30 αργύρια - πόσα ευρώ είναι: Η λέξη αργύρια, που αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη, σημαίνει αργυρά νομίσματα
Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης αποτελεί κύρια μορφή της Καινής Διαθήκης και παγκόσμιο σύμβολο της προδοσίας. Ο μαθητής του Ιησού, τον πρόδωσε με ένα φιλί στο μάγουλο, καταδεικνύοντας έτσι στον Καϊάφα τον δάσκαλό του, σύμφωνα με την περιγραφή στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη. Τότε, ο αρχιερέας Καϊάφας παρέδωσε τον Χριστό στους στρατιώτες του Πόντιου Πιλάτου και, έπειτα, ακολούθησε η Σταύρωση και η θυσία του Ιησού. Ως αντίτιμο για την προδοσία του, ο Ιούδας έλαβε 30 αργύρια, τα οποία μέχρι σήμερα είναι συνώνυμα, μεταφορικά, με την προδοσία.
Η λέξη αργύρια, που αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη, σημαίνει αργυρά νομίσματα, τα οποία χρησιμοποιούνταν για τις εμπορικές συναλλαγές στην εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Υπάρχουν, όμως, τέσσερις διαφορετικές εκδοχές για την προέλευση των συγκεκριμένων νομισμάτων. Η πρώτη εκδοχή θέλει τα αργύρια να ήταν τυριανά σέκελς (νομίσματα της Τύρου), με την επιστημονική κοινότητα να κλίνει προς αυτή τη θεωρία. Η δεύτερη λέει πως τα νομίσματα ήταν στρατήρες της Αντιόχειας, η τρίτη τετράδραχμα των Πτολεμαίων και η τέταρτη αθηναϊκά τετράδραχμα.
Πόσο θα άξιζαν σήμερα τα 30 αργύρια
Η πρώτη εκδοχή είναι και η πιο πιθανή, ότι τα 30 αργύρια ήταν τυριανά σέκελς. Ωστόσο, στην επιστημονική κοινότητα οι απόψεις διίστανται ξανά για την αξία που θα είχαν σήμερα αυτά τα νομίσματα, καθώς παίζουν ρόλο πολλοί παράγοντες και κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά. Οι εκτιμήσεις λένε πως η σημερινή αξία ενός τυριανού σέκελ (που ισούται με τέσσερις δραχμές), λαμβάνοντας υπόψη την κατάσταση στην οποία βρίσκονται, καθώς και την περιεκτικότητα σε άργυρο, κυμαίνεται από 300 έως και 500 ευρώ. Επομένως, τα 30 αργύρια ισούνται με το σημερινό ποσό των 9.000 έως 15.000 ευρώ.
Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης
Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης ήταν, με βάση την Καινή Διαθήκη, ένας από τους δώδεκα μαθητές του Ιησού. Ο Ιούδας ήταν υπεύθυνος για το ταμείο του Ιησού και των μαθητών του, αλλά είναι κυρίως γνωστός για τη συμμετοχή του στην προδοσία του Ιησού και τη σύλληψή του. Το όνομα του είναι επίσης συνδεδεμένο με ένα γνωστικό ευαγγέλιο, το Ευαγγέλιο του Ιούδα, που συναντάται σε ένα κοπτικό κείμενο του πρώιμου 4ου αιώνα. Η προσωπικότητα του Ιούδα έχει προσελκύσει το ενδιαφέρον πολλών εσωτερικών ομάδων, όπως πολλών γνωστικών σεκτών, και έχει αποτελέσει θέμα πολλών φιλοσοφικών κειμένων, μεταξύ των οποίων το δοκίμιο «Το πρόβλημα του κακού» του Μπέρτραντ Ράσελ και οι «Τρεις εκδοχές του Ιούδα», ένα διήγημα του Χόρχε Λουίς Μπόρχες.
Η λέξη «Ιούδας» χρησιμοποιείται σε πολλές γλώσσες για να δηλώσει τον «προδότη» και ο Ιούδας έχει γίνει το αρχέτυπο του προδότη στη δυτική τέχνη και λογοτεχνία. Ο Ιούδας εμφανίζεται σε όλες τις μεταφορές των Παθών του Χριστού, ενώ έχει χρησιμοποιηθεί και σε πολλά σύγχρονα μυθιστορήματα και ταινίες.
Σύμφωνα με την περιγραφή στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη, ο Ιούδας πρόδωσε τον Ιησού με αντίτιμο «τριάντα αργύρια» υποδεικνύοντάς τον με ένα φιλί στους στρατιώτες του αρχιερέα Καϊάφα, ο οποίος έπειτα παρέδωσε τον Ιησού στους στρατιώτες του Πόντιου Πιλάτου.
