Πατούλης μητέρα: Το τελευταίο αντίο στην πολυαγαπημένη του μητέρα είπε το μεσημέρι της Πέμπτης ο περιφερειάρχης Αττικής Γιώργος Πατούλης. Η “ηρωίδα μητέρα” του όπως την είχε χαρακτηρίσει ο ίδιος σε συνέντευξή του, έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών. Η εξόδιος ακολουθία έγινε στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Μαρούσι, ο οποίος γέμισε από νωρίς με στεφάνια με λουλούδια και όμορφα λόγια αποχαιρετισμού για την μητέρα του Γιώργου Πατούλη.
Στο πλευρό του Γιώργου Πατούλη, ήταν και η σύζυγός του Μαρίνα αλλά και ο μοναχογιός τους Αλέξανδρος.
Ο αποχαιρετισμός της Μαρίνας Πατούλη
Με μια τρυφερή ανάρτηση, η Μαρίνα Πατούλη αποχαιρέτησε την πεθερά της. “Καλό Παράδεισο στην αγαπημένη μας μητέρα και γιαγιά, μία δυναμική γυναίκα μάνα, πραγματική αγωνίστρια της ζωής. Την ευχαριστώ που μεγάλωσε και μου προσέφερε τον άνδρα της ζωής μου. Θα την θυμάμαι παντοτινά με αγάπη!” έγραψε χαρακτηριστικά στη σελίδα της στο Facebook, “ανεβάζοντας” και μια οικογενειακή φωτογραφία.
Τα δύσκολα παιδικά χρόνια και η “ηρωίδα” μητέρα του
Ο Γιώργος Πατούλης είχε πει σε συνέντευξή του μιλώντας για τα παιδικά του χρόνια και τη μητέρα του:
“Τα παιδικά μου χρόνια θα ήταν ευχή να μην τα περάσει κανένας. Ξέρετε, βρεθήκαμε με τον αδελφό μου εσώκλειστοι σε μια σχολή, από 3 έως 7,5 χρόνων. Κατόπιν βρεθήκαμε κοντά στη μητέρα μας και εργαστήκαμε μαζί της στο μαγαζί που διατηρούσε για να μας αναθρέψει. Αν δεν δουλεύαμε, δεν θα ζούσαμε. Περάσαμε δυσκολίες πολλές, αλλά ήμασταν ενωμένοι. Εγώ, ο αδελφός μου και η μητέρα μου ζούσαμε σε ένα σπίτι 25 τετραγωνικών. Είχαμε, όμως, μια ηρωίδα μάνα, την κ. Πόπη, η οποία έδωσε τα πάντα και καταφέραμε να σπουδάσουμε”.
“Ο πατέρας μου δεν υπήρχε”
Σε άλλη συνέντευξή του ο κ. Πατούλης έχει πει: “Η μάνα μου κατασκεύαζε τεχνητά λουλούδια για γάμους και βαπτίσεις, κι εγώ, θυμάμαι, σε ηλικία 10 ετών κατέβαινα με ένα λεωφορείο στο Μοναστηράκι και πήγαινα χονδρικώς τα λουλούδια στα καταστήματα. Δουλεύαμε σκληρά και νυχθημερόν για να τα βγάλουμε πέρα. Όλοι περνούσαν καλά, για παράδειγμα, το Μεγάλο Σάββατο και το Πάσχα, κι εμείς εκεί…, έπρεπε να ετοιμάσουμε τους γάμους της Κυριακής του Θωμά ή τις λαμπάδες που έπρεπε να πουληθούν πριν από την Ανάσταση… Ξέραμε πως αν έμπαινε ο πελάτης στο μαγαζί, θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να ζούμε, αν δεν έμπαινε, θα είχαμε πρόβλημα. Δύσκολα χρόνια, αλλά δεθήκαμε πολύ μέσα από όλα αυτά. Ιδιαίτερα εγώ κι ο Γιάννης.
Ο πατέρας ουσιαστικά δεν υπήρχε. Μια δυο φορές το δίμηνο ερχόταν να μας δει και τίποτε άλλο. Πέθανε σε ηλικία 60 ετών, όταν εγώ μπήκα στην Ιατρική. Η μάνα μου δούλευε από δεκατριών ετών. Ήταν άντρας και γυναίκα μαζί. Μια γυναίκα χωρισμένη εκείνα τα χρόνια, που να δουλεύει με δύο παιδιά, ήταν πολύ δύσκολο. Το δε διαζύγιο ήταν για την εποχή εκείνη ένα μελανό σημείο. Είναι μια ηρωίδα μάνα που δεν ξανάφτιαξε ποτέ τη ζωή της. Δεν ήθελε επ’ ουδενί να μας αποχωριστεί για να κάνει τη ζωή της. Θυσιάστηκε για τα αγόρια της”.
