Το δημογραφικό δεν είναι λογιστικό ισοζύγιο γεννήσεων και θανάτων...
Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Το μεγαλύτερο βάρος για ένα παιδί είναι να ζήσει τη ζωή των γονιών του.
Καρλ Γιούνγκ
Πριν λίγο καιρό με αφορμή τις δηλώσεις της Αφροδίτης σχετικά με το αντιαισθητικό θέαμα που προσφέρουν οι γυναίκες αλλά και οι άνδρες που αδιαφορούν για την εμφάνισή τους, αναδείχτηκε για μια ακόμη φορά το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, έτσι αυθαίρετα, χωρίς επιχειρήματα, να διαχειρίζεται δηλαδή ο καθένας το σώμα του όπως εκείνος θέλει, χωρίς τους περιορισμούς που επιβάλλουν τα στερεότυπα ομορφιάς ή κάποια άλλα πρότυπα.
Απ’ την άλλη όμως, απο τότε που εμφανίστηκαν τα εμβόλια για την αντιμετώπιση του κορονοϊού, το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση αμφισβητήθηκε, με ισχυρά όμως επιχειρήματα, υπέρ της ανάγκης ο εμβολιασμός να είναι υποχρεωτικός, κάτι που ως τώρα δεν ίσχυε. Η μεγαλύτερη μερίδα της κοινωνίας, όπως διαπιστώνει κάποιος από τις σφυγμομετρήσεις αλλά και το “κύμα” στα social media, τάσσεται με πάθος υπέρ της… μη αυτοδιάθεσης.
Τελευταία είχαμε και αυτό το πολύκροτο Συνέδριο Γονιμότητας και Αναπαραγωγικής Αυτονομίας που τελικά… ακυρώθηκε. Και αυτό αμφισβήτησε, σχεδόν ευθέως, το δικαίωμα της γυναίκας στην αυτοδιάθεση, προτρέποντάς την να εκπληρώσει την αποστολή της: Να παντρευτεί και να γίνει μαμά, υπενθυμίζοντάς της μάλιστα τα περιορισμένα ηλικιακά όρια μέσα στα οποία έχει την δυνατότητα να διαδραματίσει αυτόν τον ρόλο, κάτι που θα μπορούσε να θεωρηθεί και ως ένα είδος συναισθηματικού εκβιασμού.
Ποιος ήταν ο στόχος αυτού του Συνεδρίου;
Αν κρίνουμε απ’ τον προσβλητικό, για την αξιοπρέπεια της γυναίκας τρόπο με τον οποίο διαφημίστηκε απ’ τα ΜΜΕ, ήταν να την πείσει να κάνει παιδιά, γιατί έχουμε…δημογραφικό πρόβλημα; Να επιστρέψει η γυναίκα πολλές δεκαετίες πίσω, στον ρόλο που της είχε τάξει η τότε κοινωνία. Της μάνας, της νοικοκυράς, της συζύγου που αποστολή της ήταν να φέρνει στον κόσμο παιδιά, να τα μεγαλώνει κοιτώντας τηλεόραση, να φροντίζει παράλληλα και τον άνδρα…αφέντη που συνήθως θα απολαμβάνει τις παράλληλες ζωές του, με σημαία πως “φέρνει το χρήμα”…
Και φυσικά, να παραιτηθεί απ’ όλες κοινωνικές κι επαγγελματικές της κατακτήσεις και φιλοδοξίες, γεγονός που θέτει υπό αμφισβήτηση την ικανότητά της να “πλάσει” ώριμους και ανεξάρτητους πολίτες. Θα έλεγε κανείς πως ο καθένας από αυτούς τους ετερόκλητους σύνεδρους είχε τον δικό του ξεχωριστό ρόλο: Η Πολιτεία μέσω των εκπροσώπων της θα έπειθε την γυναίκα να κάνει παιδιά για την ανάγκη να μην εξαφανιστεί η ελληνική φυλή, την ώρα που ακούμε εμβρόντητοι από επίσημα χείλη πως “μας κάνει” και μία.. μείξη.
