Ντρέμισσα 1821: Μετά τη μάχη οι Τούρκοι επικεφαλής συνειδητοποίησαν πως έπρεπε πρώτα να εκκαθαριστεί η Στερεά.
Το κάστρο της Άμφισσας (ή των Σαλώνων, όπως ονομαζόταν τότε) ήταν το πρώτο που έπεσε στα χέρια των επαναστατημένων Ελλήνων το 1821. Η πολιορκία του ξεκίνησε στις 27 Μαρτίου του 1821, λίγες μέρες μετά την έναρξη της επανάστασης και οι Τούρκοι άντεξαν περίπου δυο βδομάδες. Στις 10 Απριλίου, ανήμερα του Πάσχα, το κάστρο αλώθηκε από τους Έλληνες υπό τον οπλαρχηγό Πανουργιά, αφήνοντας στους εξεγερμένους τον οπλισμό των 600 Τούρκων που παραδόθηκαν. Το κάστρο βρισκόταν στην καρδιά της Ρούμελης και η κατοχή του επέτρεπε τον έλεγχο των κύριων περασμάτων προς την Πελοπόννησο. Για τον λόγο αυτό και η κατάληψή του ήταν στρατηγικός στόχος των τουρκικών στρατιωτικών σωμάτων, των οποίων ηγούταν ο Ομέρ Βρυώνης, στην πορεία τους για την κατάπνιξη της επανάστασης στην Πελοπόννησο.
Μετά τη μάχη της Χαλκομάτας- Αλαμάνας και τον χαμό του Δεσπότη Σαλώνων Ησαΐα και του Αθανάσιου Διάκου, ο Ομέρ Βρυώνης αναχαιτίζεται προσωρινά στο Χάνι της Γραβιάς από τον Οδυσσέα Ανδρούτσο. Μετά τη μάχη ο Τούρκος επικεφαλής άφησε το στράτευμά του να ξεκουραστεί, έθαψε τους πάνω από 300 νεκρούς, περιέθαλψε τους πάνω από 600 τραυματίες του και περίμενε τους Έλληνες καπετάνιους της περιοχής να προσκυνήσουν. Ωστόσο, εννέα μέρες μετά το Χάνι είχαν αποτύχει όλες οι προσπάθειές του να καταφέρει να τον ακολουθήσει έστω και ένας Έλληνας καπετάνιος. Έτσι αποφάσισε τη συνέχιση της πορείας του. Και η πορεία αυτή οδηγούσε στην Άμφισσα. Έπρεπε όμως πρώτα να εξασφαλίσει τα νώτα του, καθώς πληροφορούταν την ύπαρξη μαχητών στην Γκιώνα στην περιοχή της Ντρέμισσας.
Ντρέμισσα 1821: Εκκαθαριστική επιχείρηση και ήττα
Έτσι στις 17 Μαΐου 1821, επικεφαλής 3.000 Τουρκαλβανών, όρμησε προς το πλευρό της Γκιώνας. Την πορεία του τουρκικού στρατού παρακολουθούσε ο οπλαρχηγός Γιάννης Γκούρας και όταν έκρινε την ώρα κατάλληλη επέπεσε εναντίον τους στην περιοχή Αρβανιτόραχη κοντά στην Ντρέμισσα, με τη βοήθεια και των Ρουμελιωτών οπλαρχηγών Πανουργιά, Μαμούρη, Παπακώστα, Τζαμάλα και 700 περίπου πολεμιστές. Διέλυσε το τουρκικό στράτευμα, το οποίο άφησε στο πεδίο της μάχης πάνω από 300 νεκρούς. Η ίδια η Ντρέμισσα είχε μακρά παράδοση στην κλεφτουριά και για αυτήν είχει ειπωθεί η φράση «40 καλύβες, 41 καπεταναίοι».
Η μάχη είχε ως αποτέλεσμα την καταρράκωση του ηθικού των Τούρκων και τη ματαίωση της πορείας προς τα Σάλωνα και την Πελοπόννησο. Οι Τούρκοι επικεφαλής συνειδητοποίησαν πως δεν ήταν δυνατή η κάθοδος προς την Πελοπόννησο πριν την εκκαθάριση της Στερεάς και στράφηκαν προς την Εύβοια και την Αττική. Έτσι δόθηκε στους Πελοποννήσιους άνεση χρόνου να προχωρήσουν στη σχεδιαζόμενη πολιορκία της Τριπολιτσάς και εν τέλει στην κατάληψή της, εδραιώνοντας την επανάσταση.
