Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Οι άλλοι μπορούν να σε σταματήσουν προσωρινά, εσύ είσαι ο μόνος που μπορεί να το κάνει μόνιμα.
Zig Ziglar
Πριν λίγες ημέρες σε εκδήλωση του ιδρύματος Ομπάμα στο Σικάγο από όπου κατάγεται ο πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ, προσκεκλημένος μαζί με τους Κέβιν Λοβ και Κρις Πολ ήταν και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, το αγόρι “θαύμα” όπως πολλοί τον αποκαλούν κι ας.. έγινε πλέον ολόκληρος άντρας και μπαμπάς. Η ευχάριστη κουβέντα, δεν θα μπορούσε φυσικά να μην επικεντρωθεί στον τρόπο με τον οποίο ο αθλητισμός έχει θετικό αντίκτυπο στην κοινωνία, με τον Greak Freak να τονίζει στους νέους που παρευρίσκονταν πως “αν το έκανα εγώ μπορείτε να το κάνετε και σεις“.
Θα μπορούσε η αποστροφή αυτή να είναι ο τίτλος ενός βιβλίου, που ο ίδιος θα γράψει κάποια στιγμή για τη ζωή του, σίγουρα όμως είναι ένα ισχυρό μήνυμα ενθάρρυνσης στους νέους που θέλουν, αντί να θαυμάζουν το είδωλό τους, να γίνουν σαν κι αυτό, αν όχι να το ξεπεράσουν!
Οι αρχαίοι Σπαρτιάτες αντιδρούσαν στην αλαζονεία των ηλικιωμένων πως ήταν οι καλύτεροι σε όλα τους, φωνάζοντας δυνατά πως αυτοί, οι νέοι δηλαδή, θα τους ξεπεράσουν: άμμες δε γ΄εσσόμεθα πολλώ κάρρονες, τους έλεγαν με τη μύτη λίγο πιο ψηλά. Ο λόγος που κάλεσε τους συγκεκριμένους τρεις είναι πως εκτός από σπουδαίοι αθλητές είναι και καλοί άνθρωποι, διευκρίνισε ο Ομπάμα.
Όμως αυτό το απλό, έως απλοϊκό μήνυμα του Αντετοκούνμπο προς τους νέους που θέλουν να του μοιάσουν – “αφού το έκανα εγώ μπορείτε και εσείς” – απηχεί τον πυρήνα αυτού που στη Σύγχρονη Φιλοσοφία αποκαλούμε Δυτικό τρόπο Σκέψης ή πιο απλά Θετική Σκέψη.
Σε αντιδιαστολή πάντα με κάποια κατάλοιπα μιζέριας, όχι μόνο στην ελληνική αλλά και την ευρωπαϊκή κοινωνία γενικότερα, που αναγκάζει πολλά παιδιά να αναζητούν δικαίωση των ικανοτήτων τους σε αυτή τη μαγική χώρα που λέγεται Αμερική. Και δεν είναι τυχαίο που όλα τα μεγάλα ονόματα κυρίως της showbiz αναδεικνύονται σε αυτή τη χώρα. Τι θα έλεγαν οι σημερινοί γονείς της μεσαίας τάξης σε ένα δεκάχρονο παιδί που θα αποτολμούσε να τους εκμυστηρευτεί πως η φιλοδοξία του δεν είναι να σπουδάσει αλλά να γίνει ένας Μέσι, ένας Αντετοκούνμπο ή κάποιος άλλος σταρ του θεάματος; Σίγουρα θα προσπαθούσαν να τον προσγειώσουν.
Σε μεγάλο ποσοστό στην ελληνική κοινωνία τα παιδιά ακολουθούν μία προδιαγεγραμμένη από τους γονείς τους, χωρίς συγκεκριμένο στόχο, πορεία μέχρι να μπουν στο Πανεπιστήμιο και από εκεί και πέρα ό,τι προκύψει, έχει ο… Θεός. Ποιος από τους γονείς θα δεχόταν ένα αριστούχο παιδί να εγκαταλείψει τις σπουδές του για να ασχοληθεί με τον πρωταθλητισμό, τη μουσική, το τραγούδι, τη δημοσιογραφία ακόμη και την πολιτική; Επειδή προτιμά την αμφίβολη δόξα και χρήμα από τη σιγουριά της μετριότητας;
Παρόλο που πολλοί γνωστοί σήμερα καλλιτέχνες της περασμένης γενιάς τελείωσαν το Πανεπιστήμιο, δεν σταδιοδρόμησαν ποτέ στο αντικείμενο σπουδών τους αλλά σε αυτό που ήθελαν οι ίδιοι. Και φυσικά, καταξιώθηκαν.
Μα μπορούν όλοι να γίνουν Αντετοκούνμπο και Μέσσι, ή κάποιος καταξιωμένος στον ελληνικό χώρο;
Θεωρητικά ναι! Στην πραγματικότητα όμως αυτό δεν συμβαίνει γιατί υπάρχει η επιθυμία αλλά όχι η θέληση. Η επιθυμία είναι ένα αδρανές παθητικό συναίσθημα. Καθηλώνει. Η θέληση, η ισχυρή θέληση, είναι η δύναμη που ξεσηκώνει για δράση. Η επιθυμία ικανοποιείται θαυμάζοντας και χειροκροτώντας το είδωλό μας. Η θέληση όταν του μοιάσουμε και το ξεπεράσουμε! Υπάρχουν πολλοί λόγοι που μας αποτρέπουν από κάθε προσπάθεια να πραγματοποιήσουμε και τις πιο φιλόδοξες επιθυμίες μας. Και ένας, ο πιο σημαντικός, είναι η τάση να ανακοινώνουμε αυτές τις επιθυμίες στο φιλικό μας περιβάλλον, αναζητώντας ενδόμυχα το θαυμασμό τους και τη σιωπηρή τους συναίνεση.
Τα νέα παιδιά που φιλοδοξούν να κατακτήσουν υψηλούς στόχους δεν θα βρουν κάποιους από τον κοινωνικό τους περίγυρο να τα χειροκροτήσουν και να τα ενθαρρύνουν. Ο δρόμος προς την κορυφή είναι μοναχικός και η πίστη στο δόγμα πως “αφού το έκανε αυτός μπορώ και εγώ” είναι η μόνη δύναμη που οδηγεί με σιγουριά στο στόχο…
Από την Ευτυχία Παπούλια, για την Έντυπη Έκδοση (ΕΔΩ)