Ελπίδα…
Το ιερατείο θα της υπενθύμιζε πως η έκτρωση είναι φόνος και πως τα παιδιά (των άλλων, γιατί αυτοί δεν κάνουν δικά τους) είναι ευλογία Θεού και άλλα τέτοια… Και μετά απ’ αυτούς θα αναλάμβαναν οι κατ’ εξοχήν ενδιαφερόμενοι, όχι κατ’ ανάγκη επειδή τους απασχολούσε μην χαθεί η ελληνική (;) φυλή: μαιευτήρες, γυναικολόγοι, παιδίατροι, παιδοψυχολόγοι, εκπρόσωποι πολυτέκνων, οικογενειακοί σύμβουλοι, ίσως και βιομήχανοι παιδικών τροφών και γενικά όσοι δραστηριοποιούνται γύρω απ’ τον θεσμό του γάμου, της οικογένειας, της ανατροφής παιδιών να δώσουν λύσεις κι ελπίδα σ’ όσες γυναίκες, τελικά, θέλουν αλλά δεν μπορούν να κάνουν παιδιά.
Όμως ποια γυναίκα, με κίνητρο τον πατριωτισμό της θα φέρει στον κόσμο παιδιά ως αποτέλεσμα εμπορικής συναλλαγής με το κράτος, οπως συμβαίνει με τα προνόμια των πολυτέκνων και την επιδότηση του τρίτου παιδιού; Προνόμια με τα οποία διαφωνώ, παρ’ όλο που προέρχομαι από πολύτεκνη οικογένεια.
Η… μεγαλύτερη ευτυχία
Ένας μύθος που καλλιεργείται και που σίγουρα το Συνέδριο δεν θα ήθελε να διαλύσει, γιατί αφορά σε ευαίσθητες περιοχές της γυναικείας ψυχής, ειναι πως η μητρότητα αλλά και η ανατροφή παιδιών, είναι η μεγαλύτερη ευτυχία, ίσως και μια κοινωνική καταξίωση για την γυναίκα. Όμως είναι πολλοί οι λόγοι για τους οποίους, η προσδοκία της ευτυχίας μέσα απ’ αυτή την συνθήκη μπορεί να αποδειχτεί ένας μύθος ή ένα απροσδόκητο δράμα για την οικογενειακή εστία.
Ένα ζευγάρι έχει περισσότερες πιθανότητες να είναι ευτυχισμένο χωρίς παιδιά. Όσα ζευγάρια πιστεύουν πως το καλωσόρισμα μιας νέας ζωής θα συμπληρώσει την ευτυχία τους αλλά και όσοι ενθαρρύνουν, με διάφορες παροχές και προνόμια οικογένειες να φέρουν στον (συγκεκριμένο) κόσμο παιδιά ας το σκεφτούν πιο ψύχραιμα.
Τα παιδιά δεν τα ‘φέρνουμε’ στον κόσμο για να εξυπηρετήσουμε σκοπιμότητες, ούτε για να κλείσουμε το στόμα της ξαδέρφης στο χωριό. Τα παιδιά, δεν έρχονται “εδώ” για να σπαρταρούν σε διαλυμένες οικογένειες με εγωκεντρικούς γονείς που τους “χρεώνουν” πως κάνουν υπομονή για χατίρι τους. Είναι η εξέλιξη μιας βαθιάς αγάπης δυο ανεξάρτητων προσωπικοτήτων. Τίποτε άλλο. Το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας δεν είναι λογιστικό ισοζύγιο γεννήσεων και θανάτων. Αν μια κοινωνία πρέπει να συρρικνωθεί ή να επιβιώσει, αυτό δεν εξαρτάται από το πλήθος των ατόμων που την συγκροτούν αλλά από την ποιότητά τους….
Για την Έντυπη Έκδοση
