Τον θύμο της για όσα συμβαίνουν τον τελευταίο μήνα στον χώρο του θεάτρου θέλησε να εκφράσει μέσω ενός μακροσκελούς κειμένου που δημοσίευσε στον προσωπικό της λογαριασμό στο facebook η Μαρία Φιλίππου. Η ηθοποιός αποκάλυψε πως έχει θυμώσει με τον εαυτό της που ενώ 20 χρόνια ήξερε για την περίπτωση της Τζένης Μπότση δε ρώτησε ποτέ τίποτα αυτόν τον άνθρωπο παρόλο που τον έβλεπε συχνά.
Η ανάρτηση της Μαρία Φιλίππου
«Αισθάνομαι θλίψη αλλά δεν μπορώ να στεναχωρηθώ, νιώθω θυμό και προτιμώ να τα βάλω με τον εαυτό μου. ‘Ήξερα για την Τζένη ,εδώ και 20 χρόνια ,συνάντησα τον Κώστα φάγαμε, ήπιαμε και γελάσαμε αλλά δεν έκανα ούτε το πιο απλό, να ρωτήσω ,τι είν’ αυτά που λέει για σένα η Τζένη ρε; Ήξερα και για τον τελευταίο ξυλοδαρμό που ανακοινώθηκε .Μου το εκμυστηρεύτηκε αυτό το καλότατο πλάσμα που τις έτρωγε κάθε βράδυ.(και γω δίνω χαστούκια στην τηλεόραση γιατί εκεί δεν υπάρχει σύμβαση μα ζητώ να περαστούν πολλές φορές τα λόγια για να πάει μια κι έξω, ζητώ συγνώμη απ’ τον συνάδελφο και τον κυνηγάω να δω αν τον πόνεσα)ΕΕΕ όχι κι έτσι.
Δυσκολεύτηκα, ομολογώ να το πιστέψω αλλά τον προέτρεψα, αν ίσχυε, να του κάνει καταγγελία. Κάποιος, που γενικότερα εμπιστεύομαι ,πολύ πρόσφατα ,πριν ξεσπάσει η «καταιγίδα», με αποκάλεσε αφελή και θεώρησα ότι με υποτίμησε και στεναχωρέθηκα’ είχε δίκιο αλλά κακώς στεναχωρέθηκα καλύτερα αφελής. Δεν έφτανε το μυαλό μου ,όχι.
Η βία καταδικάζεται σε κάθε της μορφή. Μη γίνουν τα δεδομένα ζητούμενα. Στο δικό μας επάγγελμα υπάρχει ο πρώτος υπάρχει και ο τελευταίος. Η δουλειά θέλει αρχηγό ,αυτός που θ αγκαλιάσει το θίασο του, που θα βάλει τη φωνή, που θα κάνει παρατηρήσεις που μπορεί να υπερβεί τα όρια, χωρίς να περάσει όμως την κόκκινη γραμμή.’Ετσι μάθαμε εμείς. Ταπεινά, με συνέπεια να δουλεύουμε. Κι αυτοί είμαστε πολλοί, πάρα πολλοί. Πολύ περισσότεροι απ’ τους άλλους ,που πόσοι είναι το 5%; Ε αυτοί δεν εκπροσωπούν το θέατρο.
Σκέφτομαι τα παιδιά που φέτος θέλουν να μπουν σε μια δραματική σχολή. Ακόμη κι έτσι, κάτω από αυτές τις συνθήκες αποδεικνύεται ότι ο χώρος μας είναι ο πιο καθαρός. Νόμος απαράβατος των θεατρίνων είναι πως όλα κάποια στιγμή βγαίνουν στο φως και οι παλιοί αυτό το ξέρουν καλά. Ας το μάθουν κι άλλοι κλάδοι που τώρα μας κρίνουν. Το θέατρο σε κάνει καλύτερο άνθρωπο γιατί σε αναγκάζει να γνωρίσεις τον εαυτό σου. Τους «άλλους» θα τους αναλάβει η δικαιοσύνη και οι ένοχοι θα πληρώσουν. Οι πολλοί ας σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων υπερασπιζόμενοι το επάγγελμά μας και τους ανθρώπους που το υπηρετούν.
Υ.Γ. Τον κύριο Μπιμπίλα δεν τον εκτιμώ τώρα μόνο ,εδώ και πολλά χρόνια απέδειξε με τις πράξεις του πως είναι ένας σπουδαίος άνθρωπος και ο θεός να του δώσει δύναμη να παραμείνει σ αυτό το πόστο για το καλό όλων μας».
