«Αυτή είναι η καλύτερη ταινία των τελευταίων 45 ετών»

«Γιατί πηγαίνουν οι άνθρωποι στον κινηματογράφο; Τι τους οδηγεί σε μια σκοτεινή αίθουσα όπου παρατηρούν επί δύο ώρες το παιχνίδι των σκιών πάνω σε ένα άσπρο πανί; Η αναζήτηση της διασκέδασης; Η ανάγκη για κάποιο «παραισθησιογόνο; Νομίζω ότι ο λόγος που πάει κάποιος στο κινηματογράφο είναι ο χρόνος –χρόνος χαμένος, σπαταλημένος ή προσδοκώμενος. Πηγαίνει κανείς στον κινηματογράφο για ζωντανή εμπειρία, διότι ο κινηματογράφος, αντίθετα από τις άλλες τέχνες, διευρύνει και πυκνώνει την εμπειρία αλλά και την επεκτείνει σημαντικά. Αυτή είναι και η δύναμη του κινηματογράφου. Οι «σταρ», η πλοκή του έργου και η διασκέδαση δεν έχουν καμία σχέση μαζί του». Πρόκειται για μία απάντηση σε ένα ρητορικό ερώτημα του διάσημου Αντρέι Ταρκόφσκι.

Και τι δεν θα δίναμε έναν χρόνο τώρα για ένα Σαββατόβραδο στο σινεμά κι ύστερα στο απέναντι μπαράκι για ένα παγωμένο ουίσκι, συζητώντας αν ο πρωταγωνιστής είχε δίκιο. Οι κινηματογράφοι δεν είναι μόνο χώροι διασκέδασης, είναι κοιτίδες πολιτισμού, είναι το σπίτι της έβδομης τέχνης. Κι αν τα σινεμά τρομάζουν μπροστά στη στροφή στο Netflix, ο καναπές και το λάπτοπ είναι ανίκανα να προσφέρουν την ζεστασιά, την ιστορικότητα και την αίγλη μιας αίθουσας.

Είναι όμως γεγονός! Ανοίγουν τα θερινά σινεμά! Όπως ανακοινώθηκε, θα ανοίξουν τα θερινά και οι κινηματογραφικές προβολές σε υπαίθριους χώρους από τις 21 Μαΐου με 75% πληρότητα. Η λαχτάρα όλων να βρεθούμε ξανά μπροστά στην μεγάλη οθόνη είναι τεράστια. Οι επιλογές για φέτος το καλοκαίρι είναι πολλές καθώς πρόκειται να κυκλοφορήσουν ταινίες που ακούγαμε όλο το χειμώνα κι επιτέλους θα μπορούμε να τις απολαύσουμε!

Ακολουθούν οι 15 πιο πολυαναμενόμενες ταινίες που θα προβληθούν φέτος στα θερινά σινεμά!

Nomadland – Κλόε Ζάο

Ξεκινάμε με τα βασικά και απαραίτητα. Η πιο πολυσυζητημένη ταινία της χρονιάς με τρία, πλέον, Όσκαρ στην κατοχή της (Καλύτερης Ταινίας, Καλύτερης Σκηνοθεσίας, Καλύτερου Α’ Γυναικείου), είναι από τις κύριες επιλογές όλων για φέτος. Η Κλόε Ζάο σκηνοθετεί την συγκλονιστική Φράνσις ΜακΝτόρμαντ σε μια ταινία για την ζωή των νομάδων με ντοκιμαντερίστικη διάθεση.

Άσπρο Πάτο – Τόμας Βίντερμπεργκ

Ακόμη μια οσκαρική ταινία, μιας και φέτος κατέκτησε το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας. Ο Τόμας Βίντερμπεργκ δημιουργεί μια ξεχωριστή ιστορία που μιλά για το πένθος, τις χαρές και τις λύπες της ζωής, τα πάνω και τα κάτω. Σε πρωταγωνιστικό ρόλο βλέπουμε τον Μαντς Μίκελσεν να είναι ένας καθηγητής που αποφασίζει με τους συναδέλφους του, να πηγαίνουν στο μάθημα έχοντας καταναλώσει μια ποσότητα αλκοόλ.

