Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Η τέχνη της πολιτικής συνίσταται στο να ξέρεις πότε ακριβώς να χτυπήσεις τον αντίπαλό σου λιγάκι κάτω από τη μέση.
Κόνραντ Αντενάουερ
Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που νιώθουμε την ανάγκη να κάνουμε το συνήγορο του διαβόλου, χωρίς εκείνος —ο διάβολος— να μας το έχει ζητήσει. Χωρίς να τον συμπαθούμε, κι αυτό το ξέρει εκείνος, χωρίς να μας συμπαθεί, κι αυτό το ξέρουμε εμείς. Επομένως, πρέπει να επινοήσουμε, ή για να είμαστε ειλικρινείς, να εκθέσουμε τους πραγματικούς λόγους αυτής της «μεγαλοψυχίας» μας απέναντι στον «εχθρό» μας.
Ο λόγος, λοιπόν, που θα κάνω το συνήγορο του Αλέξη Τσίπρα, δεν είναι ότι θέλω να υπερασπιστώ το «παλιόσπιτό» του, όπως θα έλεγε ένας πάλαι ποτέ υπουργός, του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ, μιλώντας για το σπίτι της οδού Αγράμπελης του Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά ότι θέλω να στείλω ένα μήνυμα στην από δω πλευρά πως ακόμα και το ξεκατίνιασμα» (ο όρος δεν αφορά σε γυναικείο όνομα) έχει και τα όριά του. Και πως το θέμα αυτό δεν έχει πολιτική διάσταση. Είναι καθαρά κοινωνικό και οικογενειακό. Αν θέλετε να προσφέρετε καλές υπηρεσίες στην παράταξη της ΝΔ και στον Κυριάκο Μητσοτάκη, υπερασπιστείτε το δικαίωμά του να κάνει ποδηλατάδα στην Πάρνηθα και το δικαίωμά του τη συγκεκριμένη στιγμή της φωτογράφισης να βγάλει τη μάσκα για λίγα δευτερόλεπτα, ώστε να μην αλλοιωθεί η αισθητική και συναισθηματική αξία της εικόνας.
Αντί όλων αυτών λοιπόν οι υπεύθυνοι των δημοσίων σχέσεων της ΝΔ, υπέβαλαν τον Αλέξη Τσίπρα σε μια άχρηστη και ταπεινωτική ανάκριση, τον υποχρέωσαν να καταθέσει αποδεικτικά του συμφωνητικού, κι όταν εκείνος ανταποκρίθηκε και δε βρήκαν παρατυπίες, ποια ήταν η αντίδραση; -Α! Δε σε πιστεύουμε, ποιους πας να κοροϊδέψεις; Και γιατί δεν μπορεί να τους κοροϊδέψει; Γιατί όπως διαπίστωσαν οι εκτιμητές της γαλάζιας παράταξης «… αρκεί μια ματιά (!) στις τρέχουσες τιμές της περιοχής για να ξεσπάσεις σε γέλια σχετικά με τον ισχυρισμό του Αλέξη Τσίπρα ότι το νοίκιασε για 500 ευρώ το μήνα…».
Ποιες είναι όμως οι τρέχουσες τιμές και πώς ορίζονται αυτές;
Ποιες είναι οι εμπορικές, αντικειμενικές και εν τέλει οι πραγματικές αξίες, κυρίως αυτές, ενός ακινήτου, δε χρειάζεται να είσαι έμπειρος κτηματομεσίτης για να το ξέρεις. Το ξέρει καλύτερα ο ιδιοκτήτης ενός ξενοίκιαστου καταστήματος σε μια γειτονιά της Αθήνας που επένδυσε τους κόπους μιας ζωής πάνω σ’ αυτό κι όχι μόνο δεν μπορεί να το πουλήσει ή να το νοικιάσει, αλλά ούτε τηλέφωνο παίρνουν για την τιμή πώλησης ή μίσθωσης. Κι όταν αυτό συμβαίνει για χρόνια, τότε η αξία είναι απλά μηδενική.
Τις τρέχουσες τιμές δεν τις καθορίζει ο ιδιοκτήτης, αναγράφοντάς τες στην πινακίδα του φράχτη, αλλά οι αγοραστές και τα χρήματα που εκείνοι προσφέρουν και όχι αυτά που ζητούν οι ιδιοκτήτες. Ολόκληρη η Αττική είναι διάσπαρτη από οικήματα, βίλες και πραγματικά παλάτια που για πολλούς λόγους παραμένουν στα αζήτητα. Πολλοί ιδιοκτήτες παραχωρούν αυτά τα ακίνητα έναντι ελάχιστου μισθώματος, μόνο και μόνο για τη συντήρησή τους και την κάλυψη του ΕΝΦΙΑ, του πιο άδικου φόρου, με τον οποίο η κυβέρνηση που τον επέβαλε αιφνιδίασε τότε τους ιδιοκτήτες και έφερε σε αδιέξοδο τώρα πολλούς νέους που αναγκάζονται να αποποιούνται ακόμα και μικρές κληρονομικές ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο.
Mια εισβολή, μια διατάραξη της οικογενειακής γαλήνης
Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να ήρξατο χειρών αδίκων εναντίον του Κυριάκου Μητσοτάκη και της συζύγου του Μαρέβας, με αναφορές σε πορφυρογέννητους, σε μοσχαναθρεμμένους διαδόχους, σε ελίτ που αγνοούν την κοινωνία με υπονοούμενα για ανεξόφλητα δάνεια κι άλλα τέτοια, όμως η ΝΔ δεν είχε λόγο να ενδώσει στην πρόκληση της Πάρνηθας, αντιπαραθέτοντας το σπίτι του Τσίπρα στα Λεγραινά ένα θέμα καθαρά κοινωνικό και οικογενειακό. Είναι σαν μια εισβολή και διατάραξη οικογενειακής γαλήνης, ενέργεια που σίγουρα δεν εμφορείται απ’ τα ήθη και τη συμπεριφορά που (πρέπει να) χαρακτηρίζουν τη συντηρητική παράταξη.