Ο θάνατος
Υπάρχουν δυο διαφορετικές αναφορές για το τέλος της ζωής του Ιούδα:
Το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο λέει ότι, μετά τη σύλληψη του Ιησού από τις ρωμαϊκές αρχές και πριν την σταύρωση του, γεμάτος τύψεις ο Ιούδας επέστρεψε τα τριάντα αργύρια στους ιερείς και έπειτα κρεμάστηκε. Οι ιερείς, καθώς απαγορευόταν από τον εβραϊκό νόμο να επιστρέψουν τα χρήματα, τα χρησιμοποίησαν για να αγοράσουν το κτήμα ενός κεραμοποιού, τον λεγόμενο “αγρόν του κεραμέως”, κάτι που στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο παρουσιάζεται ως εκπλήρωση προφητείας.
Οι Πράξεις των Αποστόλων λένε ότι ο Ιούδας με τα χρήματα αγόρασε ένα χωράφι, αλλά έπεσε καταγής και ξεχύθηκαν τα σπλάχνα του. Το χωράφι αυτό λεγόταν Ακελδαμά.
Άλλη μια εκδοχή μας μεταφέρεται από τον Παπία: “Το σώμα του Ιούδα είχε πρηστεί τόσο πολύ που δεν μπορούσε να περάσει από εκεί που περνούσε εύκολα και ένα άρμα, συνεθλίβη από το άρμα και ξεχύθηκαν τα σπλάχνα του”.
Ο Ρέιμοντ Μπράουν παράθεσε τις αντικρουόμενες περιγραφές για το θάνατο του Ιούδα ως ένα παράδειγμα ολοφάνερης αντίφασης ανάμεσα στα βιβλικά κείμενα: “Η περιγραφή του Λουκά για το θάνατο του Ιούδα στις Πράξεις Αποστόλων 1:18 μετά βίας συμβιβάζεται με αυτή του Ματθαίου 27:3-10.”Το πρόβλημα αυτό ήταν ένα από τα σημεία που ώθησαν τον Κ.Σ. Λιούις, για παράδειγμα, να απορρίψει την άποψη ότι “κάθε δήλωση στις Γραφές είναι ιστορική αλήθεια”. Από την αρχαιότητα κιόλας έχουν δοκιμαστεί διάφορες απόπειρες εξισορρόπησης, όπως ότι ο Ιούδας κρεμάστηκε στο χωράφι κι έπειτα το σχοινί έσπασε και άνοιξε το σώμα του καταγής ή ότι οι περιγραφές του Ματθαίου και των Πράξεων Αποστόλων αναφέρονται σε δυο διαφορετικές συναλλαγές.
Το “κρέμασμα”
Ωστόσο, οι μελετητές πρόσφατα επισήμαναν ότι το “κρέμασμα” κατά την αρχαιότητα όντως περιελάμβανε ένα είδος “ξεκοιλιάσματος”, εξηγώντας την προφανή αντίφαση ανάμεσα στις δυο πηγές, ότι ο Ιούδας κρεμάστηκε και ξεχύθηκαν τα σπλάχνα του. Ένας αυτόχειρας θα έπεφτε από έναν υψηλό τοίχο ή ένα κλαδί δέντρου πάνω σε ένα κοφτερό στύλο ή πάσσαλο.
Οι σύγχρονοι ιστορικοί τείνουν να απορρίπτουν αυτές τις προσεγγίσεις, λέγοντας ότι η περιγραφή του Ματθαίου είναι μια μιδρασική έκθεση που επιτρέπει στο συγγραφέα να παρουσιάσει το γεγονός ως επαλήθευση προφητικών αποσπασμάτων της Παλαιάς Διαθήκης. Υποστηρίζουν ότι ο συγγραφέας προσέθεσε φανταστικές λεπτομέρειες, όπως τα τριάντα αργύρια και το κρέμασμα του Ιούδα, σε μια παλαιότερη παράδοση για το θάνατό του.
Η αναφορά του Ματθαίου στο θάνατο του Ιούδα ως εκπλήρωση της “προφητείας του Ιερεμία” έχει προκαλέσει μια αντιπαράθεση, καθώς σαφώς παραφράζει μια ιστορία από το Βιβλίο του Ζαχαρία, που αναφέρεται στην επιστροφή μιας πληρωμής τριάντα αργυρίων. Πολλοί συγγραφείς, όπως ο Αυγουστίνος Ιππώνος, ο Ιερώνυμος και ο Ιωάννης Καλβίνος συμπέραναν πως αυτό ήταν ένα προφανές λάθος.
Ωστόσο, κάποιοι σύγχρονοι συγγραφείς έχουν υποστηρίξει ότι ο Ευαγγελιστής είχε στο νου του όντως κάποιο απόσπασμα από τον Ιερεμία, όπως τα κεφάλαια 18 και 19, τα οποία αναφέρονται σε έναν κεραμοποιό και ένα σημείο ταφής, και το κεφάλαιο 32, που αναφέρεται σε ένα σημείο ταφής και ένα κεραμικό σκεύος.