Minari – Λι Άιζακ Τσανγκ

Πρόκειται για την ημι-αυτοβιογραφική ταινία του Κορεάτη σκηνοθέτη Λι Άιζακ Τσανγκ που τον έβαλε στο παιχνίδι των φετινών Όσκαρ – κερδίζοντας αυτό του Καλύτερου Β’ Γυναικείου για την γιαγιά της ταινίας. Μια οικογένεια κορεατικής καταγωγής μετακομίζει από την Καλιφόρνια στο Άρκανσο όπου και βρίσκει τα πράγματα δύσκολα. Όταν η γιαγιά καταφθάνει, είναι έτοιμη να σώσει την κατάσταση αλλά και να αντιμετωπίσει τον μικρό της εγγονό που δεν την συμπαθεί ιδιαίτερα.

The Father – Φλόριαν Ζέλερ

Η ταινία που χάρισε φέτος το δεύτερο Όσκαρ Καλύτερου Α’ Ανδρικού Ρόλου στον 83χρονο Άντονι Χόπκινς, είναι σίγουρα μια επιλογή που δεν πρέπει να χάσει κανείς. Έχοντας στο πλευρό του την Ολίβια Κόλμαν ως κόρη του, ο Χόπκινς ερμηνεύει εξαιρετικά έναν ηλικιωμένο που πάσχει από άνοια και όλα τα επακόλουθα αυτού. Ένα εξαιρετικό παράδειγμα του ανθρωποκεντρικού σινεμά που όλοι έχουμε ανάγκη!

Promising Young Woman – Έμεραλντ Φένελ

Η Έμεραλντ Φένελ μας παραδίδει ένα οπτικό αριστούργημα με μούσα την Κάρεϊ Μάλιγκαν. Αξίζει να τονίσουμε ότι κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου για μια συγκλονιστική ιστορία. Η Κάσι προσπαθεί να βρει δικαίωση για τον χαμό της καλύτερης φίλης της που έπεσε θύμα βιασμού και έρχεται αντιμέτωπη με γεγονότα και αποκαλύψεις που θα ταράξουν τα όσα ήξερε.

Ανάμεσά Μας – Πιέρ και Λικ Νταρντέν

Οι αδερφοί Νταρντέν τιμήθηκαν με το Βραβείο Σκηνοθεσίας στις Κάννες το 2019 και εμείς έχουμε την ευκαιρία, 2 χρόνια μετά, να απολαύσουμε την ταινία στα θερινά σινεμά. Ο 13χρονος Αχμέντ εμφανίζει μια εμμονή με την θρησκεία -άλλωστε, έχει έναν φανατισμένο ιμάμη- και απομακρύνεται σταδιακά από την οικογένεια και τους φίλους του. Η εμμονή του φτάνει σε ακραία περιστατικά όπως να επικρίνει την μητέρα του που πίνει κρασί και την αδερφή του για τα ρούχα της!

Η Πρώτη Αγελάδα – Κέλι Ράιχαρντ

Η Ράιχαρντ μας μεταφέρει στην Βορειοδυτική Αμερική του 1850 όπου όλοι καταφθάνουν στην Καλιφόρνια για να κυνηγήσουν την τύχη τους. Δύο άντρες, ένας μάγειρας κι ένας εργάτης, συναντιούνται και γίνονται καλοί φίλοι. Όταν αργότερα, θα αποφασίσουν να φτιάξουν την συνταγή για μπισκότα του μάγειρα και σε συνδυασμό με τον ερχομό της πρώτης αγελάδας, θα μάθουν να κλέβουν γάλα τα βράδια. Δεν θα είναι, όμως, όλα τόσο εύκολα…

