Kακά παιδιά: Πριν από αρκετά χρόνια, στα 23 μου, βρέθηκα στα επείγοντα περιστατικά με τη ζωή του πατέρα μου να κρέμεται στην κυριολεξία από μια κλωστή λόγω ρήξης ανευρίσματος θωρακικής αορτής. Ξαναθυμήθηκα αυτή την ιστορία επειδή και αυτή τη στιγμή γράφω από την αίθουσα αναμονής του ΤΕΠ όπου έχω έρθει και πάλι για εκείνον αλλά για διαφορετική αιτία.
Τότε, η προσωπική μου ζωή περιελάμβανε έναν πρώην που μόλις είχαμε χωρίσει για να φύγει στο εξωτερικό όπου θα έκανε διεθνή καριέρα στο modeling και έναν νυν body piercer και head singer σε ένα πολύ cool black metal συγκρότημα. Τα αγόρια που τραβούσαν το ενδιαφέρον μου είχαν όλα κάποιο bad boy προφίλ και δυστυχώς δεν καταλάβαινα ότι αυτό ήταν κάτι το οποίο μου έκανε κυρίως κακό.
γράφει η Έλενα Φάκου
Πίσω λοιπόν στο 2004, επί αρκετές εβδομάδες πηγαινοερχόμουν στο νοσοκομείο και το εικοσιτετράωρό μου ήταν χωρισμένο σε δουλειά, σπουδές, νοσοκομείο και λίγο ύπνο. Ένας ειδικευόμενος τότε γιατρός που παρακολουθούσε τον πατέρα μου, πολύ δειλά είχε εκφράσει στη μητέρα μου το θαυμασμό του για εμένα και εκείνη μου το είχε μεταφέρει. Η αλήθεια είναι ότι τον είχα δει, αλλά δεν είχα καν προσέξει πως είναι.
Όταν μου το είπε η μητέρα μου, θυμάμαι πως τουλάχιστον αδιαφόρησα σκεπτόμενη «τι κοινό θα έχω εγώ με αυτόν τον αποστειρωμένο τύπο» και μέσα σε τρία δευτερόλεπτα το είχα ξεχάσει για πάντα, ή μάλλον μέχρι σήμερα. Ο λόγος; Δεκαέξι χρόνια μετά, είμαι απολύτως βέβαιη πως θα μου είχε φερθεί πολύ καλύτερα από οποιονδήποτε άνδρα νόμιζα ότι ταίριαζα, επέλεγα σύμφωνα με εντελώς λανθασμένα κριτήρια και τελικά απλά στραπατσάριζα την ψυχή μου.
Kακά παιδιά: Το σύνδρομο των ‘bad boys’ και πως αυτό ξεπερνιέται
Δεν θα είμαι εντελώς άδικη λέγοντας πως όλοι οι άντρες που πέρασαν από τη ζωή μου ήταν χάλια. Υπήρξαν κάποιοι που ήταν εντελώς χάλια και κάποιοι λιγότερο. Το βέβαιο είναι πως δεν ήξερα να διαλέγω, είμαι πολύ κακή σε αυτό, το ομολογώ. Και δεν έφταιγαν αυτοί που ήταν έτσι, αλλά εγώ που τους επέλεγα. Νόμιζα πως το να έχει κάποιος «πλατειακά γαλόνια», να είναι αλάνι, να είναι εξαιρετικά εμφανίσιμος, να μετράει στον υπόκοσμο ή να κάνει μια cool δουλειά είναι αφροδισιακά και ταιριάζουν στο στυλ μου, εκ του αποτελέσματος όμως έκανα λάθος. Ίσως ένας άντρας με πιο χαμηλό προφίλ και λιγότερο εντυπωσιακή εμφάνιση να ήταν τελικά αυτό που θα μου ταίριαζε καλύτερα.
Και πως το «καλό παιδί» δεν χρειάζεται να «το κεράσουμε μια πάστα» αλλά να του δώσουμε μια ευκαιρία να μπει στη ζωή μας και να το γνωρίσουμε καθώς μάλλον είναι προτιμότερο από το «κακό παιδί» το οποίο θα αποδειχθεί ένας μπινές και μισός. Δεν έχω δώσει ευκαιρίες σε «καλά παιδιά». Όλους αυτούς τους τύπους που οι άλλες γυναίκες έβλεπαν σαν «κελεπούρια» ή «εισητήρια» να έχουν μια «καλύτερη ζωή» τους απέρριπτα ασυνείδητα και συνειδητά χωρίς να τους δώσω μισή ευκαιρία. Και δεν εννοώ ότι δεν έκανα σχέση με άντρες που είχαν «σοβαρές» δουλειές, εννοώ πως ακόμα κι αν επέλεγα ένα σύντροφο που ήταν πχ. πολιτικός μηχανικός θα ήταν ένα λαμόγιο και μισό και όχι ένας κανονικός άνθρωπος. Αυτό ήταν το πρόβλημα.
Κάθε φορά που κάποιος τέτοιος «συνηθισμένος» τύπος τόλμαγε να εκφράσει το ενδιαφέρον του για εμένα με κάποιον πολύ συνεσταλμένο συνήθως τρόπο, το μόνο που είχα να σκεφτώ και να πω ήταν «Εγώ με αυτόν; Ποτέ!» Νόμιζα πως η ευτυχία βρίσκεται στην αδρεναλίνη, στην περιπέτεια, στα γκολ με ακρίβεια διαβήτη στο αριστερό και στους άνδρες με παρελθόν. Έκανα λάθος. Η ευτυχία βρίσκεται στους άνδρες με μέλλον. Αν κι εσύ που με διαβάζεις νομίζεις τα ίδια που πίστευα κι εγώ μέχρι σήμερα, δώσε λίγη σημασία και ξανασκέψου τις επιλογές σου. Ίσως την επόμενη φορά που θα δεις μια πολύ χαμογελαστή γυναίκα δίπλα σε έναν όχι και τόσο εμφανίσιμο low profile άνδρα να μην ξενερώσεις για εκείνη αλλά να σκεφτείς ότι του βρήκε κάτι πιο σημαντικό: την ηρεμία, την ασφάλεια και τη γαλήνη. Και κράτα το «φλώρο.» Ίσως αποδειχθεί πολύ πιο μάγκας από όλους τους μαζί.
Δείτε ακόμη
Έρωτας χωρίς ανταπόκριση: είναι αυτή η πιο τοξική μορφή αγάπης;
Όπως φαίνεται, υπάρχει μία ερώτηση που πρέπει οπωσδήποτε να κάνεις στο πρώτο ραντεβού
«Κωνσταντίνε μην τρέχεις θα φύγει σφαλιάρα», Αθήνα, Ελλάδα, 2020