Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Το μόνο άσχημο με τη σημερινή νεολαία είναι ότι δεν ανήκουμε πλέον σ’ αυτήν.
Σαλβαντόρ Νταλί
Κάθε φορά που ένα απρόβλεπτο γεγονός γίνεται αιτία να χάνουν τη ζωή τους νέοι άνθρωποι, είναι μία ακόμη αφορμή για αναστοχασμό στο παντοτινό ερώτημα σχετικά με το νόημα της ύπαρξής μας. Και να αποδεχθούμε, πως η ψευδαίσθηση ελέγχου και προγραμματισμού της ζωής μας μπορεί να κατακερματισθεί ανά πάσα στιγμή από τους νόμους της φύσης, ικανούς να αλλάξουν τα πάντα με καταστροφικό τρόπο, αφήνοντάς μας αβοήθητους, κατεστραμμένους, ακόμα και νεκρούς.
Η προσπάθεια να κρατηθούν στη ζωή όσοι έχουν επιβιώσει από ένα ξαφνικό γεγονός θεωρείται επιβεβλημένη. Όμως σε κάποιες περιπτώσεις η ποιότητα ζωής έχει πληγεί ανεπανόρθωτα, παρότι έχει αποτραπεί ο φυσικός θάνατος. Μεταβάλλοντας έτσι τη ζωή του επιζήσαντα, αλλά και των οικείων του σε ένα βουβό ανομολόγητο δράμα που μόνο με το οριστικό τέλος της ζωής επέρχεται η λύτρωση όλων. Σε κάποιες περιπτώσεις πρέπει ίσως κυνικά να αναρωτηθούμε αν η επιβίωση είναι η καλύτερη εξέλιξη.
Αν δυσκολευόμαστε να απαντήσουμε σε ένα τέτοιο φρικτό ερώτημα, τότε με ποια συναισθήματα πρέπει να αποδεχθούμε μία ακαριαία απώλεια νέων ανθρώπων, που δεν πρόλαβαν καν να «αποχαιρετήσουν» τους δικούς τους; Δεν είναι άδικο να χάνονται νέοι;
Βαθυστόχαστοι λαϊκοί φιλόσοφοι προσπαθούν να καταπραΰνουν τον πόνο με την παρηγορητική σκέψη πως η απώλεια νέων ανθρώπων ήταν μία πρόνοια της μοίρας να τους προφυλάξει από μελλούμενα δεινά. Πόσο κοντά στην αλήθεια μπορεί να βρίσκεται μια τέτοια άποψη και πόσο μπορεί να αμβλύνει τον πόνο των οικείων για την απώλεια;
Η λάμψη και η ανεμελιά της νιότης είναι ένα δώρο της ζωής ή μάλλον ένα αντίδωρο για αυτή τη λάμψη που σιγά σιγά θα αρχίσει να χάνεται αμέσως μετά το τέλος της εφηβείας στην απαρχή της ενηλικίωσης. Όταν ο νέος θα αναζητεί τις συντεταγμένες στη ζωή του και η ανεμελιά και αγνότητα της εφηβείας παραχωρούν πλέον τη θέση τους στην αβεβαιότητα, την ανασφάλεια, την αγωνία για το μέλλον τους και τον φόβο για την υγεία και τη ζωή τους.
Ένα φόβο για τα πάντα που επιβάλλουν τα αδηφάγα ΜΜΕ για να αποσπάσουν την προσοχή και να καταναλώνουμε τα προϊόντα τους. Ο φόβος είναι το πιο αποτελεσματικό μέσο να αιχμαλωτίσουν την προσοχή μας και να κατευθύνουν την καταναλωτική μας συμπεριφορά. Ο φόβος είναι ένα συναίσθημα στο οποίο οι νέοι δεν ενδίδουν. Το προσπερνούν, το περιφρονούν, είναι ασύμβατο με τη νιότη.
Οι νέοι δεν φοβούνται τον κίνδυνο, δεν φοβούνται τον θάνατο, κάποιες φορές τον προκαλούν, έρχονται σε αντιπαράθεση μαζί του. Έτσι εξηγείται η συμπεριφορά τους απέναντι και στην επιδημία και δεν συνιστά κατ’ ανάγκη περιφρόνηση στην υπόλοιπη κοινωνία.
Άφθαρτοι οι νέοι από το βάρος όλων αυτών των αρνητικών συναισθημάτων που μολύνουν σιγά σιγά τις μεγαλύτερες ηλικίες, μπορούν να κάνουν όνειρα, μπορούν μόνο αυτοί να κοιτάνε ο ένας τον άλλον με καθαρό βλέμμα, μπορούν μόνο αυτοί να ζουν τον αγνό έρωτα όσο σύντομος και αν είναι αυτός που πολλοί τον αναζητούν σε όλη τους τη ζωή. Κυρίως όμως μόνο αυτοί οι νέοι μπορούν να δίνουν όρκους αιώνιας αγάπης. Μιας αγάπης που η μόνη συνθήκη για να είναι αιώνια, είναι ο ίδιος ο θάνατος. Σαν εκείνη την αγάπη του Άρη και της Κλαίρης… Μια αγάπη, που είναι αναγκαία όσο ποτέ στην ανθρωπότητα, για να καταφέρει να… ζήσει στην πιο δύσκολη ίσως περίοδο που βιώνει ο πλανήτης.