Αμμωνίτης – Φράνσις Λι

Με πρωταγωνίστριες την Κέιτ Γουίνσλετ και την Σίρσα Ρόναν, είναι αναγκαία μια θέση στα θερινά! Βρισκόμαστε στην Αγγλία του 1840, όπου η παλαιοντολόγος Μέρι, σε μια αποτυχημένη προσπάθεια να ανακαλύψει κάτι σπουδαίο και παλεύοντας να ζήσει, δέχεται να κρατά συντροφιά στην νεαρή γυναίκα ενός πλούσιου τουρίστα. Οι δύο γυναίκες θα αρχίσουν να ανακαλύπτουν τι σημαίνει αγάπη και θα εμπλακούν σε μια ιστορία που θα τις αλλάξει ριζικά!

To Φεστιβάλ του Ρίφκιν – Γούντι Άλεν

Φυσικά, Γούντι Άλεν και θερινά πάνε μαζί! Στη νέα του ταινία, ο Μορτ Ρίφκιν πηγαίνει με την γυναίκα του, Σου, στο ισπανικό Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σαν Σεμπαστιάν. Εκεί, ελπίζει να δοθεί μια νέα πνοή στο μυθιστόρημά του ενώ ταυτόχρονα, φοβάται μήπως η γυναίκα του ξεμυαλιστεί από τον γοητευτικό σκηνοθέτη Φιλίπ. Όμως, η συνάντησή του με την Δρ. Ρόχας αλλάζει τα πάντα γύρω του…

Πώς να Σκοτώσεις τον Πρωταγωνιστή σου – Τζορτζ Γκάλο

Πρωταγωνιστούν οι Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Τόμι Λι Τζόουνς και Μόργκαν Φρίμαν. Πρόκειται για ριμεϊκ της ταινίας του 1982, στην οποία δύο παραγωγοί ταινιών χρωστάνε χρήματα στην μαφία. Έτσι, αποφασίζουν να προσλάβουν για την επόμενη ταινία τους, έναν μεγάλης ηλικίας ηθοποιό με την προοπτική να πεθάνει και να πάρουν χρήματα από την ασφάλεια!

Black Widow – Κέιτ Σορτλαντ

Η Σκάρλετ Γιοχάνσον επιστρέφει ως Black Widow και ανοίγει την τέταρτη φάση του Marvel Cinematic Universe. Η αναμενόμενη ταινία που περίμεναν όλοι, θα δείξει το background και το ξεκίνημα της μαύρης χήρας των Εκδικητών! Στην ταινία, επίσης, συμπρωταγωνιστούν η Φλόρενς Πιού, ο Ντέιβιντ Χάρμπουρ και η Ρέιτσελ Βάις.

Monday – Αργύρης Παπαδημητρόπουλος

Η ταινία του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου, γυρισμένη στην Αθήνα με πρωταγωνιστές τον Σεμπάστιαν Σταν και την Ντενίζ Γκοφ, έρχεται τον Ιούνιο στα θερινά σινεμά Αφηγείται την ιστορία του Μίκι και της Κλόε, οι οποίοι γνωρίζονται στην Αθήνα και ερωτεύονται. Η Κλόε παρατάει την καριέρα της στην Αμερική για να ανακαλύψει πού θα οδηγήσει η σχέση της με τον Μίκι. Το ερώτημα όμως παραμένει το ίδιο: μπορεί ο έρωτάς τους να αντέξει την πραγματικότητα της Δευτέρας;

Κρουέλα – Κρεγκ Γκιλέσπι

Η Έμα Στόουν είναι η Κρουέλα! Με μια αισθητική punk rock, την δεκαετία των ’70 στο Λονδίνο, η Κρουέλα είναι μια φιλόδοξη γυναίκα με πάθος να ξεχωρίσει με τα σχέδιά της. Ταυτόχρονα, συναναστρέφεται με ένα ζευγάρι κλεφτών μέχρι να την παρατηρήσει η διάσημη Βαρόνη φον Χέλμαν. Η τελευταία, ξυπνά στην Κρουέλα την αδίστακτη και σατανική της πλευρά…

