Από την Ευτυχία Παπούλια Κοινωνιολόγος Ο άνθρωπος ανέκαθεν ήθελε να ζει σε κοινωνίες, αλλά από την αρχή της ύπαρξής τους, αφιέρωσε ένα σημαντικό μέρος της ενεργητικότητάς του για να τις πολεμήσει. Ζωρζ Σιμενόν Μέσα σε τρεις μήνες η χώρα μας, με μία ασυνήθιστη ομοψυχία κυβέρνησης, αντιπολίτευσης και κατ’ επέκταση ολόκληρης της κοινωνίας, έδωσε τρεις πολύ […]
Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Ο άνθρωπος ανέκαθεν ήθελε να ζει σε κοινωνίες, αλλά από την αρχή της ύπαρξής τους, αφιέρωσε ένα σημαντικό μέρος της ενεργητικότητάς του για να τις πολεμήσει.
Ζωρζ Σιμενόν
Μέσα σε τρεις μήνες η χώρα μας, με μία ασυνήθιστη ομοψυχία κυβέρνησης, αντιπολίτευσης και κατ’ επέκταση ολόκληρης της κοινωνίας, έδωσε τρεις πολύ σκληρές μάχες. Τις δύο απ’ αυτές, εκείνη στον Έβρο και την άλλη απέναντι στον κορονοϊό, σχεδόν τις κέρδισε. Η τρίτη μάχη όμως, χάθηκε.
Ήταν αυτή που ο πρωθυπουργός θεώρησε πως πρέπει να δοθεί τώρα, γιατί ο άνεμος, η σύμπνοια δηλαδή του πολιτικού κόσμου και της κοινωνίας, ήταν με το μέρος μας. Ήταν η μάχη απέναντι στη διχόνοια που στοιχειώνει την ελληνική κοινωνία και την διαχωρίζει σε προνομιούχους και μη, που υποδαυλίζει το μίσος της δεύτερης κατηγορίας απέναντι στους πρώτους, με θύματα αθώους πολίτες αλλά και παιδιά που κάποιοι αποφάσισαν να μην γεννηθούν, όπως στην τραγωδία της Marfin.
Η ιδέα του πρωθυπουργού να τοποθετήσει αναμνηστική πλάκα στη μνήμη των θυμάτων αυτού του εγκλήματος, ήταν μία ευκαιρία “να τριτώσει το καλό”.
Παρόλο που ο Μητσοτάκης απέφυγε επιμελώς οποιαδήποτε αναφορά σε συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους, η πρόσκλησή του στους αρχηγούς όλων των κομμάτων να παρευρεθούν σε αυτήν την τελετή – μνημόσυνο που τίμησε με την παρουσία της και η ίδια η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο απάντησε με ένα ηχηρό όχι, αλλά επέδειξε και περιφρόνηση στις οικογένειες των θυμάτων που θα ήταν εκεί. Γιατί η στοιχειώδης ευγένεια επιβάλλει να προσερχόμαστε στο μνημόσυνο τη στιγμή που θα παρευρίσκονται και οι συγγενείς των θυμάτων και να τους εκφράζουμε τα συλλυπητήριά μας. Η εκδήλωση είχε κοινωνικό χαρακτήρα, όχι πολιτικό.
Και κάτω απ’ αυτό το πρίσμα, η πρόσκληση του πρωθυπουργού θα ήταν μία ευκαιρία για όλο τον πολιτικό κόσμο να σταθεί απέναντι στους συγγενείς των θυμάτων, να τους κοιτάξει στα μάτια και να κάνει αυτό που έκανε ο δήμαρχος Κώστας Μπακογιάννης και έσωσε την τιμή της πολιτικής ηγεσίας: να ζητήσουν συγγνώμη! Συγγνώμη, γιατί οι ευθύνες για τόσο ακραία φαινόμενα βίας βαρύνουν διαχρονικά ολόκληρο το πολιτικό φάσμα που είτε υποθάλπει, είτε ανέχεται, είτε εξαγνίζει την επιθετικότητα και τη μισαλλοδοξία ως δήθεν έντιμους αγώνες του λαού ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα, την πλουτοκρατία, την ανισότητα, την αδικία.
Έννοιες όπως ισότητα, δικαιοσύνη και άλλες παρόμοιες ιδέες είναι μια ουτοπία που αντιστρατεύεται την ίδια την ανθρώπινη φύση – κι αυτό το γνωρίζει καλύτερα από όλους η σύγχρονη αριστερά με τα άκρως “δεξιά” πόθεν έσχες.
Σε όλα τα πλάτη και μήκη της γης οι ικανοί, οι εργατικοί, οι φιλότιμοι, προπορεύονται και οι υπόλοιποι ακολουθούν και επιβιώνουν με τα επιδόματα που το κράτος “ως κράτος πρόνοιας” υπεξαιρεί από τους πρώτους για λογαριασμό τους. Αυτή την “δικαιοσύνη της φύσης” η αριστερά την διαστρεβλώνει και την προβάλλει ως μία κοινωνική αδικία που πρέπει να αποκατασταθεί με “λαϊκούς αγώνες” χωρίς στρατηγό και χωρίς στόχο, κατεβάζοντας στο πεζοδρόμιο ανυποψίαστους νέους που σπαταλούν την ενεργητικότητά τους, τη δραστηριότητά τους σε λάθος διαδρομές μέχρι να οδηγηθούν κι αυτοί σε αδιέξοδο.
Γιατί θύματα δεν είναι μόνο όσοι χάνουν τη ζωή τους ή καταστρέφεται η περιουσία τους. Είναι και οι ίδιοι οι θύτες. Όλα αυτά τα παιδιά που πετάνε μολότοφ, τα παιδιά των Εξαρχείων και τώρα της πλατείας Αγίου Γεωργίου, είναι και αυτά θύματα, ίσως κάποιων διαλυμένων οικογενειών, δεν έχει σημασία αν ζουν στα βόρεια ή τα νότια προάστια. Θύματα κάποιων από το πολιτικό φάσμα που εκμεταλλεύονται την ανωριμότητά τους και τις εφηβικές τους ανησυχίες, τα στρατολογούν για την κατάκτηση ανέφικτων στόχων, χάνουν τον προσανατολισμό τους, τα δημιουργικά τους χρόνια για να χτίσουν οι επαγγελματίες της πολιτικής μία περιστασιακή καριέρα. Που όσο κι αν μοιάζει αναγκαία για να αναδεικνύει τους πραγματικούς ηγέτες, στην πραγματικότητα είναι μονάχα ένας “κοινωνικός ιός” που πια, δεν φοβίζει κανέναν.
