Kαι οι πιο ιδανικοί άνθρωποι χάνουν την γοητεία τους μόλις αρχίσουν να μιλάνε!
Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Καλό προσωπείο, σε δύσκολους καιρούς, ο μύθος.
Γιάννης Ρίτσος
Η Μάνια Τέκου εμφανίστηκε στο Διαδίκτυο πριν ενάμιση, ίσως και δυο χρόνια. Η συναρπαστική ζωή της, η επιτυχημένη Διεθνής καριέρα της, η αριστοκρατική της καταγωγή, οι γνωριμίες της με σημαντικές προσωπικότητες της πολιτικής σκηνής, οι ερωτικές της περιπέτειες, οι γνώσεις της γύρω από οικονομικά κι’ επιχειρηματικά θέματα, τα ψυχικά της χαρίσματα αλλά και κάποια προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε, έτσι για λίγο σασπένς – όλα αυτά τα στοιχεία, όπως η ίδια, σιγά σιγά και μεθοδικά, τα εξέθετε σαν επεισόδια κοινωνικής σειράς, είχαν σαν αποτέλεσμα να αποσπάσει την εκτίμηση, τον θαυμασμό, ακόμη και τον πόθο μιας ελίτ της Διανόησης, της Επιχειρηματικότητας, της Δημοσιογραφίας, της Λογοτεχνίας και της Τέχνης.
Για μεγάλο χρονικό διάστημα όλοι αυτοί οι διαδικτυακοί φίλοι της αντάλλασσαν μαζί της αλλά και μεταξύ τους, ιδέες, απόψεις, σχόλια, γύρω από καλλιτεχνικά, λογοτεχνικά, πολιτιστικά, οικολογικά θέματα. Τα πολιτικά επιμελώς αποφεύγονταν μιας και εξάπτουν τα πάθη, διχάζουν. Με αυτόν τον τρόπο τους έκανε να νιώθουν ως μέλη μιας παρέας εκλεκτών ανθρώπων της κοινωνίας με επίκεντρο την ίδια, αυτή την ιδανική γυναίκα, όπως την αποκαλούσαν κάποιοι θαυμαστές της. Μιας γυναίκας που ενέσκηψε, ξαφνικά, ως ένας αστεροειδής και φώτισε για λίγο το γκρίζο τοπίο του Διαδικτύου.
Mania passed away…
Γιατί, την Παρασκευή το μεσημέρι στις 9 Απριλίου η Μάνια Τέκου… πέθανε. Mania passed away… Με αυτή τη λιτή φράση έστειλαν οι δικοί της άνθρωποι το μήνυμα πως ο άνθρωπός τους, αυτή η γυναίκα που μόνο συγκινήσεις χάρισε, χωρίς να αποβλέπει σε κάτι, δεν θα είναι πλέον ανάμεσά τους. Το προφίλ της κατέβηκε κι όπως αποδείχτηκε, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, ήταν… ψεύτικο! Κανείς ποτέ του δεν την είδε, κανείς δεν μίλησε μαζί της.
Κάποιοι έκλαψαν, ακόμη κι’ αν ήταν πλαστό το προφίλ, τα συναισθήματα που τους προκάλεσε ήταν αληθινά! Την χάρηκαν, την απόλαυσαν αυτή την εικονική πραγματικότητα που κατασκεύασε για τον εαυτό της αλλά και για τους ίδιους, αυτή η γοητευτική γυναίκα. Κάποιοι ένοιωσαν προδομένοι, εξαπατημένοι… ”Δεν είχα λόγο να υποψιαστώ κάτι” είπε ένας, ”τα συναισθήματα που βίωσα μ’ αυτή την εμπειρία μου ήταν ευχάριστα, υπέροχα, κι’ αληθινά… κι’ αυτό μου αρκεί”.
Κάποιοι το βρήκαν διασκεδαστικό, για όσο διάστημα κράτησε η επικοινωνία μαζί της… ”Ήταν σαν να διαβάζεις ένα ευχάριστο μυθιστόρημα και να έχεις αλληλεπίδραση μαζί του”, είπε μια διαδικτυακή φίλη της, ”νιώθω σαν να έχω τελειώσει ένα βιβλίο και κάποιος να μου έχει υποσχεθεί ότι θα υπάρξει συνέχεια… θα μου λείψει”.
