Αστυνομικός Γλυκά Νερά: Η συναισθηματική κατάρρευση μετά την σκηνή που αντίκρισε στο σπίτι της τραγωδίας
«Μπαμπά, σε είδα στην τηλεόραση να κρατάς ένα μωρό στην αγκαλιά σου… Τι είχε πάθει… Πού το πήγαινες…» «Τίποτα παιδί μου… Το μωρό χρειάστηκε μια βοήθεια να μεταφερθεί στο νοσοκομείο και βοηθήσαμε με τους άλλους αστυνομικούς…Μην ανησυχείς…».
Του Πέτρου Καρσιώτη
Είχα την ευκαιρία, να μιλήσω μαζί του, λίγες ώρες μετά τη φρικτή αποκάλυψη του ειδεχθούς εγκλήματος με θύμα την 20χρονη Καρολάϊν, στη μεζονέτα των Γλυκών Νερών. Πέρα από τα υπόλοιπα που μου εξομολογήθηκε, τότε, όπως το κάνει και τώρα στο τρίτο επεισόδιο του Deep Blue της της Αστυνομίας, όπου αστυνομικοί που πρωταγωνίστησαν σε σοβαρά γεγονότα, καταθέτουν συναισθήματα και εμπειρίες που μπαίνουν βαθιά στην ψυχή τους, τον ρώτησα για την αντίδραση της 8χρονης κόρης του.
«Τι να πω στο παιδί…Προτίμησα να μην πω τίποτα… Είμαι κι εγώ πατέρας… Δεν έβρισκα λόγια… Θα το πίκραινα… Το κράτησα μέσα μου», ήταν με λυγμούς, η απάντησή του. Ίσως η συχνή χρήση εννοιών σε υπερθετικό βαθμό για τα διάφορα που συμβαίνουν στην καθημερινότητα και ρίχνουν βαριά τη σκιά τους στο πληγωμένο σώμα της κοινωνίας, να κάνει να ακούγονται κοινότυποι οι χαρακτηρισμοί των όσων αφηγείται ο αρχιφύλακας Χρήστος Βαρδίκος, ο πρώτος αστυνομικός της Αμεσης Δράσης που μπήκε στη μεζονέτα όπου λίγο πριν είχαν ξετυλιχθεί σκηνές του ανείπωτου εφιάλτη. Δεν είναι, όμως. Κόβουν πράγματι την ανάσα, όπου τα αφουγκράζεται.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Η συναισθηματική κατάρρευση
«Η πρώτη μου σκέψη… όταν είδα το παιδί, δεν ήταν σκέψη… ουσιαστικά ήταν μια κατάρρευση συναισθηματική. Δηλαδή, όσος χρόνος κι αν περάσει, είναι δεδομένο ότι ένα κομμάτι από την καρδιά μου θα έχει μείνει σ’ αυτό το δωμάτιο…». Ο αστυνομικός που δεν λύγισε ούτε σε ένοπλες συμπλοκές με κακοποιούς για να υπερασπιστεί τη ζωή του και τη ζωή των άλλων, πάντα με λυγμούς μπροστά στο οικογενειακό δράμα των Γλυκών Νερών, ανακαλεί στη μνήμη του, όσα δραματικά έζησε λεπτό προς λεπτό εκείνο το πρωϊνό, που πάγωσε την Ελλάδα.
Μια συνηθισμένη κίνηση
«Ξημερώματα ήταν, γύρω στις 6 και 15. Λάβαμε μια κλήση, που φαινόταν από τις συνηθισμένες, αρχικά, που έλεγε για «άτομο το οποίο καλεί σε βοήθεια». Πήγαμε άμεσα. Σε 4 λεπτά. Ήδη ξέραμε ότι μας καλούσε ο ένοικος να σπάσουμε την πόρτα, να μπούμε μέσα. Βρήκαμε τον τρόπο να μπούμε, ήταν από το παράθυρο στο πίσω μέρος του σπιτιού. Μπήκαμε τέσσερις αστυνομικοί».
Ακολουθούν σκηνές που οι πολίτες έχουν δει σε αστυνομικές ταινίες, με τους κανόνες ασφαλείας που ακολουθούν οι αστυνομικοί με τα πιστόλια στα χέρια, όταν δεν γνωρίζουν με ποιον θα έρθουν αντιμέτωποι σε άγνωστο χώρο.
Ελέγξαμε το υπόγειο
«Μπαίνουμε στο υπόγειο, ελέγξαμε το υπόγειο και κατόπιν ανεβήκαμε από την εσωτερική σκάλα στο ισόγειο. Είδαμε το σπιτάκι του σκύλου άδειο και την κουζίνα. Ελέγξαμε το χώρο καλά, ότι δεν υπάρχουν κάποια άτομα εκεί και όταν πλέον στρίψαμε ν ανεβούμε από την εσωτερική σκάλα πάντα, βλέπουμε τον σκύλο, κρεμόταν από την κουπαστή.
Εκεί πλέον καταλάβαμε ότι κάτι σοβαρό έχει συμβεί, κάτι πέρα από τα συνηθισμένα”. Με το πρώτο σοκ ήδη να έχει βαρύνει τον ψυχισμό τους, οι αστυνομικοί συνεχίζουν την άνοδο προς τη σοφίτα, στην κρεβατοκάμαρα του ζευγαριού.
«Ήταν μισάνοιχτη η πόρτα… Αμέσως διαπιστώσαμε ότι η γυναίκα (σ.σ η Καρολάϊν) ήταν νεκρή, μπρούμυτα στο κρεβάτι. Ακριβώς δίπλα της πάνω στο κρεββάτι το μωρό που ακούμπαγε τη μητέρα του. Αριστερά του κρεβατιού, δεμένος κάτω ήταν ο σύζυγος. Εγώ ασχολήθηκα με την μητέρα να σιγουρευτώ ότι πράγματι ήταν νεκρή για να δω τι θα κάνω.
Πήρα το μωρό στην αγκαλιά μου. Φορούσε το πάμπερ του. Πήρα την κουβερτούλα του ενώ οι άλλοι συνάδελφοι έλυναν τον σύζυγο, που ήταν δεμένος. Το κράταγα στην αγκαλιά μου περίπου μισή ώρα. Κατέβηκα στο περιπολικό, μπήκα μέσα για να ζεσταθεί μέχρι να έρθουν οι παππούδες και οι γιαγιάδες, να τους το παραδώσω…».
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Αστυνομικός για να προσφέρει…
Ο αρχιφύλακας είναι 40 ετών, πατέρας μια κόρης 8 χρόνων. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην περιοχή του Ζωγράφου και από μικρός, το όνειρό του, λέει, ήταν να γίνει αστυνομικός για να προσφέρει. «Ξέρω ότι η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου μας αγαπάει. Ιδιαίτερα όταν έχουμε να βοηθήσουμε έναν αδύναμο σε σοβαρό κίνδυνο, μια γυναίκα ανήμπορη, θα κάνουμε τα πάντα. Κακές φωνές, υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Είναι αλήθεια ότι κάποιοι από εμάς δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους. Η συντριπτική πλειοψηφία όμως προσφέρει τα πάντα. «Συνάδελφοι έχουν δώσει και τη ζωή τους στο καθήκον…».
«Μπαμπά, σε είδα στην τηλεόραση να κρατάς ένα μωρό…».
«Δεν ήταν τίποτα παιδί μου. Χρειάστηκε να βοηθήσουμε λίγο….».
