Τι φταίει γι' αυτή την ανευθυνότητα της νέας γενιάς που επιμένει να παίρνει την ζωή τόσο χαλαρά;
Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Έχει γίνει συνήθεια να διακηρύσσουμε τα δικαιώματά μας με απώτερο σκοπό να αμελήσουμε τα καθήκοντά μας
Nicolás Gómez Dávila
Για περισσότερο από δύο χρόνια μια εταιρία εισαγωγών – εξαγωγών με φιλόδοξα σχέδια, αναζητούσε νέους να στελεχώσουν το δυναμικό της. Τα προσόντα που ζητούσαν ήταν όσα διαθέτει ένας μέτριος απόφοιτος Λυκείου. Άριστη γνώση Υπολογιστή, άριστη γνώση Ελληνικής και αρκετά καλή γνώση Αγγλικής Γλώσσας, προϋπηρεσία επιθυμητή αλλά όχι απαραίτητη και το σημαντικότερο… διάθεση για δουλειά! Αυτό σημαίνει πως, για κάποιο χρονικό διάστημα, η εταιρία ήταν διατεθειμένη να παρέχει ”σεμινάρια εκπαίδευσης” στους προσλαμβανόμενους, τους οποίους και θα πλήρωνε κανονικά, μέχρις ότου οι υπάλληλοι αυτοί αρχίσουν να αποδίδουν.
Για τους περισσότερους που επικοινώνησαν με την Διεύθυνση Προσωπικού, δεν κατέστη δυνατή ούτε καν μια συνέντευξη. Αποκλείστηκαν απ’ την αρχή. Κι’ ο λόγος ήταν η έλλειψη…στοιχειώδους κοινωνικής συμπεριφοράς, όπως αυτή εκδηλώθηκε στα πρώτα δευτερόλεπτα της επικοινωνίας μαζί τους.
Ζητείται… ένα προσόν
Οι λιγότερο προσβλητικές για την εταιρία και οι λιγότερο εξοργιστικές ερωτήσεις που απηύθυναν οι ενδιαφερόμενοι στον υπεύθυνο δημοσίων Σχέσεων της Εταιρίας ήταν να πληροφορηθούν απ’ το τηλέφωνο (!) για την αμοιβή τους, το ωράριο εργασίας, αν μπορούν να εργάζονται απ’ το σπίτι, ασφαλιστική κάλυψη, δώρα, άδειες, γενικά δηλαδή ήθελαν να βεβαιωθούν αν η εταιρία είναι απολύτως εντάξει τις υποχρεώσεις της πριν κάνουν τον κόπο και προσέλθουν για συνέντευξη.
Ακόμα κι’ όσα από αυτά τα παιδιά κατάφεραν να δώσουν μια συνέντευξη και να προσληφθούν δοκιμαστικά, για μικρό χρονικό διάστημα, πολύ σύντομα έδειξαν πως δεν διαθέτουν το πιο σημαντικό: Διάθεση για δουλειά, ώστε να προσαρμοστούν γρήγορα και να αναπληρώσουν την όποια έλλειψη εμπειρίας που η εταιρία υποβάθμισε σκόπιμα. Κι’ αυτό, γιατί κατά πρώτον μια προϋπηρεσία δεν συνεπάγεται την σωστή γνώση του αντικειμένου και κατά δεύτερον ο ενδιαφερόμενος θα πρέπει να εξηγήσει τους λόγους αποχώρησής του από την προηγούμενη εργασία του, κάτι που ίσως δεν θα είναι στα…”υπέρ” του.
Αντικοινωνική συμπεριφορά
Το φαινόμενο της αδιαφορίας και της ανευθυνότητας να παίρνουν στα σοβαρά όχι μόνο την επαγγελματική αλλά και την φυσική ζωή τους, δεν το διαπιστώνουν μόνο όσοι αναζητούν προσωπικό για την επιχείρησή τους κι’ έρχονται σ’ επαφή κάθε μέρα μ’ αυτούς τους νέους ανθρώπους. Μπορεί ο κάθε κακόπιστος να παρακολουθήσει από κάποια απόσταση, όλους αυτούς στην πλατεία Βαρνάβα, την πλατεία Αγίου Γεωργίου Κυψέλης, αλλά και σ’ άλλες πλατείες και πεζόδρομους και να προσπαθήσει να καταγράψει το ψυχογράφημά τους σύμφωνα με τ’ ανακλαστικά της στιγμής. Δεν χρειάζονται εξειδικευμένες γνώσεις Ψυχολογίας.