Ο Ράφτης – Σόνια Λίζα Κέντερμαν

Μιλάμε, φυσικά, για το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Σόνιας Λίζας Κέντερμαν, το οποίο απέσπασε το Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 2020. Ένας 50άρης ράφτης που ζει αρκετά απομονωμένος στο οικογενειακό ραφτάδικο, πρόκειται να αλλάξει τη ζωή του, έστω και τόσα χρόνια μετά. Όταν είναι στα πρόθυρα να χάσει τα πάντα, ξεκινά από την αρχή την τέχνη του μέσα από ένα χειροποίητο ραφτάδικο με ρόδες. Βέβαια, θα του χτυπήσει και ο έρωτας την πόρτα για πρώτη φορά!

Supernova – Χάρι Μακουίν

Πρωταγωνιστούν οι Κόλιν Φερθ και Στάνλεϊ Τούτσι ως ένα ζευγάρι που είναι μαζί 20 χρόνια. Η ταινία διαδραματίζεται στις διακοπές του ζευγαριού στην Αγγλία με φίλους και στις όμορφες στιγμές που περνούν ενώ παράλληλα, ο ένας βρίσκεται στα πρώιμα στάδια άνοιας. Κάπως έτσι, θεωρεί πως αυτές θα είναι οι τελευταίες διακοπές με τον σύντροφό του πριν κλονιστεί εντελώς από την ασθένεια!

Η καλύτερη ταινία του 21ου αιώνα

Και μπορεί να σημειώσαμε τις ταινίες που θα δούμε τα αξεπέραστα ελληνικά βράδια που λαχταράμε να ζήσουμε ξανά, αλλά ποια είναι η καλύτερη ταινία να δούμε καποιο μοναχικό Σάββατο στο σπίτι; Ψάξαμε… πολύ και βρήκαμε τις ταινίες που έχουν χαρακτηριστεί ως “καλύτερες των εποχών”. Ελάχιστες, ίσως και καμία από αυτές που “”κατεβαίνουν” στο μυαλό μας δεν ανήκουν στη “λίστα”. Την περασμένη χρονιά το BBC είχε την ίδια απορία.

177 κριτικοί κινηματογράφου από 36 διαφορετικές χώρες του κόσμου έλαβαν μέρος στη μεγάλη διαδικασία και μέσω των ψήφων τους ανακήρυξαν τις 100 καλύτερες ταινίες του 21ου αιώνα μέχρι στιγμής. Και στην κορυφή αυτής της λίστας βρέθηκε ένα φιλμ μυστηριώδες, δύσκολο αλλά γοητευτικό και πολύ, μα πάρα πολύ σκοτεινό.

Το «Οδός Μαλχόλαντ» του Ντέιβιντ Λιντς, που το 2002 τρέλανε το πιο απαιτητικό φεστιβάλ ταινιών του κόσμου, αυτό των Καννών, αποτελεί για τους κριτικούς που έλαβαν μέρος σε αυτή τη ψηφοφορία την καλύτερη ταινία του αιώνα που διανύουμε.

Είναι μάλλον αναμενόμενο: ο Λιντς υπέγραψε μια ταινία που πολύ απλά δεν γίνεται να φύγει από το μυαλό σου. Μένει εκεί, «κατασκηνώνει» και σε «εκβιάζει» με τις υπνωτιστικές της εικόνες. Τελικά, είτε το θες είτε όχι την ξαναβλέπεις, όσο βάσανο και αν έμοιαζε αρχικά να την ξαναδείς. Και μετά την ξαναβλέπεις. Και τελικά, σχεδόν νομοτελειακά αναβαθμίζεται στο κεφάλι σου, μετουσιώνεται σε αριστούργημα.

