Η κόρη μου η σοσιαλίστρια: Πού είναι όμως το εργοστάσιο που έγιναν τα γυρίσματα και πώς είναι σήμερα;
«Η κόρη μου η σοσιαλίστρια» είναι μια από τις κλασσικές κωμικές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου και μία από τις επιτυχίες της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Στην ταινία ο χήρος εργοστασιάρχης Αντώνης Δέλβης, τον οποίο υποδύεται ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, έχει μία μοναχοκόρη, τη Λίζα, που υποδύεται η Αλίκη Βουγιουκλάκη, η οποία σπουδάζει στο Λονδίνο. Ο Δέλβης ονειρεύεται ότι η Λίζα θα τον αντικαταστήσει μια μέρα στη διεύθυνση του εργοστασίου του. Εκείνη, όμως καταφθάνει από το Λονδίνο με εντελώς νέες και ανατρεπτικές ιδέες και ετοιμάζεται να αναλάβει τη διεύθυνση του εργοστασίου σκοπεύοντας να κάνει πολλές καινοτομίες, αλλά και να χτυπήσει την αυταρχικότητα του πατέρα της.
Οι προοδευτικές και σοσιαλιστικές ιδέες της, σχετικά με την απασχόληση, οδηγούν τη Λίζα σε σύγκρουση με τον πατέρα της. Σε μια πορεία ειρήνης, όπου συμμετείχε παρά τη ρητή απαγόρευση του πατέρα της, η Λίζα γνωρίζει τον Γιώργο τον οποίο υποδύεται ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, ένα φανατικό φιλειρηνιστή νεαρό εργάτη, με τον οποίο διαπληκτίζεται από ένα λάθος με αποτέλεσμα να καταλήξουν και οι δύο στο κρατητήριο. Το σενάριο του 1966, εμπνέεται από το κλίμα της εποχής με την άνοδο της ένωσης κέντρου και τη μαραθώνια πορεία του Λαμπράκη, που είχε δολοφονηθεί το 1963. Οι καθημερινές συγκρούσεις στην Αθήνα και οι κινητοποιήσεις που κατέληγαν σε οδομαχίες, έκαναν τη βασική ιδέα του σεναρίου εξαιρετικά οικεία στους θεατές.
Στο… κρατητήριο!
Στο κρατητήριο η Αλίκη Βουγιουκλάκη θα πρέπει να δώσει τα στοιχεία της στον αστυνομικό διευθυντή της χωροφυλακής Πικερμίου, τον οποίο υποδύεται ο αξέχαστος Χρόνης Εξαρχάκος. Εκεί διαδραματίζεται μια σκηνή απόλυτου γέλιου όταν ο Χρόνης Εξαρχάκος ρωτάει τη Αλίκη Βουγιουκλάκη εάν έχει ταυτότητα. Και ο διάλογος πηγαίνει ως εξής: «Έχεις καινούρια ταυτότητα;», «No, no I haven’t , because I was in London» του απαντά εκείνη σε δήθεν άπταιστα αγγλικά και με μπλαζέ ύφος. Αμήχανα ο Χρόνης Ξαρχάκος τεντώνει το καλώδιο του τηλεφώνου και λέει στον υπαστυνόμο με τον οποίο μιλά στο τηλέφωνο «που σαι ρε, άι χαβθ άι χαβθ, γουοζ ιν λόντον ρε, δεν ξέρω αυτά μου λέει αυτά σου λέω, γράφτα και τελείωνε».
Ο τρόμος του Ξαρχάκου στο άκουσμα των αγγλικών λέξεων της Αλίκης Βουγιουκλάκη είναι ξεκαρδιστικός. Ο Σακελάριος σαρκάζει με θαυμάσιο τρόπο την ελληνική χωροφυλακή της εποχής. Στη σκηνή αυτή βέβαια αξίζει κανείς να προσέξει το κάδρο με τους βασιλείς, πάνω από το γραφείο του διευθυντή, με την επιγραφή «Ζήτω το έθνος». Η «κόρη μου η Σοσιαλίστρια» γυρίστηκε το 1966, ένα χρόνο πριν το απριλιανό πραξικόπημα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι πρώτες σκηνές με τους τίτλους αρχής είναι στιγμιότυπα από την καθιερωμένη ετήσια πορεία ειρήνης στο Μαραθώνα, όπου έγινε η γνωριμία και ο πρώτος καβγάς των πρωταγωνιστών, μόλις τρία χρόνια από την πρώτη πορεία ειρήνης του Γρηγόρη Λαμπράκη και τη δολοφονία του από το παρακράτος.
