Μακελειό Ρέντη - ομάδα ΔΙΑΣ: Ραγίζει καρδιές η μητέρα του 23χρονου Γιάννη Ευαγγελινέλη, Σεβαστιανή
“Λένε, ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, τον πόνο τον γιατρεύει… δεν είναι… έτσι, εγώ δεν μπορώ να το πω…10 χρόνια τώρα, από τότε που έχασα το παιδί μου, πονάω κάθε μέρα όλο και πιο πολύ. Η απουσία του, η έλλειψη του, από την καθημερινή ζωή μας, μεγαλώνει τον πόνο μου. Κάθε μέρα, μου λείπει και πιο πολύ και όσο πιο πολύ μου λείπει, τόσο πονάω. Καμία μάνα, πιστεύω, που έχει χάσει το παιδί της, όσα παιδιά και αν έχει, δεν μπορεί να πει ότι ο πόνος της έχει μαλακώσει γιατί πέρασαν τα χρόνια…. Δεν το αντέχεις εσύ να αναπνέεις και το παιδί σου όχι. Ο Γιάννης μας, έπεσε στο καθήκον. Το καθήκον του ήταν να υπηρετεί τις Αξίες του.
Τον ενδιέφερε ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος που θα μπορούσε να βοηθήσει. Για αυτό μπήκε στην Αστυνομία. Για να προστατεύει την ανθρώπινη αξία, τη ζωή, τον πολίτη, τον καθένα από εμάς, για να προστατεύει την έννομο Τάξη, την Πολιτεία….. Όμως… η Πολιτεία, το Κράτος, όσοι έδιναν εντολές δεν τον προστάτευσαν, ούτε αυτόν, ούτε τον Γιώργο, ούτε τα άλλα παιδιά που δώσανε μάχη για να κρατηθούν στη ζωή. Νιώθω, μάνα όλων των συναδέλφων του Γιάννη, ειδικά της βάρδιας εκείνης… στο πρόσωπό τους βλέπω το παιδί μου”. Αυτά είναι τα λόγια της μητέρας του 23χρονου Γιάννη Ευαγγελινέλη, σε μια συγκλονιστική συνέντευξη που εξασφάλισε το Propago.gr.
Στα λόγια, όλοι, λένε είμαστε δίπλα σας
“Αν με ρωτάτε αν έχω παράπονο από την Πολιτεία, το Κράτος, από τη Διοίκηση, ναι, θα το πω ξεκάθαρα, γιατί η αλήθεια χάνει την αξιοπρέπεια της, όταν κρύβεται, έχω μεγάλη θλίψη μέσα μου. Με το να μην αναλαμβάνει κανείς την ευθύνη για αυτό… που έγινε, την ημέρα…. αυτή, είναι σα να μη υπάρχει σεβασμός στο θάνατο των παιδιών…. Τα παιδιά, τίμησαν τη Στολή τους, τις Ιδέες τους, τις Αξίες τους, τα Ιδανικά τους, τα τίμησαν όλα, με την πιο σκληρή θυσία, με τα νιάτα τους που έχασαν, με τη ζωή που δεν έζησαν, με το θάνατό τους στο Καθήκον. Η Πολιτεία όμως πώς τα τιμά; Στα λόγια, όλοι, λένε είμαστε δίπλα σας, χάθηκαν άδικα τα παιδιά σας, γίνανε πολλά λάθη…. Στην πράξη όμως, όταν έρχεται η ώρα του απολογισμού των ευθυνών, για το τι έφταιξε και άρπαξαν έτσι τα παιδιά μας, από τις αγκαλιές μας και τα οδήγησαν… στου Χάρου τα δόντια… κανείς δεν φταίει… είναι το πόρισμά τους.
Τι προστασία να σου προσφέρει η μοτοσυκλέτα, όταν σε χτυπάνε καλάσνικοφ;
Μάλλον, με αυτά που υποστηρίζουν και γράφουν, φταίνε τα ίδια τα παιδιά, εκεί θέλουν να καταλήξουν, όταν αποποιούνται όλοι την ευθύνη. Φταίνε τα παιδιά που χάθηκαν, για τις εντολές που λάμβαναν από τους αρμόδιους και τήρησαν κατά γράμμα. Φταίνε τα παιδιά που ακολούθησαν εντολές και μπήκαν σε μια διαδικασία παρακολούθησης, χωρίς σχέδιο από αυτούς που έδιναν τις εντολές. Φταίνε τα παιδιά μας που χάθηκαν, γιατί η υπηρεσία, παρόλο που γνώριζε ότι τα έστελνε να αντιμετωπίσουν ληστές σκληρούς, με καλάσνικοφ και πιστόλια και ήξερε ότι ο εξοπλισμός τους, είναι ένα απλό αλεξίσφαιρο γιλέκο, τα έστειλε το ίδιο, να αναμετρηθούν με τα καλάσνικοφ, γυμνούς πάνω στις μηχανές τους. Τι προστασία να σου προσφέρει η μοτοσυκλέτα, όταν σε χτυπάνε καλάσνικοφ;”
Πώς να μη γίνεις αντιληπτός από τους δράστες όταν δίνεις εντολές να τους ακολουθήσουν τόσες ομάδες ΔΙ.Α.Σ.;
“Πώς υπάρχει σχέδιο, όταν υπάρχει ασυνεννοησία στα Κέντρα των οδηγιών των σωμάτων; Πώς υπάρχει σχέδιο, όταν δεν ξέρεις που θέλουν να κατευθύνουν τις ομάδες σου, οι δράστες; Στα ποινικά δικαστήρια, -όπως τα έφερε η τύχη και τα έμαθα και αυτά,- υπάρχει κατηγορούμενος προσωποποιημένος, ανεξάρτητα από το αν θα παραδεχτεί ή όχι τις πράξεις του, για τα λάθη της Διοίκησης, δεν υπάρχει. Εκεί, κανείς δεν φταίει, λάθη δε γίνονται, όλα γίνονται σωστά και ας οδηγούνται από αυτά τα απαράδεκτα λάθη, τα παιδιά μας στο θάνατο. Ας μη διάλεγαν να γίνουν αστυνομικοί, το ήξεραν ότι το επάγγελμα αυτό είναι επικίνδυνο, υποστηρίζουν κάποιοι.