Ένας αληθινός κινηματογραφικός άθλος

Ο Λιντς κατάφερε να δημιουργήσει κάτι που επαναπροσδιορίζει τόσο την έννοια της διαχρονικότητας στο σινεμά όσο και εκείνη της κινηματογραφικής αφήγησης. Κανείς δημιουργός, ούτε καν ο ίδιος ο Λιντς, δεν κατάφερε ποτέ ξανά να γυρίσει κάτι παρόμοιο. Συνεπώς, η πρωτιά του «Οδός Μαλχόλαντ» σε αυτή τη λίστα είναι λογική. Όχι διότι είναι απαραίτητα η καλύτερή της -αυτό άλλωστε είναι υποκειμενικό- αλλά διότι η επίδραση του φιλμικού κατορθώματος του Λιντς είναι -αντικειμενικότατα- ασύλληπτα υψηλή.

Αξίζει να σημειωθεί πως διάφορες φήμες θέλουν τον «Κυνόδοντα», τον «Αστακό» και τον «Θάνατο του Ιερού Ελαφιού» του Λάνθιμου να «προσπαθεί» αλλά τελικά να μην μπαίνει στη κατοστάδα. Διάφοροι κριτικοί ψήφισαν τις ταινίες του Έλληνα δημιουργού, που με τη σειρά του έχει δημιουργήσει μια ολόκληρη σχολή στο σινεμά αλλά οι ψήφοι δεν ήταν αρκετές.

Είναι δεδομένο πάντως πως σε πάρα πολλές από τις άπειρες λίστες με ταινίες που κάθε μέρα φτιάχνονται από τους κριτικούς κινηματογράφου σε όλο τον κόσμο, οι δημιουργίες του Λάνθιμου κατέχουν περίοπτη θέση. Και ίσως, αν σε μερικά χρόνια επαναληφθεί μια τέτοια ψηφοφορία, οι ταινίες του να έχουν «ωριμάσει» περισσότερο στις συνειδήσεις των σινεφίλ και να τις δούμε στην τελική λίστα.

Όταν ο Χόφμαν έγραφε ιστορία, εμείς βλέπαμε… Νονό

Το «Time Out New York», η νεοϋορκέζικη έκδοση του πιο διάσημου κινηματογραφικού οδηγού στον κόσμο, έκανε μία ψηφοφορία για να αναδείξει τις 100 Καλύτερες Ταινίες Ολων των Εποχών. Σε αυτή τη διαδικασία δεν επιστράτευσε τους συντάκτες του περιοδικού, ή τους συνεργάτες του Time Out σε όλες τις χώρες. Ούτε τους αναγνώστες. Ζήτησε από ηθοποιούς, τόσο Αμερικανούς όσο και διεθνείς, να στείλουν τις δικές τους λίστες κι έτσι έβγαλε την 100άδα του. Ανάμεσα σε άλλους, ψήφισαν οι Ζιλιέτ Μπινός, Αντι Σέρκις, Μπιλ Χέιντερ, Μάικλ Σιν. Και τα αποτελέσματα; Θα σας σοκάρουν!

Στο Νο1 της λίστας, ως η Καλύτερη Ταινία Ολων των Εποχών, ψηφίστηκε το «Tootsie» (1982) του Σίντνεϊ Πόλακ, η ταινία που απέδειξε ότι ο Ντάστιν Χόφμαν μπορεί να παίξει πραγματικά τα πάντα (ακόμα και μία μεσήλικη γυναίκα με νότια προφορά) και χάρισε στην Τζέσικα Λανγκ το Οσκαρ Β’ Γυναικείου (σε ένα σύνολο 10 οσκαρικών υποψηφιοτήτων).

