Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Θα έχει συμβεί σε πολλούς από εσάς, έστω και ασυναίσθητα. Κάθε φορά που “πέφτετε” πάνω σε μια… εντυπωσιακή εν μέρει παρουσία που καλύπτει το πρόσωπο με το άχαρο αξεσουάρ της εποχής, το βλέμμα αιχμαλωτίζουν οι κινήσεις των χεριών. Αν πράγματι σας έχει συμβεί, τότε να είστε υπερήφανοι για την ανεπτυγμένη αίσθηση της αρμονίας και του ωραίου στη φύση, στους ανθρώπους, στη ζωή. Το μειονέκτημα αυτού του “χαρίσματος”, θα είναι η δυσκολία στην εύρεση όχι ενός συντρόφου στην ζωή αλλά ακόμη κι ενός φίλου για έναν καφέ, για μια συναυλία ή για ένα μπάνιο στην θάλασσα λόγω των…υψηλών σας απαιτήσεων.
Το “πλεονέκτημα”, θα είναι ότι δεν θα έχετε…ανάγκη ενός συντρόφου για να γεμίσετε το κενό σας, γιατί δεν θα έχετε κενό. Θα νοιώθετε πληρότητα από την αρμονία που υπάρχει διάχυτη. Ωστόσο επειδή η συντροφικότητα παραμένει πάντα μια δικαίωση της ύπαρξής μας ακόμα κι αν δεν βρίσκετε…συγκεντρωμένα στο ίδιο πρόσωπα όλα τα στοιχεία που απαιτούν οι υψηλές σας αισθητικές προσδοκίες μην απογοητεύεστε. Φροντίστε να τα καλλιεργήσετε εσείς στον εαυτό σας για να γοητέψετε εσείς αυτόν που σας αρέσει και να τον κατακτήσετε.
Και μην επαναπαυτείτε στο παλιό δόγμα: Έτσι είμαι εγώ και σ’ όποιον αρέσω! Η ζωή μας είναι μια θεατρική παράσταση. Είμαστε ηθοποιοί και πρέπει να παίζουμε σωστά τον ρόλο μας, μπροστά στους γύρω μας, που είναι έτοιμοι να μας αποδεχτούν ή να μας απορρίψουν. Μην μπερδεύουμε την υποκριτική με την υποκρισία. Με μια φιλοφρόνηση όταν δεν υπάρχει υστεροβουλία έχουμε την εκτίμηση και τα αισθήματα ενός ανθρώπου.
Κοιτάζουμε πάντα τον άλλον στα μάτια όταν μας μιλάει;
Κάθε μέρα κάνουμε εκατοντάδες κινήσεις με τα χέρια μας, τα μάτια μας, ακούμε, αφουγκραζόμαστε, καθόμαστε, σηκωνόμαστε, απ’ την καρέκλα, κινήσεις συνήθως άτσαλες, ασυντόνιστες, απρόσεκτες πολλές φορές που, με το πρόσχημα της βιασύνης, μας οδηγούν σε λάθη ακόμη και σε μικρά ή μεγάλα ατυχήματα. Κοιτάζουμε πάντα τον άλλον στα μάτια όταν μας μιλάει; Ακόμη κι αν τελικά αποφύγουμε τα ατυχήματα, οι κινήσεις μας αυτές συνολικά δημιουργούν ην αύρα που εκπέμπουμε γύρω μας, που μπορεί να είναι θετική ή αρνητική.
Και η αρνητική αύρα ακυρώνει ακόμα και τις ικανότητές μας, ακυρώνει εμάς τους ίδιους, μας κάνει αντιπαθητικούς. Κανείς δεν θέλει να έχει δίπλα του κατσούφηδες ή κακότροπους συνεργάτες και φίλους. Έχουμε ηθική υποχρέωση στους γύρω μας, στο εργασιακό μας περιβάλλον να εκπέμπουμε ευχάριστη αύρα, να είμαστε γοητευτικοί, όχι νάρκισσοι, ακόμα κι αν δεν μας ενδιαφέρει μια ιδιαίτερη σχέση μαζί τους ή ακόμη κι αν μας είναι αντιπαθητικοί.
Όλες αυτές οι καθημερινές μας κινήσεις, οι εκφράσεις μας, οι εκδηλώσεις των συναισθημάτων μας πρέπει να βρίσκονται σε μια αρμονική σχέση μεταξύ τους και με το σώμα μας. Και χρειάζεται κάποια προσπάθεια και ειδική παιδεία για να είμαστε γοητευτικοί κι όχι απλά όμορφοι. Και σε συνδυασμό με τα τυπικά προσόντα μας να είμαστε μια ολοκληρωμένη κι’ ευχάριστη προσωπικότητα, ένας πετυχημένος άνθρωπος. Όμως όλα αυτά δεν διδάσκονται.
Ο κίνδυνος της κατάρρευσης
Όλοι επενδύουν μόνο στην γνώση και την εξειδίκευση και είτε αδιαφορούν είτε δεν γνωρίζουν καν πως ένας τίτλος, όσο αξιόλογος κι αν είναι, δεν αποτελεί παρά μόνο ένα μικρό μέρος για να θεωρείται κάποιος ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Κι όχι μόνο δεν διδάσκονται για την σημασία που θα έχει στην μετέπειτα κοινωνική κι αισθηματική ζωή τους μια ωραία σωματική εμφάνιση, αλλά η ίδια η κοινωνία και τα σχολεία ενθαρρύνουν την χαλαρότητα σχετικά με αυτό, από τον φόβο μήπως όταν το επισημάνουν κατηγορηθούν για ρατσισμό απέναντι στους νέους.
Έχουμε τόσο εθιστεί στο αντιαισθητικό θέαμα, έχουμε τόσο ταυτιστεί με πρόσωπα, συμπεριφορές και λεξιλόγιο καταξιωμένων star της οθόνης, δίνουμε έμφαση μόνο στην εμφάνιση, αλλά αγνοούμε πως ακόμη κι αυτή μπορεί να καταρρεύσει από μια αδέξια εκφορά λόγου, από μια άστοχη κίνηση, έναν μορφασμό.
Μπορεί να μην υπάρχουν ειδικά σχολεία να διδάξουν αυτό πολύ σπουδαίο κομμάτι της ζωής μας, αυτό που εκπέμπουμε με την στάση του σώματός μας, τις κινήσεις μας, την εκφορά του λόγου μας… Υπάρχουν όμως βιβλία, σεμινάρια, διαλέξεις που οι σημερινοί νέοι θα έπρεπε να στραφούν ή έστω να αναλογιστούν πόσο καταστροφική μπορεί να αποβεί η έλλειψη “κοινωνικής μόρφωσης”.
