Θαλασσινό νερό: Το νερό στις θάλασσες είναι πλούσιο σε άλατα και όλοι το έχουμε αντιληφθεί κάποια στιγμή ακόμη και άθελα μας.
Το νερό στις θάλασσες είναι πλούσιο σε άλατα και όλοι το έχουμε αντιληφθεί κάποια στιγμή ακόμη και άθελα μας. Το χλωριούχο νάτριο αν και το περισσότερο μέσα στη θάλασσα δεν είναι το μοναδικό από τα άλατα που περιέχονται. Ο κύκλος του νερού, που αφορά στην εξάτμιση του νερού της γης, την πρόκληση νεφώσεων, τη βροχή και την κατάληξη ξανά στις θάλασσες θα εκτιμούσε κανείς πως απαλλάσσει το νερό από τα άλατα εκείνα που το κάνουν τόσο αλμυρό όσο καταλήγει στην θάλασσα.
Το βρόχινο νερό στα ποτάμια, από βροχοπτώσεις ή λιώσιμο πάγων, δεν είναι αλμυρό και τις περισσότερες φορές είναι ακόμη και πόσιμο. Το νερό της βροχής που πέφτει στη στεριά μέσω του εδάφους καταλήγει σε ποτάμια, λίμνες και υπόγεια κοιτάσματα. Τα ποτάμια που καταλήγουν στη θάλασσα μεταφέρουν μαζί με το νερό και άλατα που υπάρχουν στο έδαφος.
Βέβαια, η αλμυρότητα του νερού εξαρτάται και από άλλους παράγοντες. Το νερό φθάνει στον πυθμένα της θάλασσας μέσα και από ρωγμές, υπερθερμαίνεται και επιστρέφει στην επιφάνεια μεταφέροντας διαλυμένα μεταλλικά στοιχεία. Οι υδροθερμικές αναβλύσεις, μερικές από τις οποίες δημιουργούν θερμοπίδακες στα βάθη της θάλασσα, εκβάλλουν μέσα στη θάλασσα το χημικό μείγμα που προκύπτει.
Γιατί όμως το νερό των λιμνών είναι γλυκό; Η απάντηση βρίσκεται στην ηλικία. Οι θάλασσες έχουν ηλικία ακόμη και δισεκατομμυρίων ετών, σε αντίθεση με τις λίμνες που μετρούν εκατοντάδες χιλιάδες ή κάποια εκατομμύρια. Η συγκέντρωση αλάτων στη θάλασσα είναι κατά πολύ μεγαλύτερη και κατ’ επέκταση αυτό καταλήγει και στον βαθμό αλμυρότητας. Ακόμη και οι λίμνες σε κάποια εκατομμύρια χρόνια θα έχουν την τύχη των θαλασσών ως προς την αλμυρότητα του νερού τους.