Τώρα πώς μία από τις, προφανώς, καλύτερες αμερικανικές κωμωδίες όλων των εποχών ξεπέρασε σε ψήφους τα γνωστά αριστουργήματα (από τον «Νονό» στον «Δεσμώτη του Ιλίγγου» και πίσω στον «Πολίτη Κέιν») που συνήθως κάνουν ρεζερβέ την πρώτη δεκάδα οποιασδήποτε κινηματογραφικής λίστας, άγνωστο. Μπορούμε όμως να μαντέψουμε το λόγο: όταν ψηφίζουν ηθοποιοί η βαρύτητα είναι στην πρόκληση του ρόλου, ειδικά όταν οι απαιτήσεις για ένα καρατερίστα είναι κρυμμένες κάτω από επιδερμίδες. Η κωμωδία συνήθως αδικείται ως κάτι πιο εύκολο και πιο ασήμαντο από τα δράματα – να όμως που οι ηθοποιοί θεωρούν ότι με το «Tootsie» ο Χόφμαν έγραψε ιστορία.

https://www.youtube.com/watch?v=smTXkhM6v-Y

Flix: Η καλύτερη ταινία της δεκαετίας 2010-2019

Ο Τέρενς Μάλικ – στην μεγάλη επιστροφή του στο σινεμά, δεν καταθέτει μία «ταινία», όσο μία επικών διαστάσεων, τολμηρή ιμπρεσιονιστική σύνθεση. Ένα μεγαλόπνοο installation project που σε βομβαρδίζει με εικόνες, στιγμές, θεωρήματα για να σε ωθήσει να κοιτάξεις μέσα σου και να αναμετρηθείς με τον εαυτό σου και το σύμπαν.

Κυριολεκτικά, σ’ ένα 20λεπτο ιντερλούδιο, το οποίο διαδέχονται και σκόρπιες εικόνες σ’ όλη την υπόλοιπη ταινία, ο Μάλικ μας εκτοξεύει στο διάστημα, σε μία «κιουμπρικών» αναλογιών αλληγορική παράθεση τοπίων που επιχειρεί να αποδείξει την ανθρώπινη φύση παγιδευμένη ανάμεσα στην μικρο-υπόστασή της και την απεραντοσύνη του σύμπαντος. «Το δέντρο της ζωής» είναι μια ταινία πάνω στην ενηλικίωση και το θάνατο αλλά και ένας ύμνος στη δημιουργία του Σύμπαντος και της ζωής…

https://www.youtube.com/watch?v=QOrsZhfFVCQ

Στην Ελλάδα τι γίνεται;

Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια αλλάζει ο τρόπος με τον οποίο βλέπουμε ταινίες και σε συνδυασμό με την κρίση, οι Έλληνες φαίνεται ότι απομακρύνονται από τις κινηματογραφικές αίθουσες, όπως αποτυπώνεται και στο εγχώριο box office. Αν και σημειώνονται αξιόλογες δουλειές στη χώρα, καμία φαίνεται πως δεν μπορεί να κοντραριστεί με μια ταινία – θρύλο για τα ελληνικά δεδομένα.

Η «Λούφα και Παραλλαγή» επιλέχτηκε ως η καλύτερη ελληνική ταινία των τελευταίων σαράντα χρόνων, αποδεικνύοντας ότι το εγχώριο σινεμά όταν θέλει μπορεί να συγκινήσει και να αποκτήσει άρρηκτους δεσμούς με το κοινό. Βέβαια η πρωτόγνωρη ψηφοφορία έγινε το 2015 για το Αθηνόραμα, με τη χορηγία του 11888, όμως δεν βρέθηκε ακόμα αυτή που θα την καπελώσει.

🚩 Η ιστορική ατάκα

Όλοι γνωρίζουμε την τρέλα που έχει το κοινό για την πρώτη «Λούφα και Παραλλαγή» που γύρισε ο Νίκος Περάκης το 1984. Οι ατάκες του φιλμ πέρασαν στη συλλογική κινηματογραφική συνείδηση, ήδη από την επιτυχημένη πορεία της στις αίθουσες (κοντά μισό εκατομμύριο θεατές μόνο στην Αθήνα!) όσο και από τις δεκάδες τηλεοπτικές προβολές και τα σίκουελ που ακολούθησαν.

