Τρώμε το μέσα και πετάμε το έξω, ειδικά σε τυριά όπως η παρμεζάνα και το πεκορίνο. Η φλούδα της παρμεζάνας είναι μέρος του τυριού και αποτέλεσμα της ωρίμανσής του. Ακόμα και να τη φάμε μπορούμε, καθώς περιέχει συμπυκνωμένη όλη τη γεύση, αν και εδώ είναι θέμα προτίμησης και ουρανίσκου. Αλλά και δοντιών, καθώς παραείναι σκληρή. Ο καλύτερος τρόπος κατανάλωσης, μιας και αυτό το τμήμα, η «επιδερμίδα» του τυριού όπως λέγεται, δεν είναι εύκολο να τριφτεί, παραμένει η χρήση του ως καρύκευμα.
Το προσθέτουμε ολόκληρο στην αρχή του μαγειρέματος και το αφαιρούμε στο τέλος δηλαδή. Σαν τα φύλλα της δάφνης, για παράδειγμα. Η επιδερμίδα της παρμεζάνας είναι ιδανική όταν σοτάρουμε κρεμμύδια ή όταν φτιάχνουμε σάλτσες, ζωμούς, μαγειρευτά, σούπες, μακαρόνια και ριζότο. Η φλούδα θα χαρίσει όλη τη γεύση της παρμεζάνας, απογειώνοντας το πιάτο και χαρίζοντας τη γνώριμη κρεμώδη υφή. Οι Ιταλοί σεφ τη χρησιμοποιούν πάντα στη μαγειρική τους .
