Για την Υεμένη, ο κορονοϊός είναι ένας ακόμη εφιάλτης. Ήδη πριν την έλευση του Covid, καταπονημένη από το βάρος της καταπίεσης των ανταρτών Χούθι, αλλά και της οικονομικής δυσπραγίας εξαιτίας του εμπάργκο που έχει επιβάλει η Σαουδική Αραβία, οι κάτοικοι της Υεμένης μαστίζονταν από την πείνα και τις ασθένειες. Κι όμως, μέσα στη συμφορά, η ομορφιά συνεχίζει να επιβιώνει. Στην πόλη Ταΐζ, στην εμπόλεμη ζώνη της Υεμένης, εκατοντάδες παιδιά κάνουν μάθημα καθημερινά μέσα σε ό,τι έχει απομείνει από τα βομβαρδισμένα τους σχολεία. Παρά τους κινδύνους που ελλοχεύουν για δασκάλους και παιδιά, η προσπάθεια για να έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση οι μαθητές συνεχίζεται, ακόμη και σε αυτές τις δυσχερείς συνθήκες, με 4 στα 5 σχολεία της Υεμένης να προσπαθούν να διατηρηθούν ακόμη ανοιχτά και τους δασκάλους να μην πληρώνονται για τη δουλειά τους.
Σε περίπτωση που κάποια φορά οι δάσκαλοι δεν μπορέσουν να παρευρεθούν στο μάθημα, αυτό γίνεται κανονικά, αφού τα μεγαλύτερα παιδιά αναλαμβάνουν καθηγητικό ρόλο, μεταλαμπαδεύοντας τις γνώσεις που αυτά έχουν αποκτήσει στους μικρότερους. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του μόλις 9χρονου Άχμεντ, ο οποίος με προθυμία διδάσκει Αριθμητική και Θρησκευτικά στους καινούργιους μαθητές.
«Τους μαθαίνω αυτά που εγώ έχω ήδη μελετήσει», λέει στο BBC ο μικρός Άχμεντ, ο οποίος είναι τυφλός εκ γενετής.
«Τα πιο εύκολα για μένα είναι το Κοράνι και οι θετικές επιστήμες», προσθέτει. «Χρειαζόμαστε ένα καινούργιο σχολείο, καρέκλες, πόρτες, παράθυρα, μαυροπίνακες, φώτα, μπαταρίες…Είναι πολύ σημαντικό να δουλεύουν όλα αυτά», επισημαίνει ο 9χρονος. «Ο πάνω όροφος του σχολείου μας πρέπει να χτιστεί ξανά. Θέλουμε μια πόρτα για να μας προστατεύει από τον ήλιο και τον αέρα, και παράθυρα για να μην πέφτει πάνω μας η βροχή». Το σχολείο του Άχμεντ είχε κλείσει το 2016, όταν κατελήφθη από τους Χούθι, ισλαμιστές αντάρτες που βρίσκονται σε σύρραξη με την κυβέρνηση της Υεμένης και άνοιξε ξανά όταν οι Χούθι εξωθήθηκαν από το χώρο.
Από το σχολείο, το οποίο βρίσκεται πολύ κοντά στην πρώτη γραμμή των συγκρούσεων, ακούγονται ακόμα οι ήχοι από τις βόμβες που πέφτουν στην περιοχή. «Πάντα ακούμε αυτό το θόρυβο», λέει ο Άχμεντ. «Όταν τον ακούω νομίζω πως θα πεθάνω». Μια από τις συμμαθήτριές του, η Κουλούντ, σχολιάζει: «Φοβόμαστε τις σφαίρες και τις νάρκες. Ερχόμαστε και φεύγουμε από το σχολείο μας κινδυνεύοντας. Ερχόμαστε εδώ για να δούμε τους φίλους μας και να μάθουμε, ώστε να γίνουμε γιατροί ή κάτι τέτοιο, Θεού θέλοντος». «Για μας υπάρχει κίνδυνος πάντα. Θέλουμε ο πόλεμος να τελειώσει. Όταν έχει πόλεμο δεν μπορείς να είσαι ήσυχος».