Γιατί όμως η ζωή μας ολόκληρη να μην είναι σαν ένα ευχάριστο μυθιστόρημα που δεν τελειώνει;
Αφού με τα ίδια ‘υλικά’ της πραγματικής ζωής πλάθουμε την εικονική μας πραγματικότητα μέσα στην οποία μας γοητεύει να ζούμε; Οι ίδιοι άνθρωποι μας περιτριγυρίζουν, στους ίδιους χώρους κινούμαστε, στις ίδιες θάλασσες, τα ίδια δάση; Τι είναι αυτό που δεν μας προσφέρει η πραγματική ζωή και το αναζητούμε στην “πλαστή”, στο ευχάριστο μυθιστόρημα, στον μύθο, στο παραμύθι, στην ποίηση; Δεν υπάρχει εύκολη απάντηση.
Αν όμως πρέπει να αναζητήσουμε κάποιο λόγο, αυτός είναι πως ο μύθος με τον οποίο εμείς οι ίδιοι περιβάλλουμε τον εαυτό μας, υπερβαίνει τις δυνατότητές μας να τον συντηρούμε και συνθλίβεται όταν κάποιες στιγμές έρχεται σε σύγκρουση με τον πραγματικό κόσμο. Κι’ αυτό το ήξερε καλά η Μάνια Τέκου και δεν άφησε σε κανέναν απ’ τους εκατοντάδες φίλους της να ελπίζει πως θα μπορούσε να την συναντήσει ή έστω να επικοινωνήσει μαζί της, παρ’ όλο που πολλοί θα το ήθελαν…
Κάποιος είχε πει πως και οι πιο ιδανικοί άνθρωποι χάνουν την γοητεία τους μόλις αρχίσουν να μιλάνε! Κι αυτό, είναι αλήθεια. Δεν είναι μόνο οι απόψεις και οι ιδέες που εκφράζουμε με τον προφορικό λόγο αλλά και τα μικρά αρνητικά συναισθήματα που απελευθερώνουμε, με τις εκφράσεις μας, τις συσπάσεις του προσώπου μας, τον τόνο της φωνής μας και πολλές άλλες τέτοιες λεπτομέρειες που τις προσπερνάμε αδιάφορα, που μέσα σε λίγα λεπτά μας απογυμνώνουν απ’ τον μύθο μας. Και μας κάνουν πάλι “ανθρώπινους”. Αρνητικά συναισθήματα που πριν δομήσουμε τον μύθο μας πρέπει να τα έχουμε αποβάλλει ή τουλάχιστον να μπορούμε να τα κρατάμε καλά κρυμμένα…
Η μυθοπλασία, είναι μια αναγκαιότητα
Κι όμως, δεν είναι τελείως ανέφικτο να πλάσουμε τον δικό μας μύθο που ν’ αντέχει και θα μας επιτρέψει να ζούμε, αν όχι μια ζωή σαν ένα ευχάριστο μυθιστόρημα που δεν τελειώνει, τουλάχιστον, κάθε μέρα ”μικρές εικονικές πραγματικότητες”. Ακόμα κι αν πετύχουμε πολλά σ’ αυτή την προσπάθεια αυτοβελτίωσης, ο μύθος, το παραμύθι, η μυθολογία, η μυθοπλασία θα μας γοητεύουν πάντα. Θα μας δημιουργούν κάποια συναισθήματα που η πραγματική ζωή αδυνατεί να προσφέρει. Η μυθοπλασία είναι μια αναγκαιότητα, είναι τέχνη… Χωρίς αυτήν δεν θα είχαμε λογοτεχνία θέατρο, ποίηση, τραγούδι κι όποια άλλη τέχνη συναρτάται μ’ όλα αυτά. Η μυθοπλασία είναι ταλέντο, είναι χάρισμα. Προσφέρει συγκίνηση που αδυνατεί η πραγματική ζωή. Η Μάνια Τέκου είχε αυτό το ταλέντο: Ήξερε να μας κρατά “ζωντανούς”…
Για την Έντυπη Έκδοση (ΕΔΩ)
