Ο φόβος, αποτελεί μια ανθρώπινη εμπειρία που συνεπάγεται την πλήρη επίγνωση του αντικειμένου.
Από την Έλενα Λιόγα
Φιλόλογος
8 Δεκεμβρίου 2019. Μια μέρα που θα θυμόμαστε όχι ως Έλληνες, αλλά ως άνθρωποι. Ο κορονοϊός μπαίνει «ήσυχος» σε χιλιάδες σπίτια στην πόλη Ουχάν, την πρωτεύουσα της επαρχίας Χουπέϊ της Κίνας. Έπειτα «μεταναστεύει» φτάνοντας και στην χώρα μας στις 26 Φεβρουαρίου του 2020. Αγνοούμε τί είναι και μέχρι πού μπορεί να φτάσει. Οι μέρες περνάνε και εμείς ψάχνουμε την ελπίδα σε κάθε ανατολή, σε κάθε δύση του ηλίου. Ο κόσμος είναι πλέον πανικόβλητος. «Κορονοϊός, καραντίνα, κρούσματα, νεκροί» είναι μόνο τέσσερις κοινές, από τις χιλιάδες, λέξεις που χρησιμοποιούμε καθημερινά.
Φτάνουμε στο σημείο να μιλάμε καταλήγοντας στις φράσεις: «Πάλι γι’ αυτό λέμε; Ας αλλάξουμε θέμα». Και το θέμα αλλάζει… για λίγα μόνο λεπτά. Και μετά ξανά από την αρχή: «Πόσα κρούσματα λες να είναι αύριο; Πότε θα τελειώσει όλο αυτό;». Έπειτα, φοβόμαστε να το συζητήσουμε και κάποια στιγμή σιωπούμε. Όμως ξεχνάμε κάτι σημαντικό. Ο φόβος, αποτελεί μια ανθρώπινη εμπειρία που συνεπάγεται την πλήρη επίγνωση του αντικειμένου. Άραγε, έχουμε πράγματι την «πλήρη επίγνωση» ή μήπως είναι προτιμότερο να «αρκεστούμε» στην απαρέγκλιτη τήρηση των μέτρων προστασίας;
Αμερική, Ισπανία και Ιταλία βρίσκονται στο έλεος του ιού με τα νούμερα των νεκρών και των κρουσμάτων να είναι αποκαρδιωτικά.
Με τους γιατρούς και τους νοσηλευτές να δίνουν με αυταπάρνηση μία «μάχη» την οποία αν και δεν επέλεξαν, κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν. Και λέμε «μάχη» γιατί είδαμε τους μώλωπες στα πρόσωπά τους από τις μάσκες που αναγκάζονται να φορούν 24 ώρες το 24ωρο, είδαμε την αγωνία τους να σώσουν τις αθώες ψυχές, καθώς και τους ολιγόλεπτους ύπνους πάνω στα γραφεία τους προκειμένου να είναι παρόντες, ανά πάσα στιγμή.
Ο ιός έχει δεχθεί ποικίλους χαρακτηρισμούς: Πόλεμος, εκδίκηση της Φύσης, τιμωρία… ακόμα και ευλογία. Ο καθένας μας επιλέγει πώς θα τον περιγράψει. Ήρθε η ώρα όμως να τον δούμε και από μία άλλη οπτική, αυτή της δοκιμασίας. Μία δοκιμασία δύσκολη από πολλές απόψεις. Σε άλλους στέρησε περισσότερα σε άλλους λιγότερα. Ας δούμε όμως τί μας προσέφερε. Όλα αυτά που έχουμε μες το σπίτι μας και δεν είχαμε τον χρόνο ή την διάθεση να δούμε. Μας θύμισε όσα είχαμε ξεχάσει. Την αγάπη στους γονείς μας, στους φίλους μας, μα πάνω απ’ όλα την αγάπη στον εαυτό μας. Το να χάνουμε την αίσθηση του χρόνου. Το να μάθουμε να εκτιμάμε αυτό που είμαστε, να γινόμαστε καλύτεροι και ποιοτικοί και φυσικά να μάς θαυμάζουμε πρώτα πρώτα εμείς οι ίδιοι. Αυτή η ησυχία όταν είμαστε μόνοι, μας έμαθε να αντικρίζουμε «κατάματα» τί πραγματικά αισθανόμαστε.
Είμαστε «κύριοι» του εαυτού μας
Γι ‘ αυτό οι περισσότεροι τρομάζουμε. Επειδή φοβόμαστε την μοναξιά. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με όσα δε θέλουμε να σκεφτούμε και να νιώσουμε. Όμως, η αγάπη και η ευτυχία έρχονται από μέσα μας. Εμείς είμαστε «κύριοι» του εαυτού μας και από εμάς εξαρτάται το αν θα ανοίξουμε την πόρτα στο κουδούνι που «χτυπά» η ζωή. Ας σηκωθούμε λοιπόν, από τον καναπέ. Ας πάμε έναν περίπατο, με παρέα την μουσική, συνοδευόμενοι από τις ακτίνες του ήλιου, από το απαλό αεράκι, από την μυρωδιά των Πασχαλιών.
Ήρθε η ώρα να κρατήσουμε αποστάσεις όχι μόνο από τον ιό, αλλά από οτιδήποτε αρνητικό προσπαθεί να εισβάλλει στην θετική μας πορεία. Καιρός να βάλουμε «πλώρη» για μια ζωή δημιουργική που οφείλουμε να προστατεύουμε ως «κόρη οφθαλμού». Άλλωστε, όλα φαίνονται αδύνατα, μέχρι να πραγματοποιηθούν. Η απογοήτευση έρχεται μόνο για να μας θυμίσει να μην το βάζουμε κάτω. Δώστε προσοχή στα πράγματα που είναι κρίσιμα για την ψυχική σας υγεία. Ας πιούμε από αυτό το «ποτήρι» της ευτυχισμένης ζωής κι έπειτα ας το δώσουμε να το γευτούν και οι άλλοι.
