Το επεισόδιο των Διαβατών έληξε με την ταλαιπωρία όλων των επιβατών, την ατιμωρησία του παραβάτη και κυρίως με τον στιγματισμό μιας ομάδας εργαζομένων ως μαφιόζικης και ρατσιστικής.
Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Φυσικά και είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στο νόμο. Απαγορεύεται το ίδιο, τόσο στους πλούσιους όσο και στους φτωχούς, να κοιμούνται κάτω από τις γέφυρες, να ζητιανεύουν και να κλέβουν ψωμί.
Ανατόλ Φρανς
Τον γύρο του διαδικτύου έκανε – όπως συνηθίζεται να γράφουν στους “παχείς” τίτλους, το βίντεο που παρουσιάζει την ένταση μεταξύ μετανάστη που δεν είχε εισιτήριο κι ελεγκτή του ΟΑΣΘ. Το περιστατικό, το οποίο καταγγέλλεται ως περιστατικό υβριστικής και ρατσιστικής συμπεριφοράς, έλαβε χώρα σε λεωφορείο που στη διαδρομή του διέρχεται από το camp Διαβατών.
Σύμφωνα με τον ίδιο, ο ελεγκτής του ζήτησε να κατέβει από το λεωφορείο γιατί δεν είχε εισιτήριο. Αυτός, όπως λέει, του “πρότεινε” να παραμείνει στο λεωφορείο γιατί είχε ένα επείγον ραντεβού στο κέντρο και, καθώς, όπως υποστηρίζει δεν είχε ψιλά, έδωσε στον ελεγκτή 20 ευρώ ώστε να πληρώσει είτε το εισιτήριο ή το πρόστιμο αλλά και την τραπεζική κάρτα που είχε μαζί του σε περίπτωση που μπορούσε να πληρώσει ηλεκτρονικά. Εναλλακτικά, του πρότεινε να κατέβουν μαζί στον τερματικό σταθμό, από όπου θα μπορούσε να αγοράσει εισιτήρια ή να κάνει ψιλά και να του δώσει.
Ο μετανάστης αναφέρει ότι ο ελεγκτής αρνήθηκε και του είπε πως «εδώ είναι Ελλάδα» και πως αν δεν έχει ένα ευρώ, θα πρέπει να κατέβει κάτω. Η κατάσταση γρήγορα εκτροχιάστηκε, με τον μετανάστη να καταγγέλλει πως ο οδηγός και οι δύο ελεγκτές δρούσαν “σαν να ήταν μαφία“. Ο πρόεδρος του ΟΑΣΘ, Γιώργος Σκόδρας, αναφέρει πως η ενημέρωση που έχει λάβει για το περιστατικό είναι πως ο συγκεκριμένος άνδρας είναι μόνιμος επιβάτης της γραμμής αυτής και κάθε φορά που ελέγχεται εμφανίζεται με ένα χαρτονόμισμα 20 ευρώ, επιμένοντας στην ίδια συμπεριφορά.
Το επεισόδιο με τον λαθρεπιβάτη, είναι ένα από τα πολλά που οπαδοί του κινήματος “δεν πληρώνω”, ανεξαρτήτως δόγματος και εθνικότητας, προκαλούν καθημερινά, κυρίως στα ΜΜΜ με ένα και μοναδικό στόχο: Να υποβαθμίσουν με τη μέθοδο της στρεψοδικίας την παρανομία τους και να αναδείξουν ρατσιστικά κίνητρα σε αυτούς που είναι εντεταλμένοι να εφαρμόσουν το νόμο, με άλλα λόγια που κάνουν απλά τη δουλειά τους. Και δυστυχώς, το πετυχαίνουν.
