Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Το να σκοτώνεις έναν άνθρωπο για να υπερασπισθείς μια ιδέα, δεν είναι η υπεράσπιση μιας ιδέας, είναι ο φόνος ενός ανθρώπου.
Ζαν-Λυκ Γκοντάρ
Για τον σκηνοθετημένο τρόμο και τη βία, ως τηλεοπτικό προϊόν που εξακολουθεί να πουλάει, δεν μπορούμε πλέον να συζητάμε. Έχουμε εθιστεί, τον έχουμε ξεπεράσει – ακόμη και ως θέαμα – μιας και η τεχνολογία μάς επιτρέπει να παρακολουθούμε σε slow motion δολοφονίες σε πραγματικό χρόνο για “να απολαύσουμε το θέαμα” ενός ανθρώπου που πεθαίνει βασανιστικά και ενός άλλου που το βιντεοσκοπεί για να το “πουλήσει”, αν όχι για να το “χαζεύει” προσπαθώντας να πάρει ιδέες.
Ένα από τα πολλά τέτοια σοκαριστικά θεάματα που συνοδεύονται με την “ευγενική προτροπή” των εκφωνητών να απομακρύνουμε τα παιδιά από την τηλεόραση, είναι και η σαδιστική δολοφονία ενός συνανθρώπου μας, από έναν προβληματικό, ψυχοπαθή αστυνομικό σε κάποια γωνιά της γης, με θεατές τρεις επίσης ψυχοπαθείς συναδέλφους του και συνένοχο τον εικονολήπτη, αλλά όμως και άλλους “περίεργους” που είχαν συγκεντρωθεί και δεν έκαναν απολύτως τίποτα να παρεμποδίσουν αυτόν τον εγκληματία να τελειώσει την αποτρόπαια πράξη του. Ακριβώς γιατί, όλους αυτούς, τους ενδιέφερε όχι η ζωή ενός ανθρώπου, αλλά η παράσταση που θα προσφέρει άλλοθι σε αντικοινωνικές κινητοποιήσεις, μιας και το θύμα έτυχε να είναι Αφροαμερικανός.
Αμέσως μετά, κάποιος έδωσε το σύνθημα σε εκατοντάδες χιλιάδων ανθρώπων κάθε εθνικότητας, θρησκείας, φυλής, ηλικίας, χρώματος, σεξουαλικού προσανατολισμού από όλες τις άκρες της γης μέχρι το Α.Τ. της Νέας Ιωνίας να ξεχυθούν στους δρόμους καταστρέφοντας και λεηλατώντας καταστήματα.
Ε, να μην αποκομίσουν και κανένα λάπτοπ, ευκαιρία ήταν! Και όλα αυτά, γιατί όπως ισχυρίζονται, το έγκλημα που στοίχισε τη ζωή στον Τζορτζ Φλόιντ, είχε ρατσιστικά κίνητρα. Πώς μπήκαν στα εσώψυχα του αστυνομικού; Μόνο και μόνο επειδή το θύμα έτυχε να έχει μαύρη επιδερμίδα, αγνοώντας την ίδια στιγμή δεκάδες θανατηφόρα περιστατικά με λευκά θύματα.
Ο όρος ρατσισμός, θα μπορούσε να έχει λόγο ύπαρξης στα λεξικά αν αναφερόταν αποκλειστικά σε ανθρώπινους χαρακτήρες και κοινωνικές συμπεριφορές και όχι σε χρώμα επιδερμίδας ή θρησκείας. Οι έντιμοι, οι ειλικρινείς, οι διαλλακτικοί, οι εργατικοί, οι ανιδιοτελείς, οι ευγενικοί από τη μια πλευρά και οι ανέντιμοι, οι αδιάλλακτοι, οι τεμπέληδες, οι ιδιοτελείς και εκείνοι που δεν σέβονται τίποτα από την άλλη πλευρά και εισέρχονται στο ζωτικό σου χώρο αιφνιδιάζοντάς σε, τουλάχιστον με την αντικοινωνική συμπεριφορά και εμφάνισή τους. Ανισότητες και διαφορετικότητες υπάρχουν πάντα, όμως αυτό δεν είναι κοινωνική, αλλά “φυσική αδικία”.
Η επιφύλαξη απέναντι στο “άγνωστο”, η ελευθερία να επιθυμείς τη συντροφιά συγκεκριμένου τύπου ανθρώπων, ως και η ενστικτώδης συμπάθεια ή όχι προς κάποιον, είναι στοιχεία που σε τοποθετούν αυτόματα στο “βάθρο” των ρατσιστών! Ασύλληπτο, αλλά δεν ενοχλεί πια.
Να θεωρούμε όμως ότι ολόκληρος ο πολιτισμένος κόσμος της Δύσης, πάσχει από κάποιο κόμπλεξ ανωτερότητας απέναντι σε ανθρώπους αποκλειστικά και μόνο με βάση το χρώμα της επιδερμίδας ή τη θρησκεία, αυτό είναι μία παγίδα που απλώς εξυπηρετεί συμφέροντα, τα οποία ίσως τα εκατομμύρια διαδηλωτών να μην διανοούνται.
Πρωτίστως, εξυπηρετεί αυτούς αυτούς που επενδύουν σε χρήμα και δόξα από τους “αγώνες” τους κατά του ρατσισμού και αυτούς που εισβάλλουν και διαταράσσουν μία κοινωνική γαλήνη μέχρι να ενσωματωθούν σε μία κοινωνία, όσο αυτό είναι εφικτό. Αν θέλουμε όμως να αποδεχτούμε σώνει και καλά τον όρο ρατσισμός, ας τον περιορίσουμε μόνο στην κοινωνική συμπεριφορά και όχι στο χρώμα και τη θρησκεία.
Ο πολίτης μιας άλλης χώρας που παραβιάζει τον φράχτη σου, που στρώνει το χαλάκι του στο βαγόνι του τρένου και προσεύχεται, είναι απλά ένας αγενής, προκλητικός και γι’ αυτό αντιπαθητικός, όπως προκλητικοί και αγενείς όμως είναι και όσοι αδιαφορούν για τα μέτρα προφύλαξης από την επιδημία ή όσοι αγνοούν επιδεικτικά τους φωτεινούς σηματοδότες. Όλες αυτές οι κατηγορίες και πολλές άλλες αντικοινωνικής συμπεριφοράς, βρίσκονται στην ίδια πλευρά με τους δήθεν αντιρατσιστές κι όλους αυτούς τους “αντί”, των οποίων το έργο, δεν φαίνεται να αποτυπώνεται στην φρικτή, γεμάτη μίσος κατά τους ίδιους κοινωνία.
Κι αυτό, είναι αρκετό για να μας κάνει να αναρωτηθούμε το εξής: Μήπως ο όρος ρατσισμός “απενοχοποιηθεί” τον δολοφόνο του ούτε μαύρου, ούτε άσπρου, αλλά ανθρώπου Τζορτζ Φλόιντ;
Από την Έντυπη Έκδοση (ΕΔΩ)
