Από την Ευτυχία Παπούλια Κοινωνιολόγος Ο Σόλων ερωτηθείς γιατί δεν όρισε στη νομοθεσία του τιμωρία για αυτούς που χτυπούν τον πατέρα τους, απάντησε ότι «Δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι». Πέραν των θυμάτων και των δυσάρεστων νέων που μεταφέρονται καθημερινά στα νοικοκυριά μέσα σε ένα κλίμα απόλυτου τρόμου, η κοινωνία είχε […]
Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Ο Σόλων ερωτηθείς γιατί δεν όρισε στη νομοθεσία του τιμωρία για αυτούς που χτυπούν τον πατέρα τους, απάντησε ότι «Δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι».
Πέραν των θυμάτων και των δυσάρεστων νέων που μεταφέρονται καθημερινά στα νοικοκυριά μέσα σε ένα κλίμα απόλυτου τρόμου, η κοινωνία είχε να αντιμετωπίσει και τις ανησυχητικές διαστάσεις που έλαβε η ενδοοικογενειακή βία κατά την περίοδο της καραντίνας. Αυτό τουλάχιστον υποστήριζαν εκπρόσωποι της Αστυνομίας, αλλά κυρίως ψυχολόγοι και… παραψυχολόγοι στα τηλεοπτικά παράθυρα, ενώ πλήθος άρθρων συμβούλευε τις γυναίκες (περισσότερο) να μην… ανέχονται βίαιες συμπεριφορές. Οι διάφοροι ειδικοί, απέδιδαν την έξαρση της βίας, στον εγκλεισμό που επέβαλε η κυβέρνηση για να αποφύγουμε τον εφιάλτη του Covid 19.
Την ώρα που επώνυμοι και μη φιλοσοφούσαν για την εσωτερική ανάσταση που θα φέρει η πανδημία, το πόσο καλύτεροι άνθρωποι θα γίνουμε, την εκτίμηση που θα δείχνουμε σε ό,τι μας έχει προσφέρει απλόχερα η φύση, κάποιοι σήκωναν χέρι. Και κάπως έτσι, το αφήγημα για την οικογενειακή θαλπωρή που μας μαθαίνουν από το σχολείο, καταρρίπτεται. Το “για πάντα μαζί” που ονειρεύονται τα νεότερα ζευγαράκια, καταντά να περνά στο υποσυνείδητό μας ως ένας εφιάλτης, που μπορεί να αποβεί ως και μοιραίος.
Αν και ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι και λοιποί επιστήμονες που αυτές τις ημέρες βγαίνουν στα κανάλια και αναδεικνύουν την ενδοοικογενειακή βία ως συνέπεια της καραντίνας, της αναγκαστικής συνύπαρξης των μελών μιας οικογένειας, έχουν τον απόλυτο σεβασμό μας, αυτό, μοιάζει σαν “χάδι” σε τέτοιες συμπεριφορές.
Την πιο ευλογημένη στιγμή για μια οικογένεια, πράγμα σπάνιο για τους ρυθμούς της εποχής μας, να βρεθούν κοντά τα μέλη της, να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, να ανταλλάξουν απόψεις, εμείς κάνουμε λόγο για επικίνδυνα αρνητικά συναισθήματα, προβάλλουμε σποτάκια, διστάζουμε να εκφράσουμε τη δυσφορία μας για την κατάσταση, σε μια προσπάθεια να μην ξεσπάσει άγριος καβγάς. Με λίγα λόγια, οι πιο συγκρατημένοι της οικογένειας μετατρέπονται σε ζόμπι, για να μην εκτροχιαστούν οι πιο νευρικοί.
Αυτή η δυνατότητα συνύπαρξης, κάτω από αυτές τις συνθήκες, αντί να αναδεικνύεται ως προσφορά στη συνοχή του πιο ιερού θεσμού, της οικογένειας, ενοχοποιείται για περιστατικά βίας που λαμβάνουν χώρα, όπως λένε, σε μεγάλη έκταση αυτές τις ημέρες. Δηλαδή αν νιώσετε την ανάγκη να βρίσετε ο ένας τον άλλον ή και να βιαιοπραγήσετε, συγκρατηθείτε! Είναι συμπτώματα που θα περάσουν με τη λήξη της καραντίνας! Αν όμως δεν μπορείτε τότε, οι άνδρες, να κάνετε αυτό που ακούσαμε πρόσφατα από έναν αξιότιμο κατά τα άλλα καθηγητή: Βγείτε έξω κι ας πάνε στα κομμάτια τα 150 ευρώ πρόστιμο!
Ποιο μήνυμα εκπέμπουν όλοι αυτοί οι επιστήμονες με αυτές τις αψυχολόγητες αναφορές και επισημάνσεις σε ένα νέο ζευγάρι που οραματίζεται την αυριανή οικογένειά του ακριβώς στο πρότυπο μιας “ισόβιας ευτυχισμένης καραντίνας”;
Ή στους φτωχούς, που ανεξαρτήτως πανδημίας περνούν τις περισσότερες ώρες στο σπίτι; Δεν πρέπει να ενοχοποιείται και να ευτελίζεται ο ιερός θεσμός της οικογένειας ως δήθεν χώρος που μπορεί να ευνοεί, ακόμα και να παρέχει άλλοθι στις εκρήξεις βίας. Τη βία κάποιος την κουβαλάει μέσα του και στην οικογένεια, απλά την εκδηλώνει από τις πρώτες κιόλας ημέρες του έγγαμου βίου, πριν δηλαδή έρθουν στον κόσμο παιδιά. Αν τώρα λοιπόν αυξήθηκαν οι κλήσεις, είναι μάλλον γιατί τα θύματα δεν είχαν τη δυνατότητα της πολύωρης απουσίας και αντιλήφθηκαν έναν κίνδυνο που υπήρχε πάντοτε στο σπίτι.
Κι όσες γυναίκες ή και άνδρες ισχυρίζονται ότι επί χρόνια είναι θύματα ενδοοικογενειακής βίας ας ξέρουν ότι δεν είναι θύματα αλλά συνένοχοι…
Κι ο κορονοϊός φοβέρα θέλει, από την Ευτυχία Παπούλια
