Ως μεταρρυθμιστική τομή που επιχειρεί να σπάσει χρόνιες παθογένειες οι οποίες έχουν παραδώσει αρκετά πανεπιστήμια σε μειοψηφικές ομάδες τραμπούκων χαρακτήρισε το νομοσχέδιο για την ακαδημαϊκή ασφάλεια η υπουργός Παιδείας, Νίκη Κεραμεώς. Μιλώντας στην Ολομέλεια της Βουλής αποκάλυψε ότι το τελευταίο διάστημα «λαμβάνω μηνύματα από καθηγητές και μαθητές που μου λένε ότι συμφωνούν με τις διατάξεις. Μας καλούν να μην κάνουμε πίσω αλλά μας λένε ότι φοβούνται να βγουν μπροστά και να τα πουν δημόσια» και πρόσθεσε: «ήρθε η ώρα να σπάσει αυτή η σιωπή. Να σπάσει η νοσηρή παράδοση. Να διαλυθεί άπαξ και διαπαντός η οσμή φόβου και ανομίας στα πανεπιστήμια που ευδοκιμεί εκεί και πουθενά αλλού στην χώρα».
Αναφερόμενη στις παθογένειες που επιχειρεί να αντιμετωπίσει το προωθούμενο σχέδιο νόμου είπε: «παθογένεια πρώτη: εισαγωγή στα πανεπιστήμια χωρίς ακαδημαϊκές προϋποθέσεις και με βαθμούς 1, 2 ή 3. Απαντάμε με θέσπιση προϋποθέσεων. Προτείνουμε ελάχιστη βάση εισαγωγής όχι ως απόλυτο μέγεθος για να μην εξαρτάται από τον εκάστοτε βαθμό δυσκολίας των θεμάτων και όχι σε όλες σχολές γιατί το επίπεδο σπουδών διαφέρει. Θεσπίζουμε το αυτονόητο. Ακαδημαϊκά κριτήρια εισαγωγής και έτσι ενισχύουμε τη δυνατότητα έγκαιρης ολοκλήρωσης σπουδών».
Η εισαγωγή των υποψηφίων
«Παθογένεια δεύτερη: εισαγωγή υποψηφίων σε τμήματα που έχουν ουσιαστικά δηλώσει τυχαία. Σήμερα μόλις ένας στους δύο καταλήγει τελικά να φοιτά σε μια από τις πέντε πρώτες επιλογές του. Γι αυτό και προτείνουμε υποβολή μηχανογραφικού σε δύο φάσεις. Παθογένεια τρίτη: πάνω από το 40% των φοιτητών έχουν ξεπεράσει τον χρόνο ν+2 σπουδών. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat είμαστε από τους πρώτους σε αριθμό εισακτέων και από τους τελευταίους στον ρυθμό αποφοίτησης» είπε για να συνεχίσει:
«Παθογένεια τέταρτη: η στρεβλή αντίληψη ότι ο μόνος δρόμος επαγγελματικής ανέλιξης είναι ο πανεπιστημιακός. Η απάντησή μας είναι ποιοτικές εναλλακτικές εκπαίδευσης και κατάρτισης». Ως πέμπτη παθογένεια περιέγραψε την κατάσταση ανομίας στα πανεπιστήμια: «υπάρχουν δύο δρόμοι για την αντιμετώπισή τους. Ο πρώτος να πούμε ότι όλα βαίνουν καλώς και ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. Δεν είναι αυτή η πραγματικότητα. Ο άλλος δρόμος είναι να παραδεχθούμε το πρόβλημα και να πούμε ότι υπάρχουν συστημικές εστίες παραβατικότητας που αμαυρώνουν την εικόνα του ελληνικού πανεπιστημίου».
