Παιδική διαπαιδαγώγηση: Κάποια στιγμή, επιτέλους πρέπει να καταλάβουν όλοι ότι το ξύλο δεν αποτελεί μέσο διαπαιδαγώγησης.
Παιδική διαπαιδαγώγηση: Ποτέ δεν υπάρχει αγάπη πίσω από τη βία, ακόμα κι αν αυτή ερμηνεύεται ως μια ξυλιά στον πωπό από έναν γονέα. Σε αυτό είμαι κατηγορηματική. Η βία θα πρέπει να πάψει να αποτελεί μέσο διαπαιδαγώγησης διότι κανείς δεν πρέπει να θεωρεί ότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Οι άνθρωποι πρέπει να πάψουν να «διδάσκουν» και να «μαθαίνουν» με μέσο τη βία. Οι άνθρωποι πρέπει να προσπαθούν όσο το δυνατόν περισσότερο να μην καλλιεργούν βίαιες πρακτικές διότι όσο περισσότερο εξοικειώνονται τόσο περισσότερο θα την αναπαράγουν. Η βία φέρνει βία και θα πρέπει να καταδικάζεται από όπου κι αν προέρχεται. Τόσο κλισέ όσο πλακάτ σε διαδήλωση, κι όμως τόσο μα τόσο αλήθεια.
γράφει η Έλενα Φάκου
Δεν έφαγα ποτέ ξύλο από κανέναν από τους δυο γονείς μου. Ούτε μια σφαλιάρα. Ποτέ. Και δε θα έλεγα ότι ήμουν ένα παιδί που δεν έκανε αταξίες. Μεγάλωσα όμως στην εντελώς αντίθετη πλευρά από τη φράση «Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο». Όταν έκανα κάτι λάθος, μια ζαβολιά ή αργότερα στην εφηβεία μου όταν επαναστάτησα πολύ άγρια, ποτέ δεν προσπάθησαν να με κάνουν να φοβηθώ απειλώντας με ότι θα με δείρουν και σαφέστατα ποτέ δεν το έκαναν. Έβρισκαν άλλους τρόπους. Και ξέρετε κάτι; Λειτούργησαν. Μπορεί να ήταν πολύ πιο δύσκολο το να επιμείνουν να εξηγούν με επιχειρήματα το γιατί έχω κάνει λάθος και γιατί δεν πρέπει να το ξανακάνω, αλλά επέμεναν και εν τέλει τα κατάφερναν. Και αυτό ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία τους ως γονείς, ότι έμαθα τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνω με την μεταξύ μας επικοινωνία και τα πρότυπα που είχα βλέποντας τους ίδιους και τη συμπεριφορά τους. Όχι ένα χέρι σηκωμένο.
Παιδική διαπαιδαγώγηση: Ο μη βίαιος είναι ο δυσκολότερος τρόπος
Πριν λίγο είδα σε έναν πεζόδρομο μια μητέρα με ένα παιδί περίπου πέντε ετών το οποίο αντί να περπατάει, έτρεχε. Μη φανταστείτε ότι έτρεχε με την ταχύτητα του φωτός, απλά πήγαινε λίγο πιο γρήγορα από ότι περπατούσε εκείνη με τα τακούνια της. Το αν αυτό που έκανε το παιδί ήταν κάτι κακό το αφήνω στην κρίση σας. Εκείνο όμως που θα κρίνω εγώ είναι ότι σε καμία περίπτωση δεν μου άρεσε αυτή η φράση που βγήκε από το στόμα της: «Κωνσταντίνε μην τρέχεις θα φύγει σφαλιάρα». Αυτό είναι απειλή, ή αν θέλετε bullying. Αν αυτή η μητέρα σύμφωνα με τα δικά της κριτήρια φοβέρισε το παιδί της ότι θα φάει ξύλο επειδή έτρεχε, τι ακριβώς θα του έκανε αν το σφάλμα του ήταν μεγαλύτερο; Θα το σταύρωνε;
Σαφέστατα και ο μη βίαιος είναι ο δύσκολος τρόπος. Αλλά μερικά πράγματα πρέπει να τα κάνουμε με το δύσκολο τρόπο για να γίνουν σωστά. Το μεγάλωμα ενός παιδιού είναι ένα από αυτά. Εναλλακτικά θα μπορούσε να πει λοιπόν «Κωνσταντίνε μου σε παρακαλώ μην τρέχεις, εδώ ήρθαμε για να απολαύσουμε τη βόλτα μας περπατώντας, θα πάμε σε ένα πιο ασφαλές μέρος για να τρέξεις και να παίξεις όσο θέλεις». Και να το πει όσες φορές χρειαστεί, μέχρι ο Κωνσταντίνος να το καταλάβει. Και πιστέψτε με, θα το καταλάβαινε. Και πολύ καλύτερα χωρίς την απειλή σφαλιάρας.
Δείτε ακόμη
Οι εξαιρετικές καλοκαιρινές εμφανίσεις της Τζένης Μπαλατσινού
H Σία Κοσιώνη μοιράστηκε μαζί μας μια όμορφη ανάμνηση που έχουμε όλοι από την παιδική μας ηλικία
Ο έξυπνος ενδυματολογικός συνδυασμός της Νοτοπούλου