Νέοι άνθρωποι είναι όλοι αυτοί που συνωστίζονται εν μέσω πανδημίας, αψηφώντας τα μέτρα προστασίας, εκθέτοντας με την συμπεριφορά τους αυτή σε κίνδυνο την δική τους αλλά και των υπολοίπων ζωή, περιφρονώντας κάθε δεοντολογία και νομιμότητα. Πιστεύει κανείς πως αυτά τα παιδιά που πίνουν μπύρες μέχρι τις πέντε το πρωί κάτω από τέτοιες συνθήκες και που στο πέρασμά τους αφήνουν σαν αποτύπωμα της αντικοινωνικής συμπεριφοράς και του χαρακτήρα τους σκουπίδια πίσω τους και κάθε είδους ”ανθρώπινα απόβλητα” στα παρακείμενα στενά, όπως ανέφερε υπάλληλος Καθαριότητας του Δήμου, θα ανταποκριθούν στις ανάγκες ακόμα και της πιο απλής δραστηριότητας;
Και δεν αναφέρομαι φυσικά στο αμέσως επόμενο πρωινό. Γιατί μια τέτοια αντικοινωνική συμπεριφορά υποδηλώνει πτυχές του ανθρώπινου χαρακτήρα: ανευθυνότητα, επιπολαιότητα, περιφρόνηση, στοιχεία που μας συνοδεύουν σε κάθε μας δραστηριότητα: κοινωνική, επαγγελματική, αισθηματική, ερωτική.
Τι φταίει γι’ αυτή την ανευθυνότητα της νέας γενιάς που επιμένει να παίρνει την ζωή τόσο χαλαρά;
Ένας λόγος μπορεί να είναι βιολογικός και αφορά στην φυσική ροπή του ανθρώπου προς την αδράνεια, την τεμπελιά. Μια τάση που δεν είναι έκδηλη, γιατί το άτομο επινοεί χίλιους λόγους να την συγκαλύψει και στην ανάγκη μεθοδεύει τις συνθήκες ώστε είτε να αποχωρήσει μόνος του από μια εργασία, είτε να τον διώξουν.
Ένας άλλος λόγος, είναι ότι οι σημερινοί νέοι δεν αντιμετωπίζουν άμεσα πρόβλημα επιβίωσης, γιατί η προηγούμενη γενιά, οι γονείς τους, διατηρούν κάποια αποθέματα της πλασματικής ευημερίας που βίωσαν οι ίδιοι κι έτσι μπορούν να προσφέρουν μια αίσθηση ασφάλειας σε αυτούς για κάποιο χρονικό διάστημα. Ίσως και για πάντα, μιας και κυριεύονται από το γονικό ένστικτο που δεν τους επιτρέπει να δουν τις συνέπειες που θα προκύψουν όταν οι ίδιοι φύγουν από τη ζωή.
Ακόμη όμως κι’ αν κάτι απ’ αυτά δεν συντρέχει, για την χαλαρότητα της νέας γενιάς στην προσπάθειά της να εξασφαλίσει θέσεις εργασίας, υπάρχει και η λαθεμένη αντίληψη και ιδεολογία που συστηματικά καλλιεργείται απ’ την Αριστερά, που κατά παράδοση εκπροσωπεί τον εργαζόμενο και τον θέλει οιωνεί σε διάσταση και αντιμέτωπο με τον εργοδότη. Έτσι ο εργαζόμενος εστιάζει αποκλειστικά στα δικαιώματά του κι αγνοεί ή στην χειρότερη περίπτωση αδιαφορεί αν οι υπηρεσίες που προσφέρει είναι τόσο κακής ποιότητας που μπορεί να έχουν ανυπολόγιστες επιπτώσεις στην εξέλιξη μιας επιχείρησης η οποία έχει επενδύσει και στην δική του συνεισφορά…
