“Συναγερμός, αυξάνονται τα κρούσματα”, “έρχεται δεύτερο κύμα”, “μην χαλαρώνετε” και… μπλα μπλα μπλα, είναι όλα όσα ακούω την ώρα που κάθομαι λίγο στον καναπέ για να χαλαρώσω μετά τη δουλειά. Πάνω που όλα μου έδειχναν τον δρόμο της αισιοδοξίας, της επιστροφής στην προηγούμενη “κανονική” ζωή, οι αριθμοί και η επιστήμη κρούουν καμπανάκια. Η ζωή μας, μπήκε από το fast forward ξαφνικά σε παύση, τα σχέδια μας κρύφτηκαν στο συρτάρι και όταν μήνες δόθηκε το σύνθημα “επιστροφής”, μάς είπαν να μαζευτούμε!
“Βρε δε με παρατάτε;”, μονολογώ. Πατάω το off, σηκώνομαι και παίρνω τη συνάδελφο, να προτείνω μια βόλτα. Όχι από αυτές που βάλαμε στη ζωή μας ξαφνικά – της… δήθεν άσκησης, αλλά κανονική! Ένα παγωμένο κοκτέιλ στο αγαπημένο μου μπαράκι δίπλα στον κόσμο κι ας βάζω κάθε τρεις και λίγο αντισηπτικό, ας σπρώχνω την καρέκλα διακριτικά όλο και παραδίπλα από τους διπλανούς. Περπατώντας στο Παγκράτι με αέρα ελευθερίας – Θεέ μου, πόσος κόσμος ξανά στα μαγαζιά – στάθηκα μπροστά σε δύο παλικάρια που για κάποιο λόγο είχαν καταφέρει να στρέψουν τα κεφάλια όλων πάνω τους. Ακολουθούσα την υπέροχη μελωδία, ήθελα ντε και καλά να καθίσω σε αυτό το μαγαζί! Καρέκλα, ούτε για δείγμα. Οι νεαροί καλλιτέχνες στην πλατεία Μεσολογγίου διασκέδαζαν όσους απολάμβαναν το ποτό τους στον πεζόδρομο και ήταν πολλοί, πάρα πολλοί.
Κλακέτες;
Κάτι τέτοιο μου θύμισε! Και αν κάτι θέλουμε τώρα, είναι αυτά τα απλά, που ποτέ δεν απολαύσαμε πραγματικά. Μια ωραία μουσική, μια νότα αισιοδοξίας, νιάτα γεμάτα όρεξη να φτιάξουν τα βράδια μας! Μπράβο παιδιά! Ήσασταν υπέροχοι!