Η “απαγορευμένη” σκηνή
Λόγω των πολιτικών περιορισμών της εποχής , μια σκηνή όπου οι ηθοποιοί κρατούσαν στην πορεία πλακάτ με συνθήματα όπως «ειρήνη-αγάπη-φιλία» λογοκρίθηκε και κόπηκε. Επίσης, για να προβληθεί η ταινία ελεύθερα έπρεπε να αφαιρεθεί η σκηνή όπου ο χωροφύλακας στο κρατητήριο φτιάχνει το μουστάκι του αλλά και μια σκηνή στην οποία ο χωροφύλακας, με φτιαγμένο πλέον το μουστάκι, σέρνει την Αλίκη στο υπόγειο. «Τώρα μπορεί να κυκλοφορήσει ελεύθερα» γράφει ο λογοκριτής στο αρχείο του, «μια και δεν έχει άλλες αιχμές.»
Πέρα από το επιτυχημένο σενάριο, τη σκηνοθεσία του Αλέκου Σακελάριου και τις ερμηνείες τον ηθοποιών, σημαντικό ρόλο έπαιξε ο Γιώργος Ζαμπέτας. Ο μεγάλος συνθέτης ανέλαβε για πρώτη φορά να γράψει όλα τα τραγούδια και τα ορχηστρικά κομμάτια για μια ταινία. Αυτά ήταν τα «Δημήτρη μου, Δημήτρη μου», «Είναι το στρώμα μου μονό», «Η Κυριακή» (Κυριακή, γιορτή και σχόλη, να ΄ταν η βδομάδα όλη) αλλά και το «Σήκω χόρεψε συρτάκι»….
Πού είναι όμως το εργοστάσιο που έγιναν τα γυρίσματα και πώς είναι σήμερα;
Κι όμως είναι δίπλα στην Αθήνα και συγκεκριμένα στο Μεγάλο Πεύκο. Αυτό που δεν ξέρουν πολλοί είναι το πού βρίσκεται το εργοστάσιο που έγιναν τα γυρίσματα της ταινίας και πώς είναι αυτό σήμερα. Η Πειραϊκή – Πατραϊκή Βιομηχανία Βάμβακος Α.Ε., γνωστή σαν «Πειραϊκή-Πατραϊκή», ήταν η μεγαλύτερη κλωστοϋφαντουργική βιομηχανία κάποτε. Μια βιομηχανία βάμβακος και έτοιμων ενδυμάτων της Ελλάδος η οποία ιδρύθηκε το 1919 και λειτούργησε ως το 1996.
Ήταν το 1950 όταν η «Πειραϊκή-Πατραϊκή» κατασκεύασε στο Μεγάλο Πεύκο μεγάλη σύγχρονη εργοστασιακή μονάδα και ήταν το πρώτο εργοστάσιο που κτίστηκε στην Ελλάδα μεταπολεμικά. Πρόκειται για το εργοστάσιο που χρησιμοποιήθηκε στα γυρίσματα της ταινίας του Αλέκου Σακελλάριου, η Κόρη μου η Σοσιαλίστρια με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Για τις ανάγκες της ταινίας, το εργοστάσιο της «Πειραϊκής-Πατραϊκής» μεταμορφώθηκε στο εργοστάσιο Υφασματέξ του Αντώνη Δέλβη δηλαδή του Λάμπρου Κωνσταντάρα. Και ποιος δε θυμάται τις σκηνές στην αυλή του εργοστασίου ακόμη και τις χορογραφίες.
Στην δεκαετία του 1970 η ελληνική βιομηχανία άρχιζε την μεγάλη πτώση της. Τελικά η «Πειραϊκή-Πατραϊκή» έκλεισε παραγωγικά το 1992 όπου απολύθηκε όλο της το προσωπικό. Αργότερα το εργοστάσιο λειτούργησε για μερικά χρόνια ως άλλη μονάδα παραγωγής.
Σήμερα τίποτα δε θυμίζει τις παλιές εποχές λειτουργίας του εργοστασίου αλλά μπορεί κανείς να συνδέσει στο μυαλό του τις εικόνες με διάφορες σκηνές της ταινίας.
