κάθε δύο χρόνια, να περνούν από έλεγχο κάθε χρόνο με κριτήριο την παλαιότητα που μπορεί να είναι και τα… δέκα χρόνια.
Ένα αυτοκίνητο όμως σε πυλωτή σκεπασμένο με κουκούλα, που ο ιδιοκτήτης του το κινεί μόνο το Σαββατοκύριακο, σε δέκα χρόνια παραμένει εντελώς καινούριο. Και ο λόγος γι’ αυτή την απειλούμενη ταλαιπωρία της τρίτης ηλικίας είναι ο περιορισμός της ρύπανσης και όπως λέει η ανακοίνωση «να λειτουργήσει ως κίνητρο για την αντικατάσταση του στόλου των παλαιών αυτοκινήτων».
Ίσως αυτό να ήταν κατανοητό αν αυτά τα καινούρια αυτοκίνητα τα κατασκευάζαμε στη χώρα μας. Τώρα αν αυτό γίνεται σε «συνεργασία» με τα ΚΤΕΟ ή με αντιπροσωπείες, είναι κάτι που το αποκηρύσσω μετά βδελυγμίας. Διαφορετικά, όσον αφορά στον έλεγχο κάθε χρόνο, ίσως θα έπρεπε να αυξηθεί το κόστος για να αποφύγουν οι υπερήλικες άσκοπη ταλαιπωρία.
Γιατί οι συνεπείς που επισκέπτονται τα ΚΤΕΟ είναι από μόνοι τους σχολαστικοί στη συντήρηση του αυτοκινήτου τους. Αυτό για το οποίο δεν έχουν τη θέληση, ούτε τη δυνατότητα σε αυτές τις ηλικίες, είναι να το αντικαταστήσουν.
Μου είπε κι άλλα ο Μύρωνας κι όλα συγκλίνουν στο ίδιο παράπονό του: Πως το κράτος εκμεταλλεύεται την εντιμότητά του να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του και του φορτώνει την ανεντιμότητα κακοπληρωτών που δεν είναι συνεπείς. Νιώθει να πληρώνει αυτός τα δάνεια άλλων, τα εισιτήρια άλλων στα ΜΜΜ. Αυτούς τους άλλους, που όλες οι κυβερνήσεις τους εντάσσουν στις λεγόμενες «ευάλωτες κατηγορίες», για να συγκινήσουν το θυμικό και την ανθρωπιά των υπολοίπων. Χωρίς κανείς να γνωρίζει αν αυτοί είναι πράγματι ευάλωτοι ή συστηματικοί κακοπληρωτές που ζουν πάντα εις βάρος των άλλων.
