Κι αν το αποτέλεσμα είναι ευχάριστο, πού θα πιστωθεί η θεραπεία;
Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Εμπιστεύσου, αλλά επαλήθευσε.
Ρόναλντ Ρήγκαν
Αν αποσυνδέσουμε τις τραγικές στιγμές που αφορούν σε (ίσως και αναπόφευκτο) θάνατο ανθρώπων, ειδικά νέων, και δούμε με το ψυχρό μάτι ενός αναλυτή της ανθρώπινης συμπεριφοράς το υπόλοιπο κομμάτι της “επαγγελματικής” δραστηριότητας του 47χρονου που υποδυόταν τον γιατρό, θα διαπιστώσουμε πως μάλλον έχουμε μπροστά μας, σε πειραματικό στάδιο, τον πρώτο στη χώρα μας υβριδικό απατεώνα. Γιατί ενώ ο 47χρονος διαθέτει τα χαρακτηριστικά ενός κανονικού ανθρώπου, το επικοινωνιακό του χάρισμα φαίνεται να καθοδηγείται από ένα καλά προγραμματισμένο ηλεκτρονικό τσιπάκι εγκατεστημένο στον εγκέφαλό του, προϊόν κι αυτός της τεχνητής νοημοσύνης που ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη.
Διαφορετικά, δεν μπορεί να νοηθεί η ικανότητά του να πείθει και να αποσπά τόσο μεγάλα ποσά από ανθρώπους, ακόμη κι αν βρίσκονται σε απόγνωση. Αν δεχτούμε όμως πως απελπισμένοι καρκινοπαθείς παρασύρονται από τη λαχτάρα τους για τη ζωή, οι επιτυχημένοι επιχειρηματίες που υποτίθεται διαχειρίζονται τα χρήματά τους με περισσότερη σοβαρότητα, πώς πέφτουν τόσο εύκολα στην παγίδα;
Όμως αξία δεν έχει να στήνουμε στον τοίχο έναν ακόμη απατεώνα, έστω αυτού του βεληνεκούς, όσο να εστιάσουμε στην ευθύνη ανθρώπων της από εδώ πλευράς, των εξαπατημένων, των θυμάτων. Γιατί δεν υπάρχουν απατεώνες όταν δεν υπάρχουν άνθρωποι διαθέσιμοι να εξαπατηθούν.
Και οι περισσότεροι από αυτούς που ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία, είναι εκείνοι που προσπαθούν να διεκπαιρεώσουν μια υπόθεση ή να λύσουν ένα πρόβλημά τους, παρακάμποτοντας την ορθότητα και φυσικά καταβάλλοντας το τίμημα.
Το επιχείρημα στην περίπτωσή μας, είναι πώς στην απελπισία μας, μπροστά στον κίνδυνο απώλειας μιας ζωής, γινόμαστε εύκολα θύματα κάθε λογής τσαρλατάνων. Δυστυχώς όμως, σε τέτοιες δραματικές συγκυρίες, η απελπισία και η αγωνία είναι ο χειρότερος σύμβουλος για όλους και είμαστε υποχρεωμένοι ως πολίτες, να προστατεύσουμε την κοινωνία από τους “εγκληματίες”.
Η ορθότητα για να αντιμετωπίσουμε προβλήματα υγείας είναι να εμπιστευτούμε την επιστήμη, και συγκεκριμένα το Εθνικό Σύστημα Υγείας που κάνει ό,τι μπορεί για να μας βοηθήσει. Ωστόσο πολλοί και για διαφόρους λόγους, γυρνούν επιδεικτικά την πλάτη στον θεσμό, πιστεύοντας συχνά πως ξοδεύοντας περισσότερα χρήματα θα έχουν καλύτερες υπηρεσίες, ίσως γλιτώσουν και τον θάνατο.
Απευθύνονται σε βοτανολόγους, κόβουν τον λαιμό τους να βρουν υπέρογκα ποσά χωρίς να ερευνούν, χωρίς να ζητούν δεύτερες γνώμες. Εμπιστεύονται τυφλά αυτόν με τα πολλά “πτυχία” και τις γνωριμίες, πράγμα παράδοξο, σε έναν κόσμο που μας διδάσκουν να “κρατάμε πισινές” ακόμη και για το συγγενικό μας περιβάλλον.
Όλοι αυτοί όμως που καταφεύγουν στα μαντζούνια και τα βότανα, δεν το κάνουν ως πρώτη επιλογή θεραπείας αλλά ως συμπληρωματική κι εναλλακτική. Πρώτα έχουν ζητήσει τη βοήθεια της επιστήμης, έπειτα τη βοήθεια του Θεού στα μοναστήρια και μετά… τα βότανα. Ξορκιστών, πνευματιστών και άλλων εμπόρων της ελπίδας και της ανθρώπινης αγωνίας.
Και όλα αυτά, επιστήμη, θρησκεία, βότανα τα εξομοιώνουν, τα βάζουν στο μπλέντερ, πίνουν το μείγμα και ό,τι προκύψει. Κι αν το αποτέλεσμα είναι ευχάριστο, πού θα πιστωθεί η θεραπεία; Στην επιστήμη, στον Θεό ή στα βότανα; Δεν μας ενδιαφέρει, θα κατανεμηθεί ανάλογα. Αν όμως το αντίθετο; Μια δυσάρεστη εξέλιξη που επιστημονικά θα μπορούσε να ήταν και αναπόφευκτη, πού θα χρεωθεί; Στην επιστήμη; Δύσκολα! Έκανε ό,τι μπορούσε… Στον Θεό; Αδύνατον! Ο Θεός δεν θέλει να πεθαίνουν οι άνθρωποι. Μας μένει λοιπόν ο απατεώνας. Είναι ο μόνος από τον οποίο αν καταφέρουμε να πάρουμε ένα μέρος από αυτά που δώσαμε, θα νιώσουμε ίσως κάποια δικαίωση. Πάντα όμως, θα μας καταδιώκει αυτό το “αν”… “Αν το είχα ψάξει καλύτερα;”…
Δείτε ακόμη
Ρατσισμός και άλλα τέτοια
Η θεωρία των πιθανοτήτων, από την Ευτυχία Παπούλια
Η “δικαιολογημένη βία” της καραντίνας
Covid 19: Ο άνθρωπος, η μεγαλύτερη απειλή – Από την Ευτυχία Παπούλια
«Τα φωτεινά μυαλά»