Γιατί η επιβίβαση ενός ατόμου χωρίς εισιτήριο ως είδηση δεν πουλάει στα ΜΜΕ. Πουλάει όμως μόνο όταν το άτομο αυτό είναι αλλοδαπός μετανάστης. Και αποδοθούν ρατσιστικά κίνητρα σε έναν εργαζόμενο που εκπροσωπεί το νόμο και έχει αποστολή να προστατέψει την επιχείρηση στην οποία εργάζεται από τις ζημιές που προκαλούν οι λαθρεπιβάτες. Διαφορετικά δεν εξηγείται πως σε όλα τα sites η είδηση παρουσιάστηκε ως “ρατσιστικό επεισόδιο από ελεγκτή εις βάρος μετανάστη” και όχι ως μία παράνομη και αντικοινωνική συμπεριφορά ενός μετανάστη που απεκάλεσε μία ολόκληρη ομάδα εργαζομένων “μαφιόζους και αγενείς, με ρατσιστικά κίνητρα”.
Η είδηση δεν αναφέρει ποιος και με ποιον τρόπο “ήρξατο χειρών αδίκων”. Γνωρίζουμε όμως όλοι πως οι εργαζόμενοι στα ΜΜΜ και γενικότερα στο δημόσιο, βρίσκονται σε μειονεκτική θέση όταν πρέπει να υπερασπιστούν τουλάχιστον την ανθρώπινη αξιοπρέπειά τους από την επιθετικότητα, τη δυστροπία, την κακή συμπεριφορά και τις προσβολές που δέχονται κάποιες φορές από πολίτες. Ιδιαίτερα όταν αυτοί οι πολίτες είναι μετανάστες που προκαλούν μικροεπεισόδια με στόχο να αναδειχτεί ρατσιστική συμπεριφορά που να επισκιάσει την όποια παραβατικότητά τους.
Είναι κοινό μυστικό πως το πρόστιμο από μόνο του δεν είναι αρκετό για να συνετίσει τους κατά σύστημα λαθρεπιβάτες. Άλλωστε ο ελεγκτής έχει μεν το δικαίωμα να επιβάλλει το πρόστιμο πρακτικά, όμως η είσπραξη καταντά μάλλον ουτοπία.
Το επεισόδιο των Διαβατών έληξε με την ταλαιπωρία όλων των επιβατών, την ατιμωρησία του παραβάτη και κυρίως με τον στιγματισμό μιας ομάδας εργαζομένων ως μαφιόζικης και ρατσιστικής χωρίς καμία ενέργεια από πλευράς τους να προστατέψουν τουλάχιστον την ανθρώπινη αξιοπρέπειά τους. Τελικά ο αντιρατσιστικός νόμος ποιους προστατεύει και από ποιους; Τους μετανάστες από τον ρατσισμό της φιλόξενης χώρας μας; Δηλαδή η ίδια συμπεριφορά ενός υπαλλήλου ακόμη κι αν παρεκτρέπεται, έναντι ενός ημεδαπού θεωρείται ως πειθαρχικό παράπτωμα αλλά έναντι ενός αλλοδαπού ως ρατσιστική συμπεριφορά;
Η ιστορία δείχνει έχουμε αυτοπαγιδευτεί στον περιβόητο αυτό νόμο, σε βαθμό που δεν τολμούμε να κάνουμε μία αυστηρή παρατήρηση στον λαθρεπιβάτη, στον επιβάτη που μας σπρώχνει για να μας πάρει τη θέση, σε αυτόν που μας πατάει και δεν ζητάει καν συγνώμη, σε αυτόν που κολλάει πίσω μας για να μας αρπάξει το πορτοφόλι από την τσάντα μόνο και μόνο επειδή είναι μετανάστης.
Ή ακόμη χειρότερα δεν τολμάμε να συζητήσουμε ανοικτά μαζί τους τα προβλήματα που αισθανόμαστε πως δημιουργούν, απαιτώντας να συμβάλλουν δραστικά ώστε να μετριαστούν οι επιπτώσεις εις βάρος μας αντί να αναζητούν ρατσιστικές προκαταλήψεις. Γιατί οι μετανάστες δεν έχουν μόνο δικαιώματα, όπως διατυμπανίζει μερίδα πολιτών. Έχουν και υποχρεώσεις. Και η κυριότερη, είναι να αποδείξουν ότι σέβονται τους νόμους και τα ήθη των κατοίκων της χώρας που τους φιλοξενεί.
Για την Έντυπη Έκδοση
