Οι μεγαλοπρεπείς ναοί, οι ικεσίες, οι προσευχές, ακόμη κι αν βγαίνουν από την ψυχή του Bocelli συγκινούν εμάς αλλά όχι τον Θεό όπως τον εννοεί η θρησκεία μας.
Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Αποφάσισα να είμαι ευτυχισμένος επειδή κάνει καλό στην υγεία.
Βολταίρος
Δεν είναι μόνο η θλιβερή συμπεριφορά ορισμένων εκπροσώπων του Ιερατείου που απογοήτευσε τους πιο μετριοπαθείς πιστούς. Είναι και η σιωπηρή παραδοχή της ηγεσίας της Εκκλησίας, που ποτέ της δεν κατάφερε να εμπνεύσει στο ποίμνιο την πεποίθηση πως “η πίστη σώζει”, στον βαθμό που θα μπορούσε να ξεσηκώσει τους πιστούς της απέναντι στο Κράτος, κλονίζοντας έτσι συθέμελα με τα ίδια της τα χέρια ολόκληρο το οικοδόμημα πάνω στο οποίο στηρίχτηκε η θρησκεία μας: την πίστη στο Θεό και τη δύναμή της.
Ωστόσο, το έλλειμμα αυτό της Εκκλησίας το αναπλήρωσαν θεόπνευστοι εκπρόσωποι της Τέχνης, ζωγράφοι, μουσικοί, σκηνοθέτες… Παιδιά τότε, βιώσαμε πιο έντονα το θείο δράμα παρακολουθώντας σε συνέχειες τη Μεγάλη Εβδομάδα τον Ιησού από τη Ναζαρέτ του Τζεφιρέλι ή ακούγοντας Βιβάλντι από το Τρίτο χωρίς η άγνοιά μας για αυτό το είδος της μουσικής να ήταν εμπόδιο στην κατανόησή της.
Σήμερα, όσοι από εσάς δεν συγκλονιστήκατε από παρόμοιο θρησκευτικό συναίσθημα και διαβάζετε αυτές τις γραμμές, ακόμη κι αν έχετε δει το 25λεπτο video με τον συγκλονιστικό Andrea Bocelli να τραγουδάει, να ψέλνει, ίσως και μάλλον να προσεύχεται στον επιβλητικό Καθεδρικό Ναό του Μιλάνου, την ημέρα του Καθολικού Πάσχα, στις 12 Απριλίου, σταματήστε εδώ. Μη διαβάσετε παρακάτω. Και δείτε το ξανά και ξανά… Δείτε το και το βράδυ πριν κοιμηθείτε.
Γιατί η δική μου περιγραφή από εδώ και πέρα, δεν μπορεί να προκαλέσει τα ρίγη συγκίνησης και να αποδώσει το μεγαλείο αυτής της ερμηνείας. Έτσι λοιπόν, θα περιοριστώ στα μηνύματα της εικόνας. Μία εικόνα που ο ίδιος ο Bocelli έχει την “τύχη” να μη μπορεί να δει. Δεν μπορεί να δει τα άδεια καθίσματα στο εσωτερικό του Ναού, την άδεια πλατεία στο εξωτερικό περιβάλλον, δεν μπορεί να δει τους έρημους δρόμους του Λονδίνου, της Νέας Υόρκης, του Παρισιού, της Ρώμης, του Μιλάνου, που είναι γεμάτοι θάνατο.
Κι αυτή ακριβώς η θέα της ερημιάς, με άδειες από ανθρώπους πλατείες και δρόμους, είναι που πρέπει να συγκρατήσουμε στη μνήμη πριν βιαστούμε να επαναφέρουμε τη ζωή μας στην κανονικότητα. Μια κανονικότητα που δεν πρέπει να επανέλθει όπως την ξέραμε, πριν αφομοιώσουμε το μήνυμα του δράματος που συντελείται.
