Ο Θεός δεν μπορούσε να είναι παντού, οπότε δημιούργησε τις μητέρες
Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Μητέρα, η πιο όμορφη λέξη στα χείλη της ανθρωπότητας.
Kahlil Gibran
Θα μπορούσε να είναι από κάποιο ηθογραφικό διήγημα του Παπαδιαμάντη, είναι όμως πραγματικό επεισόδιο. Μεγάλη Εβδομάδα, διόδια Εθνικής Οδού Αθηνών Λαμίας. Η Αστυνομία επί ποδός, ελέγχει όσα τουλάχιστον μπορεί αυτοκίνητα, προκειμένου να εμποδίσει την άσκοπη μετακίνηση των κατοίκων της Αθήνας προς την επαρχία που θέλουν σώνει και καλά να κάνουν ”Πάσχα στο Χωριό” σε αντίθεση με την κυβέρνηση που ήθελε να περιορίσει την εξάπλωση του κορονοϊού “Πού πηγαίνετε;”, ρωτάει ο αστυνομικός το ζευγάρι που ταξίδευε μόνο του, μ’ ένα μικρό, παλιό οικογενειακό αυτοκίνητο. “Να κάνουμε Πάσχα με τον γιο μας, δεν μπορεί να έρθει σε εμάς και πάμε εμείς κοντά του”, είπε η μαυροφορεμένη γυναίκα, που κάθονταν στην θέση του συνοδηγού. “Χαρτιά έχετε; Να τα δω! Πού μένει ο γιός σας;”, ρωτούσε επίμονα ο αστυνομικός. “Μόνο αυτά έχω… αν σας κάνουν. Να! αυτός είναι ο γιος μας”, είπε η γυναίκα με τα μαύρα δείχνοντάς μια φωτογραφία του παιδιού της.
“Πού μένει τώρα ο γιος, μας είπατε;”. “Να. Εδώ μένει”, είπε, δείχνοντάς του και την δεύτερη φωτογραφία: Ήταν ένα μαρμάρινο μνήμα πάνω στο οποίο αναγραφόταν το όνομά του και η ηλικία του: ήταν μόλις… εννέα χρονών! Ο αστυνομικός ξαφνιάστηκε… Τόσα είχαν δει τα μάτια του αυτές τις μέρες, τόσες απίθανες δικαιολογίες είχαν ακούσει τ’ αυτιά του που είχαν επινοήσει τα δαιμόνια μυαλά των ”σκασμένων” απ’ τους περιορισμούς της καραντίνας για να ξεδώσουν, να κάνουν ”Πάσχα στο χωριό” να ψήσουν εκεί το αρνί, να φάνε θαρρείς και είχαν κάνει δυο μήνες απεργία πείνας… Γιατί το Πάσχα στο χωριό αποτελεί σημείο αναφοράς κάθε χρόνο τέτοια εποχή, πόσο μάλλον τώρα.
Καλό δρόμο….
Ο αστυνομικός κοιτούσε μια την φωτογραφία του παιδιού και μια την ίδια την γυναίκα, την μητέρα του, κι ασυναίσθητα διαπίστωσε την ομοιότητα ανάμεσα στα δυο πρόσωπα. Ο ίδιος είχε περίπου παρόμοια ηλικία με την γυναίκα. Θα μπορούσε ίσως και αυτός να έχει ένα παιδί εννιά χρονών, που ίσως και να πήγαινε στο ίδιο σχολείο με εκείνο του παιδιού της, ίσως… πολλά ίσως. Κι’ αυτές οι σκέψεις τον έκαναν να λυγίσει. “Καλό δρόμο”, της είπε, δίνοντάς της πίσω τις δυο φωτογραφίες κι απομακρύνθηκε με σκυμμένο το κεφάλι, αποφεύγοντας να την κοιτάξει στα μάτια. Ένα σφίξιμο στα χείλη του κι’ ένα δάκρυ που ήταν έτοιμο να κυλήσει, δεν θα ήταν η καλύτερη εικόνα για έναν Άνδρα των Σωμάτων Ασφαλείας, έναν ”σκληρό μπάτσο”.
Μητέρα, Μάνα, Μαμά
Η σημερινή ημέρα είναι αφιερωμένη στην Μητρότητα, στην Μητέρα, στην Μάνα, στην Μαμά! Στην Μαμά που πολλά παιδιά, μικρά και μεγάλα, θα της προσφέρουν μια ανθοδέσμη με τις ευχές τους και την διαβεβαίωση πως ”είναι η καλύτερη μαμά του κόσμου”. Για κάποιες άλλες όμως μαμάδες, όπως αυτή της ιστορίας μας, η χαρά της Μητρότητας δεν κράτησε πολύ… Η ζωή λειτουργεί με τους δικούς της άγνωστους σε εμάς νόμους, που πολλές φορές εναντιώνονται στην δική μας βούληση και στις δικές μας προσδοκίες.
Όπως και η μαμά της Ελένης που μέσα απ’ το προσωπικό της δράμα βρήκε αυτές τις μέρες την δύναμη ψυχής να δώσει κουράγιο σ’ όσες ανεβαίνουν τον ίδιο Γολγοθά στέλνοντας μήνυμα αγάπης σε όσους βιώνουν τον ίδιο πόνο, ίσως και σε εκείνους που τη “σταύρωσαν”. Όπως εκείνες που σιγοσβήνουν σε κάποιον οίκο εγκαταλελειμμένες, κάποιες σχεδόν κακοποιημένες, ολομόναχες.
Σ’ αυτές τις μανούλες, που στις 9 Μαΐου δεν θα διαβάσουν την καρτούλα σε σχήμα καρδιάς, θέλω σαν ελάχιστη απόδοση τιμής, για την δύναμη της ψυχής τους αλλά και την αξιοπρέπεια με την οποία βιώνουν την απώλεια να αφιερώσω αυτές τις γραμμές. Διαβεβαιώνοντάς τες, πως εμείς που δεν έχουμε γίνει ακόμα μητέρες νοιώθουμε τα παιδιά τους που δεν είναι εδω, σαν να ηταν δικοί μας φίλοι, δικά μας αδέρφια, σαν παιδιά της δικής μας γενεάς, που δεν θέλουμε να συρρικνώνεται με τραγικό τρόπο.
Για την Έντυπη Έκδοση (ΕΔΩ)
