Πέδρο Αλμοδόβαρ Κορονοϊός: Ο διάσημος Ισπανός σκηνοθέτης, με αφορμή την προληπτική καραντίνα λόγω κορονοϊού, καταγράφει την εμπειρία του δικού του «εγκλεισμού» αποτυπώνοντας με λέξεις συναισθήματα, σκέψεις, αλλά και αναμνήσεις, που ξεδιπλώνονται σε αυτό το μοναχικό ταξίδι. Παρακάτω ακολουθούν αποσπάσματα από το πρώτο του δοκίμιο με τίτλο «Το μακρύ ταξίδι στη νύχτα», όπου μπλέκονται η μυθοπλασία, με προσωπικά του στοιχεία, ακριβώς όπως συμβαίνει και στις ταινίες του. Όπως λέει χαρακτηριστικά, οι ημέρες αυτές «κάνουν τον χρόνο να μοιάζει κυκλικός και το σπίτι να μοιάζει με ίδρυμα που έχει έναν και μοναδικό θαμώνα».
Παράλληλα, κάνοντας διάλειμμα από τη μεταφορά των σκέψεών του στο λευκό χαρτί, παρακολουθεί ταινίες με τον Σον Κόνερι ως James Bond στον «Goldfinger», θρηνεί για την απώλεια της Lucia Bosé, θυμάται με νοσταλγία αγαπημένες γυναίκες της ζωής του που έχουν «φύγει», αγανακτεί με τον Donald Trump και ανατριχιάζει στην είδηση της επίταξης του παγοδρομίου της Μαδρίτης σε νεκροτομείο. Είναι οι σκέψεις ενός ανθρώπου, που πάντοτε είχε το ταλέντο να αποδίδει στη μεγάλη οθόνη με έναν δικό του μοναδικό τρόπο, το πώς αντιλαμβάνεται ο ίδιος τον κόσμο γύρω του.
Πέδρο Αλμοδόβαρ: «Είχα αρνηθεί να καθίσω να γράψω μέχρι αυτήν τη στιγμή»
«Αρνιόμουν να γράψω έως τώρα. Δεν ήθελα να αφήσω γραπτή απόδειξη των συναισθημάτων που προκαλούν οι πρώτες μέρες της αυτό – απομόνωσής μου. Ίσως γιατί, ανακάλυψα ότι αυτή η κατάσταση μοιάζει ούτως ή άλλως με την καθημερινότητά μου – συνηθίζω να μένω μόνος σε μία κατάσταση “συναγερμού”- μία όχι και τόσο ευχάριστη ανακάλυψη. Σήμερα όμως το πρωί είδα έναν τίτλο ειδήσεων που έμοιαζε με άρθρο περιοδικού που ειδικεύεται στο μαύρο χιούμορ: “Το παγοδρόμιο της Μαδρίτης μετατρέπεται σε προσωρινό νεκροτομείο”. Σήμερα είναι η 11η μέρα μου σε καραντίνα. Προσπαθώ να οργανωθώ για να αντιμετωπίσω τον ερχομό της νύχτας, το σκοτάδι.
»Ζω να σα να βρίσκομαι μακριά από τον πολιτισμό, ακολουθώντας τον ρυθμό που καθορίζεται από το φως που μπαίνει από τα παράθυρα και το μπαλκόνι. Το σκοτάδι απέξω μου λέει ότι είναι κιόλας νύχτα, ωστόσο η μέρα και η νύχτα δεν έχουν χρονολόγιο. Σταμάτησα πλέον να βιάζομαι για οτιδήποτε. Αυτό που ζούμε μοιάζει περισσότερο με έργο φαντασίας παρά με ρεαλιστικό αφήγημα. Η κύρια ασχολία μου είναι ότι απαντώ σε όλους όσους με ρωτάνε για μένα και την οικογένειά μου . Γιατί για πρώτη φορά δεν είναι κοινότυπες συζητήσεις και οι λέξεις έχουν ένα νόημα. Αφιερώνω πολύ χρόνο για να απαντήσω και κάθε βράδυ κάνω έναν γύρο στους δικούς μου για να μάθω πώς είναι», εκμυστηρεύεται ο Ισπανός σκηνοθέτης ολοκληρώνοντας τη γραπτή εξομολόγησή του.