Ένα μήνυμα που εκπέμπει ο Δημιουργός του Μεγάλους Σύμπαντος είτε με τη θρησκευτική είτε με την επιστημονική έννοια του όρου σε εμάς, τους προσωρινούς ένοικους του μικρού σύμπαντος, τη Γη. Πως το ανθρώπινο είδος δεν έχει περισσότερα δικαιώματα, σε αυτόν τον πλανήτη, απ’ όσα τα υπόλοιπα πλάσματα της Φύσης, ακόμη και οι ιοί.
Δεν μπορεί ο άνθρωπος, δεν έχει τη δύναμη να εξοντώσει όλα όσα τον απειλούν – ούτε και τους ιούς. Μπορεί όμως και έχει χρέος να προστατευθεί σε μεγάλο βαθμό από όλα όσα καραδοκούν, έτοιμα να τον καταβροχθίσουν. Κι αυτό είναι το μεγάλο του πλεονέκτημα, το μεγαλείο του. Υπάρχει μία αρμονική συνύπαρξη ανάμεσα σε όλα αυτά τα πλάσματα. Και ο μόνος που διαταράσσει αυτή την ισορροπία είναι ο άνθρωπος, ένας άνθρωπος που παρά τις ισχνές φωνές κάποιων ακτιβιστών δεν ενδιαφέρεται, παρά μόνο για τη δική του επιβίωση, ακόμη κι αν καταστρέψει ολόκληρο το υπόλοιπο οικοσύστημα. Αυτή η λοιπόν η αλαζονική συμπεριφορά απέναντι στη Δημιουργία του, ο Δημιουργός δεν θα την επιτρέψει!
Οι μεγαλοπρεπείς ναοί, οι ικεσίες, οι προσευχές, ακόμη κι αν βγαίνουν από την ψυχή του Bocelli συγκινούν εμάς αλλά όχι τον Θεό όπως τον εννοεί η θρησκεία μας. Κι αυτή η αγωνιώδης προσπάθεια της Φαρμακευτικής Βιομηχανίας να εξοντώσει έναν ακόμη ιό δείχνει πως η Υγεία αναζητά την προστασία της σε λάθος κατεύθυνση: Οι πολλές κλίνες, οι πολλές ΜΕΘ, τα πολλά Νοσοκομεία, όχι μόνο δεν προσφέρουν στην υγεία αλλά αντίθετα αναδεικνύουν την έλλειψη οργανωμένης κοινωνικής, κυρίως όμως προσωπικής φροντίδας γι’ αυτή.
Και που μόνο η προληπτική ιατρική και αυτό που ορίζουμε ως “υγιεινό τρόπο ζωής” μπορεί να μας εξασφαλίσει. Κάτι για το οποίο, αν εξαιρέσουμε τα γυμναστήρια και τους διατροφολόγους, κανένα σοβαρό κίνημα δεν έχει γίνει μέχρι τώρα. Να χρειαζόμαστε δηλαδή όλο και λιγότερες ενδονοσοκομειακές υπηρεσίες αντί όλο και περισσότερες κλίνες, περισσότερες ΜΕΘ και περισσότερα Νοσοκομεία.
Ίσως γιατί ο υγιεινός τρόπος ζωής, αν επικρατήσει στις συνήθειες των ανθρώπων, να απειλεί με αφανισμό τις κερδοφόρες επιχειρήσεις στον χώρο του φαρμάκου και των ιατρικών υπηρεσιών. Αν από αυτή την εμπειρία βγάλουμε τα σωστά συμπεράσματα τότε η ζωή μας από την επόμενη ημέρα δεν θα είναι ίδια. Θα είναι πολύ καλύτερη! Και οι δρόμοι και οι πλατείες θα γεμίσουν ξανά με ανθρώπους διαφορετικούς αυτή τη φορά… Υγιείς σωματικά, μα πάνω από όλα, ψυχικά.
Δείτε ακόμη
Covid 19: Και τώρα τι Ντανίλο, θα γίνουμε όλοι “καλά παιδιά;”
