Ο Αλέκος Σακελλάριος είναι γνωστός στο ευρύ κοινό ως σκηνοθέτης και σεναριογράφος παλιών ελληνικών κινηματογραφικών ταινιών, που προβάλλονται με επιτυχία έως σήμερα. Ήταν ένας πολύ δραστήριος και πολυπράγμων άνθρωπος, αφού έκανε λαμπρή καριέρα και ως δημοσιογράφος, εκδότης και στιχουργός. Ερασιτεχνικά, ασχολήθηκε με τη μουσική παίζοντας φυσαρμόνικα, αλλά και με την υποκριτική, καθώς εμφανίστηκε ερμηνεύοντας μικρούς ρόλους σε αρκετές από τις ταινίες του.
Έδειξε την κλίση του προς τις τέχνες και τη συγγραφή από νεαρή ηλικία. Όταν ήταν παιδί, οργάνωνε και παρουσίαζε δικές του θεατρικές παραστάσεις και αργότερα, ως μαθητής γυμνασίου εξέδιδε μαζί με τον συμμαθητή του Τάσο Βουρνά, τη σχολική εφημερίδα «Ο μαθητής». Με τα μαθήματα δεν τα πήγαινε και τόσο καλά και όπως έχουν αναφέρει δικοί του άνθρωποι, περνούσε τις τάξεις με το ζόρι.
Ωστόσο όταν αποφοίτησε από το ιστορικό 8ο γυμνάσιο Αθηνών, όπου ήταν συμμαθητής με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, κατάφερε να μπει στη Νομική Σχολή. Αν και ολοκλήρωσε με επιτυχία τις σπουδές του, δεν ασχολήθηκε ποτέ με τη δικηγορία διότι προτίμησε τη δημοσιογραφία. Το ντεμπούτο του στο χώρο, το έκανε στη φιλολογική στήλη της εφημερίδας «Καθημερινή», έπειτα από γράμμα που έστειλε στον διευθυντή Γεώργιο Βλάχο. Αργότερα εργάστηκε στις εφημερίδες «Ελεύθερη Ελλάδα», «Ακρόπολις», «Απογευματινή», «Ελεύθερος Κόσμος», «Εθνικός Κήρυξ» και άλλες. Έως το τέλος της ζωής του δεν έπαψε ποτέ να γράφει, ενώ κατά τη διάρκεια της καριέρας του διετέλεσε και εκδότης και διευθυντής εντύπων.
https://www.youtube.com/watch?v=4Y9SMwJKic4
Η σπουδαία καριέρα
Η συνεργασία που τον έκανε ευρέως γνωστό ήταν αυτή με τον Χρήστο Γιαννακόπουλο (αρχικά με την επιθεώρηση Παύσατε Πυρ). Οι “Διόσκουροι του ελληνικού θεάτρου” (κατά την έκφραση του γνωστού θεατρικού κριτικού Αχιλλέα Μαμάκη) ήταν πολύ επιτυχημένοι. Το σερί των επιτυχιών τους, ενέπνευσε πολλούς συγγραφείς και χρονογράφους της γενιάς τους να καταπιαστούν με τη θεατρική κωμωδία, αφήνοντας μια μεγάλη σειρά από έργα που παίζονται ακόμα και σήμερα. Εξαιρετικά μεγάλη ήταν η επιτυχία του και στον κινηματογράφο, όπου ξεκίνησε αυτοδίδακτος, μετά από παρότρυνση του παραγωγού Φιλοποίμενος Φίνου. Οι ταινίες του σημείωναν ρεκόρ εισπράξεων και οι περισσότερες απ’αυτές έχουν προβληθεί στην τηλεόραση.
Εκτός απ’την συνεργασία του με τον Χρήστο Γιαννακόπουλο, εργάστηκε και με τους περισσότερους επιθεωρησιακούς συγγραφείς της εποχής του. Έγραψε, μόνος ή συνεργαζόμενος, περίπου 200 θεατρικά έργα και 60 κινηματογραφικά σενάρια. Γνωστότερα απ’ αυτά είναι: Οι Γερμανοί ξανάρχονται, Ένας ήρως με παντούφλες, Ένα βότσαλο στη λίμνη, Σάντα Τσικίτα, Θανασάκης ο πολιτευόμενος, Δεσποινίς ετών 39, Ούτε γάτα, ούτε ζημιά, Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες, Ο φίλος μου ο Λευτεράκης, Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο, Η θεία απ’ το Σικάγο, Η καφετζού, Η κυρά μας η μαμή, Ο Ηλίας του 16ου, Το ξύλο βγήκε απ’τον Παράδεισο, Τα κίτρινα γάντια, Αλίμονο στους νέους, Η Αλίκη στο ναυτικό, Πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης, Χτυποκάρδια στο θρανίο, Το δόλωμα, Υπάρχει και φιλότιμο.
Έγραψε στίχους σε περίπου 2.000 τραγούδια
Έγραψε, επίσης τους στίχους -μόνος, με τον Γιαννακόπουλο ή με άλλους- σε περίπου 2.000 τραγούδια, πολλά από τα οποία έγιναν μεγάλες επιτυχίες, όπως «Άστα τα μαλλάκια σου», «Θα σε πάρω να φύγουμε», «Μάρω-Μάρω μια φορά είν’ τα νιάτα», «Άλα, άνοιξε κι άλλη μπουκάλα» , «Το μονοπάτι», «Βρε Μανώλη Τραμπαρίφα», «Ένα βράδυ που ‘βρεχε», «Άρχισαν τα όργανα», “Έχω ένα μυστικό”, “Υπομονή”, “Σήκω χόρεψε συρτάκι” και πολλά άλλα. Συνεργάστηκε με ευρεία γκάμα συνθετών (από τον Νίκο Χατζηαποστόλου και τον Θεόφραστο Σακελλαρίδη, ως τον Σταύρο Ξαρχάκο, τον Γιώργο Ζαμπέτα και τον Γιάννη Σπανό). Ιδιαίτερα σημαντικές για το ελληνικό τραγούδι ήταν οι συνεργασίες του με τον Κώστα Γιαννίδη και τον Μιχάλη Σουγιούλ. Σπουδαία -και εξαιρετικά επιτυχημένα- ήταν και τα τραγούδια που έγραψε με τον Μάνο Χατζιδάκι.
Η κριτική της εποχής (με εξαίρεση τον Άλκη Θρύλο) αντιμετώπισε το δίδυμο Σακελλάριου – Γιαννακόπουλου ως τους σημαντικότερους κωμωδιογράφους της γενιάς τους (επαινώντας ιδιαίτερα τα Ένας ήρως με παντούφλες και Η Μεγάλη Παρένθεσις). Πολλές φορές κατηγορήθηκαν για προχειρότητα, λόγω της υπερπαραγωγικότητάς τους. Ξεκινώντας από το 1989, τα έργα τους μπήκαν και στο ρεπερτόριο του Εθνικού Θεάτρου, κάτι που στις μέρες των μεγάλων επιτυχιών τους θα ήταν αδιανόητο.
Ο Αλέκος Σακελλάριος τιμήθηκε για όλες τις δημιουργικές πλευρές του με πολλά ελληνικά και ξένα βραβεία. Κατά το τέλος της ζωής του, η αφηγηματική του δεινότητα τον έκανε περιζήτητο σε τηλεοπτικές εκπομπές που μελετούσαν την εποχή του. Έγραψε την αυτοβιογραφία του με τίτλο Λες και ήταν Χθες και το Σε Πρώτο Πρόσωπο.
https://www.youtube.com/watch?v=noRkf7gvRCs