Από το «Έχει ζώα ο πατέρας μου, κύριε λοχαγέ» του Μπαλούρδου μέχρι τον Παπαδόπουλο που προσπαθεί να πλασάρει τον Λένιν ως… Βενιζέλο, το φιλμ έχει αφήσει πίσω του ανεπανάληπτα κινηματογραφικά ενσταντανέ. Η αγάπη του κόσμου αποτυπώθηκε και στην ψηφοφορία του athinorama.gr, όπου οι αναγνώστες επέλεξαν τη «Λούφα και Παραλλαγή» ως την καλύτερη ταινία των τελευταίων σαράντα χρόνων.

Ένα από τα καλύτερα δείγματα κωμωδίας στο σύγχρονο ελληνικό σινεμά

Ας μην ξεχνάμε ότι το φιλμ υπήρξε ένα από τα καλύτερα δείγματα κωμωδίας στο σύγχρονο ελληνικό σινεμά. Με μοναδική τόλμη μίλησε δέκα μόλις χρόνια μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας στη χώρα μας, για τη Χούντα των Συνταγματαρχών. Διαθέτοντας ένα αξεπέραστο, αιχμηρό χιούμορ έδειξε την κωμικοτραγική πλευρά της δικτατορίας, συνθέτοντας με δεξιοτεχνία το κοινωνικό παζλ μιας ανέκαθεν άναρχης Ελλάδας.

Από τους ιδεολόγους, τους παρτάκηδες μέχρι τους ρουφιάνους και τα πιόνια του συστήματος, η «Λούφα» απεικόνισε με ακρίβεια την σύσταση της κοινωνίας, καυτηριάζοντας την ιδιοτέλεια και την ιδέα της υιοθέτησης της «αντιδικτατορικής αντίστασης» από τους μετέπειτα μνηστήρες της. Όλα τα παραπάνω ντυμένα στο χακί, δοσμένα μέσα από το μικρόκοσμο του στρατού που αντανακλά με ακρίβεια το σουρεαλισμό και την παράνοια του ελληνικού παραδόξου.

Η «Πολίτικη Κουζίνα»

Στη δεύτερη θέση και σε απόσταση αναπνοής από τη νικήτρια βρέθηκε η «Πολίτικη Κουζίνα» του Τάσου Μπουλμέτη και του ενάμισι εκατομμυρίου θεατών (!), μια ταινία που το 2003 θύμισε στους θεατές τον τραγικό χαμό της ακμαίας ελληνικής κοινότητας της πόλης, ξεθάβοντας εικόνες, ήχους, γεύσεις και αρώματα που βρίσκονται στο υποσυνείδητο των Ελλήνων. Το «Ρεμπέτικο» του Κώστα Φέρρη, που γυρίστηκε την ίδια χρονιά με τη «Λούφα», πήρε το… χάλκινο αφηγούμενο με εξαιρετικό τρόπο την ιστορία του λαϊκού τραγουδιού, αλλά και την ελληνική ιστορία μέσα από τη ματιά του περιθωρίου.

Στην αμέσως επόμενη θέση, τα «Πέτρινα Χρόνια» του Παντελή Βούλγαρη μίλησαν με μπόλικο συναίσθημα για τις πρόσφατες, μελανές σελίδες της ιστορίας της χώρας μας, ενώ η «Γλυκιά Συμμορία» του Νίκου Νικολαΐδη είναι η τρίτη ταινία της πρώτης πεντάδας που γυρίστηκε το 1983. Μια χρυσή χρονιά για το ελληνικό σινεμά!

Από την έκτη θέση και μετά ξεκινά η παρουσία πιο πρόσφατων ταινιών, με τον αλληγορικό «Κυνόδοντα» του Γιώργου Λάνθιμου να κάνει την έκπληξη και να πλασάρεται πάνω από αρκετά φαβορί.

https://www.youtube.com/watch?v=0bjHjOQdvD4

Στην έβδομη θέση βρίσκεται το «Ταξίδι στα Κύθηρα» του Θόδωρου Αγγελόπουλου, τρεις ταινίες του οποίου βρίσκονται δικαιωματικά μέσα στην πρώτη δεκαπεντάδα («Μια Αιωνιότητα και μια Μέρα» και «Το Βλέμμα του Οδυσσέα» στην 13η και 14η θέση).

