Στο περιοδικό Gala φιλοξενήθηκε ο ηθοποιός, Γιώργος Χρυσοστόμου, τον οποίο φέτος απολαμβάνουμε ως «Στέφανο» στη σειρά του Alpha, Αγγελική. Ο ίδιος, παραχώρησε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στον δημοσιογράφο, Κώστα Μπουρούση, στην οποία αποκαλύπτει κομμάτια της ζωής του, στα πλαίσια μιας ειλικρινούς συζήτησης για το θέατρο, την οικογένειά του, το αλκοόλ, αλλά κυρίως για τον εαυτό του.
«Ο Στέφανος την “Αγγελική” είναι κόντρα σε ό,τι έχω κάνει, είναι τρυφερός, μαλακός, ψύχραιμος και χρειάζεται να βρίσκω ισορροπίες την ερμηνεία του. Είναι όμως και συγκινητικός. Γιατί θέλει να έχει εμπιστοσύνη και σύνδεση με τους ανθρώπους και ας τον προδίδουν. Ο θεσμός της οικογένειας είναι γι’ αυτόν κάτι πολύ σημαντικό. Σε σχέση με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας του δείχνει “κανονικός“, αλλά μένει τελικά περιθωριοποιημένος, μόνος του. Με αυτό τον ήρωα, πέρασα τη διαδικασία που περνάω και στο θέατρο, απλά διήρκεσε έξι μήνες. Στην αρχή ενθουσιάζομαι πολύ, μετά δε μου αρέσει, τρώω άρνηση, δεν τον θέλω καθόλου και μετά λάμπει. Τώρα είμαι σε αυτή τη φάση. Αγαπάω τον Στέφανο πολύ, ενώ πέρασα ένα δίμηνο -τρίμηνο που δεν τον ήθελα καθόλου».
«Εγώ είμαι 21 ετών ηθοποιός»
«Ο ηθοποιός όταν βγαίνει από τη σχολή είναι τριών χρονών. Εκεί παίζει με όλα τα παιδάκια. Θέλει δουλειά, θέλει να κάνει τα πάντα. Εγώ είμαι 21 ετών ηθοποιός. Το πρώτο πράγμα που ρωτάω πια, είναι ποιοι είναι οι άλλοι, ξέροντας από εμπειρία ότι με αυτούς τους ανθρώπους θα περάσω ένα εξάμηνο, οπότε το ήθος είναι πολύ σημαντικό. Και το ταλέντο φυσικά. Θέλω να υπάρχει ένας υγιής ανταγωνισμός. Έχω κακοπεράσει αρκετές φορές, έχω φύγει από παράσταση δύο φορές στην καριέρα μου, κάτι που με τρόμαξε και για το οποίο συνάδελφοι μου μού είπαν αργότερα πως ήταν πολύ θαρραλέο. Και έτσι πήρα λίγο τα πάνω μου. Σε σχέση με ό,τι έσκασε τους τελευταίους μήνες για το θέατρο, ισχύουν. Βέβαια, μπορώ να σου πω για να μη δικάσω κανέναν, ότι αν έχω κακοπεράσει με βρήκανε έτοιμο να κακοπεράσω. Εγώ έδωσα αυτό το δικαίωμα. Αν είμαι ασφαλής εγώ με μένα, δεν μπορεί να περάσει τίποτα. Είναι σαν τις ερωτικές σχέσεις, αν είσαι έτοιμος να σε ταλαιπωρήσει ο άλλος, θα σε ταλαιπωρήσει».
Το αλκοόλ και η απεξάρτηση
«Η δουλειά τι είναι βασικά πένθος. Γι’ αυτό έχει τόση εξωστρέφεια χαράς. Γιατί είναι βασικά πένθιμη δουλειά. Αρκετοί ηθοποιοί πίνουν. Το λέω γιατί και εγώ έχω κόψει το αλκοόλ εδώ και δυόμισι χρόνια. Επειδή είναι δύσκολα διαχειρίσιμο όλο αυτό, πας και το πνίγεις. Όλοι οι ηθοποιοί μετά από μία παράσταση πάνε ή να φάνε ή να πιούνε. Είναι μία διαδικασία πένθιμη. Είναι ξερίζωμα να φύγεις από το καμαρίνι από μια επαφή – μη επαφή με κόσμο. Το θέατρο έχει να κάνει πολύ με την μοναξιά. Θες να είσαι με κόσμο, δεν μπορείς να συνδεθείς άμεσα με αυτόν και το θέατρο είναι ένα καλό υποκατάστατο. Γιατί είσαι με κόσμο αλλά και όχι, έχεις το τζάμι του τέταρτου τοίχου μπροστά».
Για ποιον λόγο έγινε ηθοποιός
«Έγινα ηθοποιός γιατί πίστευα ότι μόνο έτσι θα μου δώσουν σημασία. Μεγάλωσα σε μια πολύτεκνη οικογένεια. Οι γονείς μου έπρεπε να μοιράζουν την αγάπη τους επτά παιδιά. Στο σχολείο το μπούλινγκ σε σχέση με τα ρούχα και τα χρήματα και το τι παπούτσι φοράς ήταν ισχυρό. Ειδικά στα 90s. Η εικόνα είναι “ένα σχολείο μαζεμένο όλο μαζί και ο Γιώργος μόνος κάπου σε μια γωνιά”. Όταν είδα, λοιπόν, μετά από μια συμμετοχή σε μία σχολική παράσταση γιατί με θαύμαζαν και μου έδωσαν σημασία, είπα “εγώ αυτό θα το ρουφήξω”. Έτσι έγινε. Ακόμα το έχω αυτό το παιδί μέσα μου. Θα έπρεπε να έχω πει αρκετά μπράβο στον εαυτό μου. Το σπίτι μου το έχω φτιάξει μόνος μου, την καριέρα μου την έχω φτιάξει μόνος μου. Θα έπρεπε να έχω πει “Γιώργο, μπράβο αγόρι μου! Έχεις καταφέρει πάρα πολλά και χωρίς την βοήθεια από πουθενά, ούτε οικονομική ούτε ψυχική”. Θα έπρεπε να το έχω αναγνωρίσει τον εαυτό μου, αλλά κάτι μέσα μου φοβάται ότι αν το αναγνωρίσω θα εφησυχάσω και δεν θα έχω άλλη εξέλιξη. Οπότε, το αφήνω σαν καύσιμο για να προσπαθώ κι άλλο. Ακόμα πιάνω τον εαυτό μου να ζηλεύει σα μικρό παιδί δουλειές άλλων, αυτό το παιδάκι μένει ακόμα λίγο παραπονεμένο».
