Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Ποιος επιτέλους κυβερνάει αυτόν τον τόπο;
Κωνσταντίνος Καραμανλής
Ενώ οι επιφυλάξεις για την πιθανή σκοπιμότητα του αντιρατσιστικού νόμου αφορούν σε μεγάλη μερίδα της κοινωνίας – ποιους δηλαδή προστατεύει και από ποιους – μετά το επεισόδιο με τον “ρατσιστή” ελεγκτή των Διαβατών, η περίπτωση του εντεκάχρονου που έβρισε και έφτυσε τον αστυνομικό στο Ζεφύρι, έρχεται να επιβεβαιώσει τις όποιες ανησυχίες. Ότι δηλαδή θα προκαλούνται σκόπιμα επεισόδια, θα βιντεοσκοπούνται επιλεκτικά κομμάτια από παραβάτες, με σκοπό να αναδεικνύεται ρατσιστική συμπεριφορά απέναντί τους από αυτούς που είναι εντεταλμένοι να πατάξουν την παραβατικότητα. Δηλαδή από τα όργανα του κράτους. Πιο απλά, θα περάσουν οι παραβάτες από την άμυνα… στην επίθεση.
Και σε μια εποχή που αυτονόητα δυστυχώς δεν υπάρχουν, θα πρέπει να τονιστεί πως η χειροδικία δεν επιτρέπεται για οποιοδήποτε λόγο, πολύ περισσότερο σε ένα παιδί, ούτε καν από τους γονείς του. Μπροστά σε τέτοιες βίαιες συμπεριφορές, οφείλουμε να υψώνουμε το ανάστημα και να εξαντλούμε κάθε γράμμα του νόμου που προστατεύει το θύμα. Ο αστυνομικός που “αμαύρωσε” με την κίνησή του το Σώμα, θα μπορούσε εξαρχής να ζητήσει συγνώμη από το παιδί και τους γονείς του, η υπηρεσία του να αρκεστεί σε μία πειθαρχική ποινή και η πολιτεία να πράξει ανάλογα. Εκείνο που είχε υποχρέωση και δεν έκανε ο αστυνομικός, ήταν να συλλάβει και να οδηγήσει στον εισαγγελέα τον μικρό και τους γονείς του για εξύβριση και παραμέληση εποπτείας ανηλίκου, για λόγους ισονομίας.
Για ακόμα μία φορά όμως, την δουλειά τους έχουν κάνει καλά και τα ΜΜΕ, που σερβίρουν την είδηση με γνώμονα τα εκάστοτε υψηλά κλιμάκια. Μια μικρή έρευνα στο διαδίκτυο, με τους μεν να κάνουν λόγο για ακραίο ρατσισμό και τους δε -πιο ζεστών αποχρώσεων – να κρατούν πιο ουδέτερη στάση, θα βοηθήσει για μια πιο σφαιρική άποψη, καθόλα ανεπηρέαστη.
Αναζητείται, λέει η είδηση, μήπως ο αστυνομικός προέβη στην πράξη του ωθούμενος από ρατσιστικά κίνητρα, επειδή ο εντεκάχρονος ήταν … λίγο μελαψός. Όμως παρόμοια κίνητρα δεν αναζητήθηκαν για τη συμπεριφορά της άλλης πλευράς. Και ως εδώ, ο αστυνομικός δηλαδή που χαστούκισε είναι… το δένδρο. Το … δάσος είναι ολόκληρη η Αστυνομία, η έννομη τάξη, η ευνομούμενη χώρα γενικότερα. Αν δηλαδή ανιχνεύουμε και καταλογίζουμε ρατσιστικά κίνητρα σε κρατικούς υπαλλήλους, που έχουν δώσει όρκο να τηρούν το Σύνταγμα και τους Νόμους, που απλά κάνουν τη δουλειά τους, τότε… κάναμε στάχτη ολόκληρο το δάσος.
Πριν ρίξουμε τελεσίδικα στην πυρά τον αστυνομικό, ας αναρωτηθούμε ποιο πρέπει να είναι το προφίλ ενός ανθρώπου που έρχεται αντιμέτωπος καθημερινά με τον παραβάτη, τον εν δυνάμει εγκληματία, που μπορεί να είναι ακόμη και ένας μαθητής του σχολείου, που πρέπει να αντιμετωπίσει επιβάλλοντας την τάξη ως Υπουργείο Δημόσιας Τάξης, παράλληλα όμως να προστατέψει τον πολίτη ως Υπουργείο και Προστασίας του πολίτη, που μπορεί να είναι και το ίδιο πρόσωπο με… τον παραβάτη. Είναι δύο ρόλοι ασύμβατοι μεταξύ τους.
Η αντιμετώπιση της παραβατικότητας, κάθε μορφής, χρειάζεται ανθρώπους με σκληρή ψυχοσύνθεση, πιο σκληρή από εκείνη του παραβάτη και εντελώς αφυδατωμένη από ευαισθησίες με ελαστικά τα όρια υπέρβασης της εξουσίας. Κυρίως όμως απαλλαγμένη από τη νεότευκτη απειλή του αντιρατσιστικού νόμου να κρέμεται πάνω από το κεφάλι τους κατά την άσκηση των καθηκόντων τους. Αν δεν αποφύγουμε έγκαιρα την παγίδα αυτού του νόμου, τότε θα έχουμε φοβικούς αστυνομικούς και κρατικούς υπαλλήλους να λειτουργούν ως απλοί παρατηρητές της … παραβατικότητας, ίσως όμως και βάναυσων εγκλημάτων.
Η προστασία του πολίτη ως επιπλέον προσφορά του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης δεν είναι παρά ένας μύθος που καλλιεργείται στα όρια του λαϊκισμού και των δημοσίων σχέσεων της πολιτικής ηγεσίας. Απευθύνεται στο θυμικό για να δημιουργήσει αίσθημα ασφάλειας.
Το αίσθημα όμως αυτό δεν δημιουργείται με περιπολίες αστυνομικών στους δρόμους αλλά με την πάταξη της παραβατικότητας. Και αυτό ευτυχώς συμβαίνει. Η αστυνομία παράγει αθόρυβα σπουδαίο έργο. Καθημερινά διαβάζουμε για εξάρθρωση συμμοριών, διαλεύκανση εγκλημάτων, βλέπουμε όλο και περισσότερους αστυνομικούς να κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Και ακριβώς αυτό είναι που δημιουργεί έμμεσα στον πολίτη το αίσθημα ασφάλειας.
Το ανθρώπινο πρόσωπο, το χαμόγελο του αστυνομικού και οι καλλιτεχνικές επιδόσεις του στο τραγούδι δεν μας ενδιαφέρουν. Θέλουμε ο αστυνομικός να είναι αποτελεσματικός και ας παραβιάζει αυτός τα όρια της προσωπικής μας ελευθερίας αντί να τα παραβιάζει ο… κακοποιός. Θέλουμε αστυνομικό Ράμπο, κι όχι κάποιον με καλλιτεχνικές ευαισθησίες που ναι μεν αποθεώνεται από το συναίσθημα των κουρασμένων από τη θέα της βίας Ελλήνων, όμως η ιστορία έχει δείξει, πως τέτοιου είδους ένστολοι δημιουργούν “λαϊκούς ήρωες”, που υπέστησαν το πιο σκληρό πρόσωπο της Αρχής στο όνομα του ρατσισμού. Αν αυτό θέλουμε ως κοινωνία, τότε είναι όλα στον σωστό δρόμο…
Από την Ευτυχία Παπούλια, για την Έντυπη Έκδοση