Μια Αιωνιότητα και μια Μέρα

Το Βλέμμα του Οδυσσέα

“Ταξίδι στα Κύθηρα” (1984) του Θεόδωρου Αγγελόπουλου

Must

Η «Στρέλλα» του Πάνου Κούτρα στην όγδοη θέση αποδεικνύει ότι το 2009 υπήρξε όντως σημείο-τομή για το σύγχρονο ελληνικό σινεμά (κυκλοφόρησε και ο «Κυνόδοντας» τότε), ενώ το «Αυτή η Νύχτα Μένει» του Νίκου Παναγιωτόπουλου βρίσκεται στην ένατη θέση, επιβεβαιώνοντας την αγάπη του κόσμου για τον πρόσφατα εκλιπόντα σκηνοθέτη. Τέλος, ο «Δεκαπενταύγουστος» που γύρισε το 2001 ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης συμπληρώνει τη δεκάδα.

«Στρέλλα»

Αυτή η Νύχτα Μένει

Δεκαπενταύγουστος

Το Netflix και ο… καναπές

Ο κινηματογράφος που κάποτε ήταν η «φθηνή» διασκέδαση, έχει πλέον να αντιμετωπίσει και το… ακόμη φθηνότερο Νetflix. Το Netflix, η δημοφιλέστερη Δικτυακή υπηρεσία διάθεσης ταινιών και τηλεοπτικών σειρών μπήκε στη ζωή των Ελλήνων το 2016 και σιγά σιγά άλλαξε τις συνήθειες τους. Μέχρι τότε ο «μεγάλος αντίπαλος» των κινηματογράφων ήταν το downloading  ταινιών. Με την έλευση του Netflix ωστόσο και μάλιστα σε περιβάλλον οικονομικής κρίσης τα δεδομένα άλλαξαν. Εκτός αυτού, ο κινηματογράφος δεν είναι πλέον μια οικονομική έξοδος εάν εκτός από τα εισιτήρια συνυπολογίσει κάνεις τα σνακ και τα αναψυκτικά που θα αγοράσει, ή το πάρκινγκ για το αυτοκίνητο στα multiplex.

Παράλληλα όλοι και περισσότεροι είναι εκείνοι που αποφασίζουν να επενδύσουν στην αγορά ηλεκτρονικών ειδών υψηλής τεχνολογίας και να δημιουργήσουν στον δικό τους χώρο «συνθήκες κινηματογράφου».   Το φαινόμενο της πτώσης των εισιτηρίων δεν είναι πάντως μόνο ελληνικό, καθώς σύμφωνα με δημοσίευμα των New York Times από τις αρχές του 2019 τα έσοδα από τις πωλήσεις εισιτηρίων στους κινηματογράφους των ΗΠΑ, παρά τις μεγάλες εισπρακτικές επιτυχίες, μειώθηκαν.

«Λιγότερες και καλύτερες ταινίες»;

Αυτός ίσως είναι ένας τρόπος  για να ανακοπεί η πτωτική πορεία, όπως υποστηρίζουν άνθρωποι που εργάζονται στον χώρο του κινηματογράφου. Όπως λένε, ο μεγάλος αριθμός των ταινιών που βγαίνουν στις αίθουσες, ίσως δημιουργεί τελικά σύγχυση στους θεατές αντί για την αίσθηση ότι έχουν πολλές επιλογές.

Το σίγουρο είναι ένα. Ο κινηματογράφος δεν είναι μόνο μια βαριά πολιτισμική βιομηχανία. Η σκοτεινή αίθουσα, η μεγάλη ένταση, η τεράστια οθόνη – σε παρασύρουν, σε ένα… πάνινο ταξίδι σε εκείνη την άλλη ζωή, που θα ήθελες ίσως να ζεις… Ή εκείνη, που σε κάνει να ευγνωμονείς αυτή που έχεις…