Δυστυχώς για μας, όλα τα κακά δε συμβαίνουν μακριά από μας, όπως συνηθίζουμε ανθρώπινα να πιστεύουμε.
Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
«Αρνούμαι να αποδείξω ότι υπάρχω», είπε ο Θεός, «επειδή η απόδειξη αρνείται την πίστη, και χωρίς την πίστη, δεν είμαι τίποτα».
Douglas Adams
Ήταν μια φορά και έναν καιρό, σε κάποια… πολύ μακρινή χώρα, εκεί που νομίζουμε πως συμβαίνουν όλα τα κακά… Ώσπου την ηρεμία των κατοίκων ήρθε να διαταράξει ένας κατακλυσμός, που απειλούσε άμεσα τη ζωή τους αν δεν έκαναν κάτι. Αρκετοί από αυτούς με βαθιά πίστη στον Θεό, δεν το κούνησαν ρούπι. Οι υπόλοιποι ανέβηκαν στις στέγες ή έτρεξαν στα βουνά να σωθούν. Ένας άπιστος άνοιξε, χωρίς να χτυπήσει, την πόρτα ενός πιστού: “Τι κάθεσαι έτσι χαλαρός; Έλα να φύγουμε, θα πνιγείς!” – ” Ο Θεός θα φροντίσει για μένα… Δεν έρχομαι μαζί σας…”, του απάντησε απτόητος.
Ο γείτονας δεν κατάφερε να τον μεταπείσει και έφυγε. Σε λίγο ένας τεράστιος χείμαρρος όρμησε στο σπίτι του και παρέσυρε τον ίδιο, ο οποίος γαντζωμένος σε ένα κορμό δέντρου έδειχνε να μην ανησυχεί. Αρκετά μέτρα πιο κάτω βρέθηκε πολύ κοντά του μια βάρκα και ο βαρκάρης του ζήτησε να μπει μέσα να γλιτώσει. “Ο Θεός θα φροντίσει για μένα…Δεν μπαίνω…”. Η σκηνή αυτή επαναλήφθηκε άλλες δύο φορές, χωρίς αποτέλεσμα, ώσπου στο τέλος ο άνθρωπός μας πνίγηκε… Κι όταν έφτασε στην πόρτα του παράδεισου ζήτησε από τον Άγιο Πέτρο ακρόαση από τον Θεό.
“Θεέ μου, του είπε με παράπονο, αφιέρωσα όλη μου τη ζωή υπηρετώντας το θέλημά σου. Πήγαινα κάθε Κυριακή στην εκκλησία, πολλές φορές και στον εσπερινό, οι άλλοι πήγαιναν κάθε Πάσχα. Πήγαινα πάντα πρώτος και έφευγα τελευταίος, οι άλλοι έρχονταν στο δι’ ευχών. Άφηνα πάντα στο παγκάρι δύο τρία ευρώ για το κερί, οι άλλοι άφηναν εικοσάλεπτα. Στον δίσκο που περιέφερε ο επίτροπος άφηνα πάντα ένα πεντάευρο, οι άλλοι έκαναν πως κοιτάνε αλλού. Έκανα τάματα, αθόρυβα, και πάντα εν κρυπτώ, γιατί γνώριζα πως όλα “όλα τα εν κρυπτώ αποδοθήσονται εν τω φανερώ”.
“Πάντα πίστευα στην βοήθεια σου αλλά αυτή τη φορά δεν με βοήθησες”.
“Πώς δε σε βοήθησα, του απαντά κάπως θυμωμένα ο Θεός, τρεις βάρκες σου έστειλα και αρνήθηκες να μπεις μέσα”.
Δυστυχώς για μας, όλα τα κακά δε συμβαίνουν μακριά από μας, όπως συνηθίζουμε ανθρώπινα να πιστεύουμε. Συμβαίνουν πολύ κοντά μας, με πολλές παραλλαγές και πρέπει να αποκωδικοποιήσουμε τη βοήθεια του Θεού. Στην ιστορία μας είχαμε έναν κατακλυσμό και ο Θεός “έστειλε” βάρκες, σήμερα έχουμε μία πανδημία και ο Θεός “στέλνει” απολυμαντικά, στέλνει κουταλάκια μιας χρήσεως για τη θεία κοινωνία, στέλνει μάσκες και ανθρώπους που μας προτρέπουν να τις φοράμε μέσα και έξω από την εκκλησία. Και αρνούνται τη βοήθεια του Θεού αυτοί που … πιστεύουν στο Θεό! Πόσο περισσότερο να μας (τους) βοηθήσει; Μάλλον τελικά, είναι αυτοί οι… πιστοί που δεν έχουν τον Θεό τους…
Δείτε ακόμη
Ο μύθος του ανθρωπισμού
Η κρυφή γοητεία της τεμπελιάς
Χρειάζεται μαστίγιο, όχι καρότο
Πίσω από τις μάσκες
Ένας ‘υβριδικός’ απατεώνας
Η θεωρία των πιθανοτήτων
Ρατσισμός και άλλα τέτοια