Ναι, τα παιδιά μας, το γνώριζαν ότι το να υπηρετείς τη Στολή του Αστυνομικού, έχει κινδύνους, εκείνο όμως που δε γνώριζαν είναι ότι ένας μεγάλος κίνδυνος, ο πιο μεγάλος ίσως, προέρχεται από αυτούς που αποφασίζουν για το πώς θα εκτελέσουν την υπηρεσία τους, χωρίς να έχουν φροντίσει να έχουν προστατεύσει πρώτα τη ζωή, αυτών των παιδιών που τους εμπιστεύτηκαν τη ζωή τους. Τόσα χρόνια περιμένω την απόδοση ευθυνών, την οποία τόσα χρόνια, δεν αναλαμβάνει κανένας. Τόσα χρόνια, δεν έχω μιλήσει, περιμένω την επίσημη Πολιτεία να μιλήσει για το ποιος φταίει και έχασα το παιδί, μου, όμως δεν μπορώ να ησυχάσω, αφήνοντας να σκιάζεται έτσι η ψυχή του, με το κανείς δεν φταίει”.
Το χρονικό του μακελειού
Το μακελειό στου Ρέντη με τους δύο νεκρούς αστυνομικούς της ομάδας ΔΙ.ΑΣ. και δύο σοβαρά τραυματίες συναδέλφους των θυμάτων είχε γίνει την 1η Μαρτίου 2011. Είχε προηγηθεί ληστεία σε περίπτερο στο Μενίδι, ο ιδιοκτήτης του οποίου είχε τηλεφωνήσει στην Άμεση Δράση και είχε αναφέρει τη μάρκα και τον αριθμό κυκλοφορίας του αυτοκινήτου των δραστών.
Τέσσερις αστυνομικοί της ομάδας ΔΙ.ΑΣ., που επέβαιναν σε δύο μοτοσικλέτες, εντόπισαν λίγη ώρα αργότερα το αυτοκίνητο στη Λεωφόρο Κηφισού στο Περιστέρι και το ακολούθησαν, ενημερώνοντας παράλληλα το κέντρο της Άμεσης Δράσης, με αποτέλεσμα να σταλούν ενισχύσεις. Στον παράδρομο της Κηφισού, όμως, στο ύψος της λαχαναγοράς του Ρέντη, ο οδηγός του κλεμμένου αυτοκινήτου στο οποίο επέβαιναν οι ληστές σταμάτησε απότομα και οι τρεις άγνωστοι που ήταν μέσα άρχισαν να πυροβολούν με καλάσνικοφ και πιστόλι κατά των αστυνομικών.
Οι τέσσερις αστυνομικοί δέχτηκαν καταιγισμό πυρών πάνω στις μοτοσικλέτες, με αποτέλεσμα να τραυματιστούν οι δύο στο κεφάλι, ένας στο στομάχι και ο τέταρτος στο γόνατο. Οι δύο υπέκυψαν σχεδόν αμέσως στα τραύματά τους. Δύο άλλοι αστυνομικοί από αυτούς που ακολουθούσαν τους μοτοσικλετιστές της ΔΙΑΣ δέχτηκαν από μία σφαίρα στα κράνη χωρίς να τραυματιστούν, ενώ σε άλλους δύο οι σφαίρες σφηνώθηκαν στα αλεξίσφαιρα γιλέκα τους. Λίγη ώρα μετά το μακελειό εντοπίστηκε στο Μοσχάτο το αυτοκίνητο των δραστών.
Τα θύματα
Γιάννης Ευαγγελινέλης
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Περιστέρι. Ο πρόωρος θάνατος του πατέρα του τον υποχρέωσε να αναζητήσει εργασία αμέσως μόλις τελείωσε το σχολείο. Αντί να δουλέψει στο εργοστάσιο ξυλείας στο οποίο ήταν συνιδιοκτήτης ο πατέρας του, προτίμησε να καταταγεί, τον Οκτώβριο του 2008, στην Ελληνική Αστυνομία. Οι φίλοι του έλεγαν ότι δεν κρατούσε τα χρήματα από τον μισθό του, αλλά τα έδινε για να συντηρήσει τη μητέρα και τη μικρότερη αδερφή του.
Γιώργος Σκυλογιάννης
Γεννήθηκε στο Κεφαλόβρυσο Τρικάλων και ήταν το μεγαλύτερο από τα πέντε παιδιά ενός υπαλλήλου καθαριότητας του Δήμου Τρικάλων. Δούλευε από μικρός ως σερβιτόρος για να βοηθήσει την οικογένειά του. Στην EΛ. ΑΣ. κατετάγη το καλοκαίρι του 2009 και υπηρετούσε στην ομάδα ΔΙΑΣ Δυτικής Αττικής. Έμενε σε ένα δυάρι με τη 19χρονη αδερφή του και την 20χρονη φίλη του.
